سخن قرآن کریم در مورد اینکه عمل چه کسی مقبول است و عمل چه کسی مقبول نیست ، این است که آن کسی که برای دنیا تلاش میکند حتما هدفی دارد ، اگر شهرت و معروفیت است ، محبوبیت است ، پیشرفت کشورش است ، بلند شدن آوازه هم نژادان و مردم کشورش است ، به نتیجهاش هم میرسد ، اما ( در ) کاری که برای این مقصد انجام شده است دیگر توقع نداشته باشید که انسان به آن مقصد دیگر برسد ، یعنی او کار را کرده نه برای اینکه به خدا نزدیک شود بلکه برای اینکه به مردم نزدیک بشود ، به مردم هم نزدیک میشود اما نمیتواند بگوید به خدا هم نزدیک میشود . مگر میشود که آدم راه بیفتد برای یک مسافرتی و مثلا قصدش این باشد که به طرف قم برود ولی به طرف شمال تهران حرکت کند و بعد بگوید .
یک مطلب دیگر نیز از خود قرآن استفاده میشود که اگر کسی به قصد دنیا تلاش کند آخرت به تبع به او نمیرسد ، ولی اگر کسی به قصد آخرت تلاش کند دنیا به تبع به او میرسد و این باز یک حساب دیگری است که از آیات قرآن میتوان استفاده کرد .
من به طرف شمال میروم ولی بالاخره به قم میرسم . این دیگر نمیشود ، اگر انسان به طرف شمال حرکت کرد به شمال میرسد و اگر به طرف جنوب حرکت کرد به جنوب میرسد ، از هر جادهای که انسان حرکت بکند به نهایت آن جاده میرسد .
ایمان از این نظر شرط ( قبول عمل ) است ، نه اینکه العیاذ بالله خدا میگوید عمل کسانی را که پیش من تملق می‌کنند قبول میکنم و دیگران را با اینکه عملشان یکسان است ، رد میکنم ، نه ، آن کسی که ایمان ندارد و اصلا خدا را نمیخواهد خدا هم مال او نیست . آن کسی که ایمان ندارد آخرت را نمیخواهد ، وقتی آخرت را نمیخواهد دیگر نمیشود آن را به او داد . در آخرت به انسان آنچه را که خواسته است میدهند ، معنی ندارد که آنچه را که نخواسته و به سوی آن نرفته است به او بدهند . بله ، برای اینکه اصل عمل کسی مقبول باشد شرطش این نیست که انسان مثلا حتما مسلمان و شیعه باشد . اگر کسی به خدا ایمان داشته باشد و خدا را بشناسد و به آخرت اعتقاد داشته باشد و کاری را برای خدا و آخرت انجام بدهد آن کارش فی حد ذاته در درگاه الهی قابل قبول است مگر آنکه آفتی ایجاد کند و آن را از بین ببرد که نام آن آفت ” عناد ” و ” کفر ” است . آن کسی که پنیسیلین را کشف کرده به افراد بشر خدمت کرده ولی هدف و منظورش از این خدمت چه بوده است ، هر منظوری که داشته ، خدا او را به همان منظورش میرساند ، نه به منظوری که نداشته است . محال است و معنی هم ندارد که انسان به منظور و مقصودی که ندارد برسد ، یعنی در راهی که نرفته است به مقصد آن راه برسد . پس اینکه عرض کردیم روشن شدن به نور خدا یا بگویید ایمان به حق به عمل انسان ارزش میدهد ، به این دلیل است که عمل انسان را در همین دنیا دگرگون میکند . دو نفر که یک عمل را انجام میدهند ، آنکه به نور خدا روشن است و آنکه به نور خدا روشن نیست ، اینها به ظاهر یک جور عمل را انجام دادهاند ولی در باطن تفاوت این عمل و آن عمل از زمین تا آسمان است .
