از این نظر که مسلمان دوست مى دارد با مردم معاشرت کند و با آنان آمیزش داشته باشد به نظافت بدن و لباسش مى رسد زیرا لباس نظیف غم و اندوه را از بین مى برد. طهارت براى نماز نیز هست، لباس پاکیزه موجب خوارى و ذلت دشمن مى گردد، مسلمان براى برادر مسلمانش لباسهاى خوبش را مى پوشد، همانگونه که دوست دارد افراد بیگانه او را در قیافه اى نیک مشاهده کنند. مسلمان از قذارت و کثافت به دور است زیرا بنده چرک و کثیف بد بنده اى است، بلکه در نظافت و پاکیزگى مى کوشد که این خود، از ایمان محسوب مى گردد و خداوند پاکیزگان را دوست مى دارد.
مسلمان بدنش را از چرک پاک مى کند، به هنگامى که داخل حمام مى شود لنگ مى بندد، عورتش را حفظ مى کند، به عورت دیگران نگاه نمى کند، با لنگ صورتش را خشک نمى کند که طراوت صورت را از بین مى برد، هنگامى به حمام مى رود که شکمش پر از غذا نباشد زیرا موجب ضعف بدن مى گردد، در حمام به پشت نمى خوابد که موجب آب شدن پیه کلیه ها است، در حمام آب سرد نمى نوشد که موجب فساد معده است. موهاى زیربغل و پشت عورت را با نوره از بین مى برد که موجب پاکیزگى بدن، طرد میکربهاى مضر، امنیت از بیماریها و از بین رفتن فقر است و ازاله این موها را بیش از چهل روز تأخیر نمى اندازد زیرا این سنت است. سر را با سدر مى شوید که موجب جلب روزى و از بین بردن وسوسه هاى شیطان است.
کسوت خداوند :
موى سپید نور است و خضاب و رنگ، سنت پیامبر (ص)، خضاب با رنگ مشکى موجب محبت همسران و ترس در قلوب دشمنان مى باشد. محاسن را با شانه، شانه مى کند که موجب از بین رفتن ضعف بدن و استحکام دندانها است، بلندى موى سر وباء را از بین مى برد، روزى را زیاد مى کند و بر قدرت آمیزش جنسى مى افزاید، گرچه تراشیدن آن موجب ازدیاد زیبائى، جلاى چشم و استراحت بدن مى شود. مسلمان اگرموى گذاشت باید در شستشو و شانه آن بکوشد و آن را تمیز نگهدارد که موى خوب از کسوت و پوشش خداوند است.
مسواک :
چون سزاوار است مسلمان متخلق به اخلاق پیامبران باشد، لذا از جمله کارهائى که انجام مى دهد مسواک و استعمال عطر است که هر دو از سنتهاى پیامبران مى باشد. مسواک فوائدى دارد که پاکیزگى دهان، جلاى چشم، رضایت و خشنودى پروردگار، ازدیاد قوه حافظه، سفیدى دندانها، استحکام لثه ها، جلوگیرى از خرابى آنها، اشتها در خوراک و از بین رفتن بلغم را مى توان از آن جمله به شمار آورد. اوقات مسواک کردن: سحر، آخر شب و یا اول صبح است، و در چگونگى مسواک باید توجه داشت مسواک در عرض لثه ها و طول دندانها باید باشد.
بوى خوش :
و همین طور در بوى خوش فوائدى است که قوت قلب و ازدیاد قدرت آمیزش جنسى از آن جمله است. نماز با عطر، برتر از هفتاد نماز بدون عطر است. پیامبر اسلام (ص) هزینه اى که براى تهیه عطر داشت از هزینه غذا و طعام بیشتر بود. انفاق و خرج براى به دست آوردن و تهیه عطر از اسراف به شمار نمى آید. از این نظر که هدیه عطر کرامت است مسلمان آن را مى پذیرد، هدیه عطر، حلوا و بالش و پشتى را رد نمى کند زیرا از قبول کرامت، موجودى جز الاغ امتناع نمى نماید.
آداب دیگر :
مسلمان با اثمد (سنگ سورمه) سرمه مى کشد که موجب جلاى چشم و تیزبینى مى شود، مژه ها را مى رویاند و از ریزش آب چشم جلوگیرى مى کند. سرمه در شب براى چشم بهره دارد و در روز زینت و موجب زیبائى است و از این نظر که روز جمعه روز دید و بازدید و اجتماع و نشست و برخاست دوستان با یکدیگر است، بر مسلمان لازم است که در نظافتش بکوشد، ناخنهایش را مى گیرد، شاربش و موهاى داخل بینى را کوتاه مى کند، عطر و بوى خوش را استعمال مى نماید. گرفتن ناخن در روز جمعه موجب نزول روزى، ازدیاد حافظه و امنیت از بیمارى است اما در عین حال باید توجه داشت که لازم نیست حتما این کار در روز جمعه انجام شود بلکه هر موقع ناخنها بلند شد باید آنها را کوتاه کرد. کوتاه کردن شارب باعث از بین رفتن میکربها و امنیت از جذام است و گرفتن موهاى بینى بر زیبائى صورت مى افزاید.
بازگو کردن نعمتها :
مسلمان در هر حال امتثال اوامر قرآن مى کند و نعمتهائى را که خداوند به او داده بازگو مى نماید زیرا خداوند مى فرماید: و اما بنعمه ربک فحدث؛ نعمتهاى خداوند را بازگو نما (ضحی/۱۱)! لذا هر گاه خداوند نعمتى به او عنایت کرد آن را آشکار مى سازد، بازگو کردن نعمتهاى الهى تنها با زبان نیست بلکه با عمل نیز هست، یعنى نعمتهائى که خداوند داده است باید در زندگى انسان مشهود بندگان خدا باشد، زیرا خداوند دوست دارد اثر نعمت خویش را بر بندگانش ببیند. مسلمان خود را با نعمتهاى خداوند مى آراید و حبیب و دوست خداوند محسوب مى گردد که خداوند جمیل و زیبا است، جمال و خودآرائى را دوست مى دارد. اگر نعمت خداوند را بازگو نکند و آن را در زندگى خود آشکار نسازد تکذیب کننده نعمتها به شمار مى آید. بنابراین از میان لباسهایش بهترین و پاکیزه ترین آنها را مى پوشد و به نیکوترین رسمى که در بین قوم خویش است جلوه مى کند، در صورتى که دارا و ثروتمند باشد از توسعه اى که خداوند به او داده است در این راه خرج مى کند که اسراف به شمار نمى آید، و در صورتى که از حلال تهیه شده باشد مورد حساب خداوند نیز قرار نخواهد گرفت. اینکه مى گوئیم: باید از این نعمتها استفاده کند به خاطر این است که خداوند استفاده از زینتهائى را که براى بندگانش آفریده، روزیهاى پاکیزه اى را که برایشان مهیا ساخته، تحریم نساخته است. اما از پوشیدن لباس شهرت لباسى که انسان را مورد استهزاء، مسخره و عیبجوئى مردم قرار مى دهد، احتراز مى جوید زیرا خداوند چنین لباسى را مبغوض مى دارد، بنابراین بهترین لباس هر زمان لباسى است که اکثریت مردم مى پوشند.
انگشتر :
مسلمان انگشتر را به دست مى کند زیرا از سنتهاى پیامبر (ص) است و هرگز انگشتر طلا را نمى پوشد زیرا این زینت ویژه آخرت است، بلکه انگشتر عقیق مى پوشد که مبارک و با میمنت است و در مسافرت نیز مفید خواهد بود و نیز از انگشترى یاقوت و فیروزه مى تواند استفاده نماید و همچنین انگشتر زمرد، اینها هر کدام فوائدى دارند که جاى بحث آن در اینجا نیست و از نشانه هاى ایمان در دست کردن انگشتر مى باشد. بعید نیست مسأله شمارش انگشتر از علامتهاى ایمان جنبه موقتى داشته است، یعنى در عصرى که تعداد مسلمانان کم بوده براى اینکه یکدیگر را بشناسند اسلام آن را جزو نشانه هاى ایمان قرار داده است. همانطور که در صدر اسلام وظیفه داشتند محاسن سفید خود را رنگ ببندند که بعدها وقتى از امیر مؤمنان (ع) در این مورد پرسیدند مى فرماید: این حکم موقتى بود که مسلمانان شبیه یهودیان نباشند و ممتاز باشند، اما الآن که دین توسعه یافته، مسلمانان آزادند: سئل علیه السلام عن قول الرسول (ص) غیروا الشیب، و لا تشبهوا بالیهود فقال (ع) : انما قال (ص) و الدین قل، فأما الآن و قد اتسع نطاقه، و ضرب بجرانه، فامرؤ و ما اختار؛ از آن حضرت درباره این سخن پیامبر (ص) پرسیدند که فرمود: موی سپید خود را رنگ کنید و خود را شبیه یهودان نسازید. فرمود: رسول خدا (ص) این سخن را زمانی فرمود که پیروان دین اندک بودند، امام اکنون که دایره اسلام گسترده شده و دین استقرار یافته، هر کس به اختیار خود است (نهج البلاغه، حکمت ۱۷).
