مجتهد خراسانی ـ میرزا حبیب‌الله (۱۲۶۶- ۱۳۲۷ق)
فرزند میرزا هاشم و نوه‌ی میرزا هدایت‌الله مجتهد است. در شامگاه نهم جمادی‌الاولی سال ۱۲۶۶ق یعنی روز پیش از پایان فتنه‌ی حسنخان سالار و محمدخان بیگلربیگی در مشهد به دنیا آمد. مقدمات را در مشهد آموخت و آن گاه به نجف رفت و در آن جا با متفکران بغداد و کاظمین هم ارتباط یافت و زبان فرانسه را فرا گرفت و از آموزه‌های عرفانی میرزا مهدی گیلانی (متخلص به خدیو) نیز تأثیر پذیرفت و او را همراه جمعی از دوستانش به مشهد دعوت کرد و در سراچه‌ی بیرونی منزل پدربزرگش سکنی داد و در آن جا کتابخانه و مکانی برای خلوت آنان در نظر گرفت و در پی آن کسانی گرد او آمدند و انجمنی تشکیل شد که به نام اصحاب سراچه شهرت یافت و تلاش‌های آنان بازتاب گسترده‌ای در شهر مشهد پیدا کرد و مخالفت‌هایی را نیز برانگیخت؛ چندان که اصحاب آن پراکنده شدند و میرزا به سامرا رفت و در محضر درس میرزای شیرازی نشست و مورد توجه او قرار گفرت.
وی در سال ۱۲۹۹ق به مشهد بازگشت و تا ۱۷ سال به تدریس و تبلیغ مشغول بود، با آیین‌ها و رسوم نادرست تعزیه‌ها و انحرافات شبیه‌خوانی‌ها مبارزه می‌کرد و به تعبیر برخی، ریاست خراسان با او بود تا این که در سال ۱۳۱۶ با عارفی به نام سید ابوالقاسم درگزی آشنا شد و چنان از او تأثیر گرفت که ریاست را وانهاد و خلوت گزید و چندی به روستاهای اطراف مشهد کوچید.
در ۲۷ شعبان سال ۱۳۲۷ق برابر با ۱۲۸۷ش در منطقه‌ی بحرآباد مشهد در گذشت و پیکرش به حرم مطهر امام رضا(ع) منتقل شد و در بالای صفه‌ی شاه طهماسب در کنار نیای بزرگوارش سید مهدی شهید دفن گردید.
از او دیوان شعر پر و پیمانی به جا مانده است که برخی از اشعار آن بسیار معروف است:
امروز امیر در میخانه تویی تو
فریادرس این دل دیوانه تویی تو
مرغ دل ما را که به کس رام نگردد
آرام تویی، دام تویی، دانه تویی تو
