مقاله
مقدمه دیگر جمله ” خداى تعالى واحد است و توحیدش ضرورى است” مى باشد، زیرا از این جمله نیز بدست مى آید که معرفت با واسطه، شرک است، زیرا در چنین معرفت، چیزى بعنوان واسطه اثبات شده که نه خالق است و نه مخلوق، و چنین چیزى هر چند به
ولیکن این حرف در معرفت خدا جریان ندارد زیرا میان ما و خداى تعالى چیزى واسطه نیست و در نتیجه ما آن طور که حسین را درک مى کردیم و به وى معرفت پیدا مى کردیم نمى توانیم به خداوند معرفت پیدا کنیم، مگر اینکه او را با خود او
و در کتاب محاسن به سند خود از ابى جعفر (ع) روایت کرده که فرمود:” خداى تعالى بود و هیچ چیز جز او نبود، نورى بود که ظلمتى در او نبود، راستیى بود که دروغى در او نبود، دانایى بود که هیچ جهلى در او نبود، حیاتى بود که مرگ
از نظر قرآن، خداوند متعال است،(طه/ ۱۱۴) یعنى، از هر چه در وهم ما آید، بالاتر است و هرگز ما نمى توانیم حقیقت او و جمال و جلال او را – آن گونه که هست – در یابیم (انعام/ ۱۰۰). خداوند، یکى است و جز او خدایى نیست (آل عمران/
چرا اندیشه و تفکر در ذات الاهى جایز نیست؟ فکر و اندیشه بشر به ذات غیبى او راه ندارد و جز تحیر و سرگردانى یا انحراف و ضلال، بهره دیگرى نخواهد داشت. در آلا فکر کردن شرط راه است *** ولى در ذات حق محض گناه است بود در ذات
ترجیح خواسته خدا : امام صادق علیه السلام از رسول گرامى صلى الله علیه و آله و سلم نقل مى کند که ذات اقدس اله فرمود: «لا یوثر عبد هوای على هواه الا جعلت غناه فی نفسه و کفیته همه و کففته ضیعته و ضمنت السماوات و الارض رزقه و
داعیه ربوبیت! انسان، براى نیل به آن دنیاى مطلق مى کوشد تا خود را از این قید به درآورد؛ ولى نمى داند رسیدن به فضاى اطلاق باید از روزنه همین لباس مقید باشد. شیطان به انسان نیرنگ مى زند که این اطلاق با خروج از زى بندگى امکان پذیر است
رکن سوم: این که اگر کار خیرى از دست او نشئت گرفته یا نیت پاکى از قلب او گذشته و قدم خیرى برداشته است آن کار خیر علمى یا عملى را به خود اسناد ندهد و نگوید من کردم، بلکه بگوید: خدا را شکر که توفیق آن علم یا عمل
رسول اکرم صلى الله علیه و آله و سلم که اسوه سالکان کوى نزاهت است، قبل از هر کسى خود، متخلق به قرآن شد و آنگاه راهیان کوى تطهیر و تزکیه را به این اصل، رهبرى کرد. در جوامع روایى از برخى همسران پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله
