من بدنم را دوست دارم

این روزها عکس‌هایی از زندگی مردمان اروپایی و آمریکایی در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود؛ زنان و مردانی بسیار چاق که نه‌تنها تناسب‌اندام ندارند، که با اضافه‌وزن شدید هم‌نشین‌اند. این عکس‌ها را که از متن زندگی مردم غربی گرفته شده و هیچ اصلاح و سانسوری هم در آن نیست، می‌گذارم کنار فیلم‌های هالیوودی، کنار پویانمایی‌های اروپایی، کنار عروسک‌های باربی‌شان. غرب سال‌هاست که تفکر باربی بودن را به زنان جهان سوم القا کرده است؛ به آن‌ها گفته تا فردی از تناسب‌اندام و هیکل متناسب برخوردار نباشد، نمی‌تواند در زندگی فردی و اجتماعی خود موفق باشد. این تفکر اشتباه سال‌هاست که دختران تازه‌جوان شده‌مان را به رژیم‌های سخت و غیراصولی و خانم‌های متأهل را به ورزش‌های سنگین وادار می‌‌نماید. آن‌ها به خود القا می‌کنند که اگر به اندام مطلوب نرسند بیشتر از همیشه اعتمادبه‌نفسشان را از دست می‌دهند، درحالی‌که در فرهنگ غرب هر فرد «بدن» خود را پذیرفته و آن را دوست دارد. با همان بدن هرچند متناسب نباشد عاشق می‌شود، تحصیل می‌کند، کشف می‌کند و… .
سؤال این‌جاست چرا غرب به دنبال مشغول کردن افکار مردمان دیگر کشورها خصوصاً ایران به مسائل سطحی است؟ چرا می‌خواهد به هر شکل جلوی تفکر عمیق و پیشرفتشان را بگیرد؟ و چرا بعضی از هم‌وطنان ما با طناب پوسیده غرب زندگیشان را تباه می‌کنند؟