داروها:
– بیسفوسفونات: مصرف پیوسته و مداوم این دارو به همراه روی ممکنست باعث کاهش جذب بیسفوسفونات و هم روی گردد.
– کوئینولون اسپیروفلاکسین، گاتیفلاکساسین، لیوفلاکساسین، لومافلاکساسین، موکسی فلاکساسین،نور فلاکساسین، اوفلاکساسین، اسپارفلاکساسین، تروافلاکساسین): مصرف پیوسته و مداوم این دارو می تواند در کاهش جذب هم کوئینولون و هم روی تاثیر باشد.
– پنی سیلامین: مصرف پیوسته این دارو نیز در کاهش جذب پنی سیلامین ورودی موثر است.
– تتراسایکلین (دوکسی سایکلین، مونوسایکلین، تتراسایکلین): مصرف همزمان و مستمر تتراسایکلین و روی باهم می تواند در کاهش جذب هم تتراسایکلین و هم روی موثر باشد.
– کلسیم: مصرف همزمان و پیوسته کلسیم و روی ممکنست در کاهش جذب روی پس از دوران یائسگی در زنان موثر باشد.
– مس: مصرف همزمان مس وروی می تواند در کاهش جذب مس تاثیر گذار باشد. مصرف زیاد روی می تواند در جهت منفی در میزان مس موجود در بدن تاثیر گذار باشد و این اساس و پایه مصرف بالای روی برای درمان بیماری ویلسون می باشد. این طور به نظر می رسد که مصرف بالای روی در بدن ترکیب پروتئین متالوتایونین وابسته به مس را در سلولهای مخاطی نواحی روده ای مورد تاثیر قرار دهد. متالوتایونین می تواند مس را جدا نماید واین می تواند مس را برای جذب به بدن غیر قابل دسترس نماید.
– L- سیستیئن: مصرف همزمان این ماده بار روی می تواند در افزایش جذب روی موثر واقع شود.
– L- هیستیدین: مصرف همزمان این ماده با روی می تواند در افزایش جذب روی موثر واقع شود.
– هگزافسفات انیوستیول: مصرف همزمان این ماده با روی می تواند باعث کاهش جذب روی در بدن گردد.
– آهن: مصرف همزمان این ماده با روی می تواند باعث افزایش پیشرفت در جذب روی در بدن گردد.
-L میتیونین: مصرف همزمان این ماده با روی می تواند باعث افزایش و پیشرفت در جذب روی در بدن گردد.
– N- استیل- L- سیستیئن (NAC): مصرف همزمان این ماده با روی می تواند باعث افزایش و پیشرفت در جذب روی در بدن گردد.
– نمکهای فسفات: مدیریت همزمان روی و فسفات باعث کاهش در جذب روی می گردد.
غذاها:
– کافئین: مصرف همزمان قهوه، نوشیدنیهای کافئینه شده و یا کافئین و “روی” می تواند باعث کاهش جذب روی در بدن گردد.
– پروتئینهای شامل سیستئین: غذاهای سرشار از پروتئینهای شامل سیستئین (برای مثال: بافت عضلانی حیوانات) می تواند در افزایش و پیشرفت جذب روی موثر واقع شود و اگر به طور همزمان مصرف گردد.
– اسید اکسالیک: مصرف همزمان روی به همراه غذاهایی که سرشار از اکسالیک اسید باشد (مانند: اسفناج، سیب زمینی شیرین، ریواس و لوبیا) ممکنست در جذب روی تاثیر گزارده و باعث کاهش جذب گردد.
– اسید فیتیک: مصرف همزمان روی و غذاهایی که سرشار از اسید فیتیک می باشند (نانهای غیر مخمر، لوبیای خام، دانه نباتات، آجیل، حبوبات و سبوس) ممکنست باعث کاهش جذب روی گردد.
– چای: مصرف همزمان چای (تانین‌ها) و روی می تواند در کاهش جذب روی تاثیر گذار باشد.
نحوه مصرف روی:
فرمهای متعددی از مصرف روی وجود دارد. این فرمها شامل گلوکونیت روی، اکسید روی، اسپارتایت روی، پیکولینات روی، سیترات روی، مونومتیونین روی و هیستیدین روی می باشند. مصرف معمولی روی در حدود پانزده میلی گرم روزانه است.
