آیت الله مصباح یزدی در توضیح این روایت می گویند:
«آنچه انسان را مستقیماً درمسیر تقرب الی الله به پیش می برد، نماز است. وقتی انسان اهتمامی به خواندن نماز اول وقت نداشته باشد، به مسائل دین بی اعتنا می شود وکم کم کارش به جایی می رسد که با دیده تمسخر به مناسک دین می نگرد؛ همان طور که در قرآن آمده است: (ثم کان عاقبه الذین اسوی السوای ان کذبوا بایت الله وکانوا بها یستهزئون )؛(۱۷) «…. سرانجام کار آنان که به اعمال زشت وکردار بد پرداخته اند وآیات خدا را تکذیب و تمسخر کردند». اگر انسان دراین مسیر خطرناک قرار گرفت وبه نمازاهمیت نداد، در واقع با این کار مقدمات کافرشدن خود را فراهم ساخته است».(۱۸)
درسیره عملی امام ششم (ع) آمده است:
سدیر گفت: امام صادق (ع) دستور داد که الاغ واستری را زین کردند، من سبقت گرفتم وبرالاغ سوار شدم تا احترام کرده باشم و آن ضحرت سوار بر استر گردد. فرمود: اگر بخواهی، الاغ را در اختیار من بگذار. گفتم: استر برای شما مناسب تر و زیباتر است. من از الاغ پیاده شدم و بر استر سوارشدم و آن حضرت بر الاغ سوار شد… پیاده شدیم تا نماز را با هم بخوانیم. سپس فرمود: اینجا زمین شوره زار است ونماز دراینجا روا نیست(مکروه است). واز آنجا رفتیم وبه زمین خاک سرخی رسیدیم.
و آماده نماز شدیم. در آنجا مردی جوان بزغاله می چراند. حضرت به من نگریست و به من فرمود: به خدا قسم! اگر تعداد شیعه های من به اندازه این بزغاله ها بود، خانه نشینی من روا نبود. سپس پیاده شدیم ونماز خواندیم. پس از نماز، کنار بزغاله ها رفتیم و شمردیم که هفت عدد بودند.(۱۹)
۶. سیره امام رضا(ع)
راوی می گوید: حضرت رضا (ع) برای استقبال برخی از طالبیین (دودمان ابوطالب) از شهر خارج شد ودراین هنگام وقت نماز شد (بلادرنگ ) راه خود را به ساختمانی که در آن نزدیکی بود، کج کرد وکنار سنگی فرود آمد وفرمود: اذان بگو. من عرض کردم: درنگ کنیم تا یاران ما برسند. فرمود: خدایت بیامرزد! هیچ گاه نماز را از اول وقت بدون جهت به آخر وقت به تأخیر نینداز وهمیشه بر تو باد که اول وقت را مراعات کنی. پس من اذان گفتم و نماز خواندیم(۲۰)
ترک جلسه به خاطر نماز
«صابئین» به حضرت یحیی گرایش دارند وبرای ستارگان، تأثیر خاصی قائل هستند ونماز ومراسم ویژه ای دارند و هنوز در خوزستان گروهی از آنان هستند. این فرقه، رهبری دانشمند ولی مغرور داشت که بارها با امام رضا (ع) گفتگو کرد، ولی زیر بار نرفت .امام رضا (ع) استدلالی کرد واو تسلیم شد وگفت: اکنون روح من نرم شده، حاضرم مکتب تو را بپذیرم . ناگهان صدای اذان بلند شد، امام رضا(ع) جلسه را ترک کرد . مردم گفتند: فرصت حساسی است و چنین فرصتی پیش نمی آید! امام فرمود: اول، نماز.
او که این تعهد را از امام دید، علاقه اش بیشتر شد وبعد از نماز گفتگویش را تکمیل کرد وایمان آورد.(۲۱)
در روایتی از امام رضا (ع) آمده است:
«حافظوا علی مواقیت الصلوه فان العبد لا یأمن الحوادث ومن دخل علیه وقت فریضه فقصرعنها متعمداً فهو خاطی؛(۲۲)
بر وقت های نماز محافظت کنید؛ چرا که بنده ایمن از حوادث نیست. و کسی که وقت نماز واجب بر او داخل می شود وعمداً کوتاهی کند، خطا کار است».
۷. سیره امام حسن عسکری(ع)
از ابوهاشم روایت است که حضورمبارک امام حسن عسکری(ع) شرفیاب شدم، دیدم آن حضرت مشغول نوشتن کاغذی است .سپس وقت نماز رسید امام آن کاغذ را بر زمین گذاشت ومشغول نماز شد. سپس دیدم که قلم می چرخد وروی کاغذ می نویسد تا رسید به آخر کاغذ. من چون این صحنه را دیدم، به سجده افتادم. وقتی حضرت از نماز خود فارغ شد، قلم را به دست گرفت وبرای مردم اذن داد که داخل شوند.(۲۳)
۸. سیره امام زمان (عج)
از کارهای مهمی که امام زمان پس از ظهور انجام می دهند، بر پا داشتن نماز و مطرح کردن آن در سطح جامعه و فرا خواندن مردم به سوی آن است. علاو بر اصل نماز، اقامه نماز در اول وقت نیز مورد تأکید فراوان آن حضرت است.
امام مهدی (عج) می فرماید:
«ملعون ملعون من اخرالعشاء الی ان تشتبک النجوم وملعون ملعون من اخر الغداء الی ان تنقضی النجوم؛ لعنت شده وملعون کسی است که نماز عشا را به قدری تأخیر اندازد که همه ستارگان آسمان دیده شوند؛ وملعون کسی است که نماز صبح را به قدری تأخیر اندازد که ستارگان دیده شوند».(۲۴)
این روایت، اهتمام امام زمان (عج) به نماز اول وقت را نشان می دهد وآن حضرت کسانی را که در نماز خود اهمال می کنند، به شدت سرزنش می کند وآنها را از رحمت خود دور می داند.
در ملاقات ها و تشرفات به محضر آن حضرت نیز، تأکید ایشان بر «نماز اول وقت» نقل شده است.(۲۵)
۱۷-روم/۱۰.
۱۸-پندهای امام صادق (ع) به ره جویان صادق، محمد تقی مصباح، ص ۲۱۹، مؤسسه پژوهشی امام خمینی (ره)، قم.
۱۹-داستان ها و حکایت ها چهارده معصوم، عباس عزیزی، ص۱۲۷، اصول کافی، ج۲، ص۲۴۲.
۲۰- بحارالانوار، ج۸۰،ص۲۱؛الخرائج والجرائح، ص۳۰.
۲۱-یکصد وچهارده نکته درباره نماز، محسن قرائتی، ص۱۴،چ۸،۱۳۸۴ش؛ بحارالانوار، ج۹۴،ص۱۹۵،عیون اخبارالرضا (ع)، ص۱۵۱.
۲۲-بحارالانوار، ج۸۳، ص۲۰.
۲۳-منتهی الامال، شیخ عباس قمی، ج۲، ص۵۷۴، هجرت، قم.
۲۴-الغیبه، شیخ طوسی، ص۱۱۳.
۲۵-مهدویت، پرسش ها و پاسخ ها، ص ۱۱۹، پژوهشکده مهدویت؛ شیفتگان حضرت مهدی (عج)، ج۲، ص۹۴، این حدیث، قسمتی از توقیعی است که درجواب سؤال محمد بن یعقوب از ناحیه مقدس رسیده است (بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۶؛ وسائل الشیعه؛ ج۴،ص۲۰۱).
