جانشینی بعد از پیامبر(ص)
در عصر شیخ مفید(ره)، یکی از علمای بزرگ اهل تسنّن، در بغداد مجلس درسی داشت، و به نام «قاضی عبدالجبّار» خوانده می‌شد، روزی قاضی عبدالجبّار در مجلس درس خود نشسته بود، شاگردانش از سنّی و شیعه حاضر بودند، در آن روز شیخ مفید(ره) نیز به آن مجلس وارد شد و دم در نشست، قاضی تا آن روز شیخ مفید را ندیده بود، ولی وصفش را شنیده بود.
پس از لحظه‌ای، شیخ مفید به قاضی رو کرد و گفت «آیا اجازه می‌دهی، در حضور این دانشمندان، سؤالی از شما کنم؟»
قاضی بپرس
شیخ مفید این حدیثی که شیعیان روایت می‌‌کنند که پیامبر‌ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ در صحرای غدیر، درباره علی‌ـ علیه السّلام ـ فرمود
«مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِی مَوْلاهُ هر کس که من مولای اویم، پس علی مولای اوست»
آیا این حدیث صحیح است و یا این‌که شیعه آن را به دروغ ساخته است؟
قاضی این روایت،صحیح است.
شیخ مفید منظور از کلمه «مولی» در این روایت چیست؟
قاضی منظور، آقائی و اولویت است.
شیخ مفید اگر چنین است پس طبق فرموده پیامبر‌ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ،علی‌ـ علیه السّلام ـ آقائی و اولویت بر دیگران دارد، بنابراین، این همه اختلاف و دشمنی‌ها بین شیعه و سنّی برای چیست؟
قاضی ای برادر! این حدیث (غدیر) روایت (و مطلب نقل شده) است، ولی خلافت ابوبکر، «درایت» و امری مسلّم است، و آدم عاقل، به خاطر روایتی، درایت را ترک نمی‌کند!!
شیخ مفید شما درباره این حدیث چه می‌گویید که پیامبر صلّی اللّه علیه وآله ، در شأن علی علیه السّلام فرمود:
«یا عَلی حَرْبُکَ حَرْبِی وَ سِلْمُکَ سِلمِی» «ای علی! جنگ تو،جنگ من است، و صلح تو،صلح من است»
قاضی این حدیث،صحیح است.
شیخ مفید بنابراین آنان‌که جنگ جَمَل را به راه انداختند مانند طلحه و زبیر و عایشه و…و با علی ـ علیه السّلام ـ جنگیدند، طبق حدیث فوق و اعتراف شما به صحّت آن، باید (با شخص رسول خدا‌ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ جنگیده باشند) و کافر باشند.
قاضی ای برادر! آن‌ها (طلحه و زبیر و …) توبه کردند.
شیخ مفید جنگ جمل، درایت و قطعی است، ولی در این‌که پدید آورندگان جنگ، توبه کرده‌اند، روایت و شنیدنی است، و به گفته تو نباید درایت را فدای روایت کرد، و مرد عاقل به خاطر روایت، درایت را ترک نمی‌کند.
قاضی، در پاسخ این سؤال فرومانده، پس از ساعتی درنگ ، سرش را بلند کرد و گفت «تو کیستی؟»
شیخ مفید من خادم شما محمّدبن محمّدبن نعمان هستم.
قاضی همان‌دم برخاست و دست شیخ مفید را گرفت و بر جای خود نشانید و به او گفت «اَنْتَ الْمُفِیدُ حقّاً» «تو در حقیقت، مفید (فایده بخش) هستی»
علمای مجلس از رفتار قاضی رنجیده خاطر شدند و همهمه کردند، قاضی به آن‌ها گفت من در پاسخ این شیخ (مفید)، درمانده شدم، اگر هر یک از شما پاسخی دارد، برخیزد و بیان کند.
هیچ کس برنخواست، به این ترتیب، شیخ مفید،پیروز شد و لقب «مفید» در این مجلس، برای او بر سر زبان‌های مردم افتاد.[۱]
پی نوشت:
[۱]. مجالس المؤمنین، ج ۱، ص ۲۰۰ و ۲۰۱ (مجلس پنجم).
