تربیت کردن و پرورش دادن کودک در هر صورت و به هر شکلی، یک چالش به شمار می‌آید. اما اگر کودک، مبتلا به بیش‌فعالی نیز باشد این چالش دو چندان می‌شود راهنمایی‌ها و سبک‌های مفید تربیت و حمایت‌های یک مراقبت کننده دلسوز، می‌تواند تا حدی کمک کننده باشد. در این مقاله سعی بر آن است تا با ارائه راهکارهای کاربردی به والدین و معلمانی که با چنین کودکانی رابطه نزدیک دارند به نیازهای آنان توجهی نموده و چگونگی روابط را در این‌گونه موارد سهل‌تر نماییم.
-آفریدن یک فرآیند منظم در منزل: خانه، مکانی است که بچه‌ها در آن احساس امنیت می‌کنند. احساس پذیرش و عشق می‌کنند. اما عکس این موضوع نیز مطرح است. احساس انزجار، گوش ندادن به حرف پدر و مادر و جسور بودن.
به آن‌ها اجازه دهید تا در فضاهای باز فعالیت زیاد داشته باشند و در فضاهای بسته لوازم غیرضروری را برای آزادی بیشتر آن‌ها کنار بگذارید.
– سازماندهی: کودکان مبتلا به بیش‌فعالی، میزان نظم و شیوه‌های یادگیری‌شان متفاوت از کودکان عادی است. یادداشت برداشتن از حرف معلم، ایجاد ارتباط موضوعی میان مطالب، تفکیک کارهای انجام شده در پوشه جدا و یادداشت زمان مصرف داروها در سازماندهی کارها به آن‌ها کمک می‌کند.
– کاهش تکانشگری: کودکان مبتلا به بیش‌فعالی اغلب تکانشی هستند و به‌راحتی حواسشان پرت می‌شود. آنچه که به آن‌ها گفته می‌شود بعد از چند دقیقه از یاد می‌برند و به‌طور مداوم نیز مواردی را فراموش می‌کنند. والدین با یاد گرفتن مقابله با این علائم عادی، می‌توانند به کودکان کمک کنند و جملاتی مثل: «بیشتر دقت کن، صبر کن، حالا انجام بده» از میزان رفتارهای تکانشی وی می‌کاهد.
– افزایش عزت نفس: کودکانی که بیش‌فعالی ندارند و فقط مبتلا به اختلال کمبود توجه هستند آرام، گوشه‌گیر و خجالتی می‌باشند. آن‌ها همچنین از کمبود عزت‌نفس، فقدان جزئیات، فراموش‌کار بودن و فراموش کردن مکان اشیاء رنج می‌برند.
برای افزایش اعتماد به نفس در آنان از تکرار جملات سرزنشی مثل: «حواست کجاست؟»، اخطارهای منفی و کلام تهدید زا و تنبیه زا خودداری نمایید.
– افزایش تمرکز: والدین باید به دنبال راه‌هایی باشند که این کودک را برانگیخته، متمرکز، سرگرم و مشغول نگه دارند. مخصوصاً سرگرم کردن و مشغول نگه داشتن در درجه اول اهمیت قرار دارد. این کودکان در محیط آموزشی باید در فعالیت گروهی شرکت کنند، کنار پنجره ننشینند، تکالیف را در حجم کم انجام دهند، به‌صورت فوری تشویق شوند، با آن‌ها تماس چشمی مستمر بر قرار شود، بر روی نیمکت انفرادی نشسته و در کنار معلم قرار گیرند تا توجه بیشتر معلم را کسب کنند.
-افزایش فعالیت: کودکان مبتلا به بیش‌فعالی- کم‌توجهی، نیازمند مراقبت و توجه اضافی می‌باشند. مشارکت کردن این بچه‌ها در منزل ممکن است موجب احساس خستگی و بی‌کفایتی گردد، اما به‌تدریج و در دراز مدت این احساسات، جای خود را با احساس عشق و حمایت عوض می‌کنند.
-افزایش آموزش: برای بهبود یادگیری در آ نان از روش‌های عملی، لمسی، دیداری، و ارائه نکات جدید و جالب آموزشی کمک بگیرید.
