میلادنرگس منتظر

می دانستم امشب »قدری« دیگر است و قرآنی دیگر به تجلّی از عرش بر دل زمین نازل می شود!
می دانستم چراغانی ملکوت برای کیست؛
می دانستم مهتابی های آسمان چه را می جویند؛
می دانستم ثانیه ها از چه رو بی تابی می کنند؛
می دانستم جبرییل یکبار دیگر خواهد آمد و سلام بلند خدا را فرو خواهد آورد…
و این همه را از او شنیده بودم.
از او که به آرامشم می خواند و اضطرابم را با لبخند شیرینش به بردباری بدل می کرد و مرا بیش از همیشه به یاد »پدرش« و »پدرم« می انداخت.
من عاشقانه دوستش داشتم.
با اشک هایش می گریستم؛
زخمهای دلش را می شناختم؛
و جان ناقابلم مجروح رنج های همیشگی اش بود،
و شاید به همین سبب بود که می خواست قابله نرگسش باشم…
× × × سبحان اللَّه!
چه شکوهی بود در تلاوت »قدر«.
ابو محمد خواندن »قدر« را خواسته بود و من که بانویش را لرزان دیدم، نام خدای رحمان و رحیم را بر زبان آوردم و گفتم:
إنا أنزلناه فی لیله القدر…
و کلام خدا بی آنکه پژواک صدای من باشد دوباره به گوش رسید.
حسی غریب – نمی دانم ترس یا شوق – وجودم را فرا گرفت. گویی صدای همه اهل بیت را می شنیدم؛
صدای پیامبر بود که به قرآن فرا می خواند.
صدای علی بود که به عدالت دعوت می کرد.
صدای فاطمه بود که حق مسلم اش را می طلبید.
صدای حسن بود که مظلومیتش از پس قرن ها هنوز دل ها را می لرزاند.
صدای حسین بود که به خونخواهی قیام کرده بود.
صدای سجاد بود که رنج های نهفته اش را با دعا التیام می بخشید.
صدای محمد بود.
نجوای جعفر بود و سخن موسی.
کلام دلنشین رضا بود.
زمزمه عزیز جانم حسن بود که از زبان حجت خدا شنیده می شد.
باورم نمی آمد آنچه را که می دیدم!
ناگاه میان من و نرگس حسنم حجابی پدید آمد. سراسیمه و هراسان بیرون دویدم و…
دیری نپایید، صدای آشنای برادرزاده ام مرا به خود آورد:
– عمه جان به اتاق بازگرد!
× × × اللَّه اکبر!
آفتابی در میان و هزار هزار نور در پیشانی بلندش.
نرگسی در کنار و هزار هزار بهار در نگاه مستانه اش.
و از اینجا تا خدا، قاصدک هایی خوش خبر که مژده میلاد را آورده بودند.
زمین سجده گاه کودک شد!
دستان کوچکش به اشارت پروردگار به دعا برداشته شد و با لهجه ای خدایی نسب پاکش را یاد کرد:
أشهد أن لا إله إلاّ اللَّه
و أنّ جدّی محمداً رسول اللَّه
و أنّ أبی علیّا ولیّ اللَّه
آنگاه مرغان سبز بر سر وی به پرواز درآمدند و اینچنین خرد و کلان عالم رقص کنان کلام آسمان وی را تا انتهای هستی زمین همراه شدند: و نرید أن نمنّ علی الذین استضعفوا فی الأرض
و نجعلهم الأئمه و نجعلهم الوارثین.
تنها خدا می داند امشب بر من چه گذشت!