ورای این پرسش چیست؟
کودک شما ممکن است به طور طبیعی دوست‌دار تنهایی باشد و از این بابت بسیار هم راضی باشد. چنین کودکانی اغلب خودکفا و مستقل هستند؛ آن‌ها از زمان شیرخوارگی به تنهایی بازی می‌کنند، به راحتی با اسباب‌بازی، کتاب، و سرگرمی مشغول می‌شوند و اغلب بسیار زود خواندن را یاد می‌گیرند. آن‌ها نیازی به دوست ندارند و کمبودی از این بابت احساس نمی‌کنند، اما وقتی که وارد ساختار اجتماعی مدرسه می‌شوند، ممکن است همکلاسی‌هایشان آن‌ها را «ناجور» تلقی کنند و از خود طرد کنند. کودک شما نسبت به این مسأله حساس خواهد بود. سپس نوبت به مشاجرات دائم و البته طبیعی درباره بهترین دوست می‌رسد: «نخیر، سارا بهترین دوست منه، نه بهترین دوست تو»، حتی کودکان چهار ساله هم از رانده شدن آزرده خاطر می‌شوند. اکثر کودکان حتی از سن دو سالگی از داشتن دوست لذت می‌برند، اما بعد که به مدرسه می‌روند ممکن است این پرسش‌ها گاهی اوقات با زورگویی بعضی از همکلاسی‌ها ارتباط داشته باشد.
رهنمودهایی برای پاسخ‌های شما
از سنین پایین با یاد دادن شراکت، مهربانی، و رفتار دوستانه به کودک‌تان، مهارت‌های اجتماعی او را تقویت کنید. به خاطر داشته باشید که یک کودک محبت ندیده نمی‌تواند چنین کارهایی را انجام دهد.
از پنج سالگی به بعد، بسیاری از کودکان یک هم‌بازی صمیمی برای خود انتخاب می‌کنند، پس سعی کنید کودکان گوناگونی را به خانه یا به گردش دعوت کنید تا دست کودک‌تان در انتخاب باز باشد.
شما نمی‌توانید کودک دیگری را به اجبار وادارید تا با کودک شما مهربان باشد، اما وقتی کودکی را به خانه دعوت می‌کنید، در بازی‌های آن‌ها شرکت کنید تا مطمئن شوید که واکنش‌های کودک‌تان مناسب است.
اگر کودک شما گوشه‌گیر است اما می‌خواهد دوست پیدا کند، سعی کنید به او مسئولیت‌های بیشتری بدهید تا اعتماد به نفس او تقویت شود.
با معلم کودک‌تان صحبت کنید تا اگر امکان دارد وظیفه‌ای را به او و یک یار مناسب محول کند، مثل پخش کردن ورقه‌ها در امتحانات، چون این کار در بین هم سن و سال‌هایش به او شأن و منزلت می‌بخشد.
چه چیزهای دیگری لازم است بدانید
وقتی کودک‌تان به چهار سالگی می‌رسد، احتمالاً می‌تواند با کودکان دیگر به شیوه‌ای خلاقانه و پایدار بازی کند. در این سن معمولاً جنسیت معیاری برای انتخاب دوستان نیست.
داشتن یک دوست خیالی که کودک گهگاه از آن به عنوان سپر بلا استفاده می‌کند، بخش طبیعی از تکامل یک کودک خردسال است، پس بردبار و صبور باشید. تا سن هفت یا هشت سالگی، کودکان معمولاً از این مرحله گذر می‌کنند و به روشنی به تفاوت بین واقعیت و خیال پی می‌برند. اما اگر ادامه یافت، می‌تواند نشانه‌تنهایی کودک باشد.
از سن شش سالگی به بعد، مدرسه و گروه‌های همسالان نسبت به خانه و والدین تأثیر بیشتری بر کودک می‌گذارند، بنابراین برای یافتن بهترین راه برای مقابله با مشکل دوست‌یابی کودک‌تان با معلمان مشورت کنید. با همکاری آن‌ها شما می‌توانید به کودک‌تان کمک کنید تا بهترین راه را برای دوست‌یابی پیدا کند.
سایر چیزهایی که ممکن است کودک از شما بپرسد
چطور می‌توانم یک دوست صمیمی پیدا کنم؟
چطور می‌توانم با کسی دوست شوم؟
چرا متین دوست ندارد با من بازی کند؟
چرا هیچکس مرا برای تیم خودش انتخاب نمی‌کند؟
چرا تو نمی‌توانی دوست (خیالی) مرا ببینی؟
پاسخ برای سنین ۴-۲
کار قشنگی است که اسباب‌بازی‌هایت را به دوستانت هم بدهی تا بازی کنند. خوب است سارا را به خانه بیاوریم تا خانه‌ی اسباب‌بازی تو را ببیند، بعد می‌توانیم با هم چای درست کنیم. فردا هم می‌توانی بقیه‌دوستانت را برای چای دعوت کنی و بعد همه با هم با اسباب‌بازی‌هایتان بازی کنید.
پاسخ برای سنین ۶-۴
اشکالی ندارد که کمی ساکت و آرام باشی، اما این به آن معنا نیست که کسی تو را دوست ندارد. من فکر می‌کنم بچه‌های زیادی هستند که ترجیح می‌دهند نقاشی بکشند یا کتاب بخوانند (مثل متین). تو می‌توانی از او بخواهی تا در وقت ناهار با هم به کتابخانه‌مدرسه بروید. دوست، چیز خوبی است. شما می‌توانید با هم خوش باشید و از چیزهای یکسانی لذت ببرید. لازم نیست دوستان زیادی داشته باشی. ما همه‌کودکانی را که تو بیشتر دوست‌شان داری به جشن تولدت دعوت می‌کنیم.
پاسخ برای سنین ۸-۶
سارا دوستان زیادی دارد، بنابراین اگر بخواهی که در مدرسه فقط دوست صمیمی تو باشد، این کار احتمالاً برای او کمی سخت خواهد بود. به جای این کار، می‌توانی او را برای روز جمعه دعوت کنی و به این ترتیب می‌توانید زمان زیادی را کنار هم باشید.
من هیچ وقت دوست خیالی تو را ندیده‌ام، چون او زاده‌فکر توست. برای تو خوب است که وقتی تنها هستی کسی را در ذهنت همراه خود داری، اما این نیز خوب است که دوستان واقعی هم داشته باشی. به همین خاطر، هر چند تو می‌گویی دوست خیالی‌ات خوشش نمی‌آید، بیا مریم را برای چای دعوت کنیم.
پاسخ برای سنین ۱۱-۸
من مطمئنم علت این‌که بچه‌های دیگر به تو می‌خندند این نیست که تو را دوست ندارند. شاید مشکل آن‌ها به این خاطر باشد که تو اغلب تنها هستی. آدم‌ها دوست دارند که دیگران به آن‌ها توجه کنند، بنابراین اگر تو به آن‌ها نشان دهی که به افکار و اعمالشان علاقه‌مند هستی، احتمالاً از دوستی با تو خوشحال خواهند شد. اگر تو جلو نروی، آن‌ها حتی اگر واقعاً مایل باشند با تو دوست شوند یا تو را عضو تیم خود کنند، ممکن است فکر کنند که تو در تنهایی راحت‌تر هستی. تو باید طوری رفتار کنی که معنی آن چنین پیامی باشد، «آیا من هم می‌توانم در جمع شما باشم؟» با این حال اگر دوست نداری، مجبور نیستی دوستان زیادی داشته باشی. اگر مایل باشی، می‌توانیم از یکی از دوستانت بخواهیم برای دیدن فیلم یا خوردن پیتزا به خانه ما بیاید یا اگر والدینش اجازه دادند برای گردش با ما بیرون بیاید درباره‌اش فکر کن!
