بدبینی

واقع بینی یا واقع نگری به معنای مشاهده وقایع است آن گونه که اتفاق افتاده اند، بدون آن که خود را در ورطه ی خوش بینی ساده لوحانه یا بدبینی نا به جا بیندازیم. مکمل واقع بینی، حس نیک بینی است . نیک بینی به معنی توجه کردن و دیدن جنبه ی مثبت هر چیز و هر رویدادی است. این حس یکی از عواملی است که مانع بروز تلخ کامی در زندگی می شود.واقع نگری (واقع بینی)
برای واقع بین شدن یا یافتن دید درست، هرکس، نخست باید خود را بهتر بشناسد. برای این کار باید نگاه را متوجه درون کنیم و آن را به دقت مورد ارزیابی قرار دهیم تا خصوصیات اخلاقی خویش، یعنی نقاط ضعف و قوت شخصیت روحی _ روانی مان را بهتر بشناسیم. همین ((خصوصیاتند)) که خود ما و نگرش ما را می سازد. به طور مثال اگر نشانه هایی از بد بینی در خود یافتیم ، کوشش کنیم آن ها را رفع کنیم . بدبین جنبه های مثبت را نمی بیند و همین سبب می شود که از دریچه ی عینیت و واقع بینی نگاه نکند و قضاوت های نادرستش فریبش دهد. خوش بینی ساده لوحانه روی دیگر همین سکه است . خوش بین ساده لوح در ابر ها زندگی می کند و اغلب از کنار واقعیت ها می گذرد. گذشته از این ها ، برخی عوامل دیگر که مانع واقع بینی است عبارتند از: پیش داوری و پیش فرض های جزمی، چه علمی، چه مذهبی و غیره که قضاوت شخص و دیدگاهش را تحت تاثیر قرار می دهند و مانع از واقع بینی او می شوند.نیک بینی
نیک بینی آن است که انسان در هر چیز و رویدادی، حتی آن هایی که به نظرش ناخوشایند و یا بد می آید، همواره جنبه خوب و یا نکته ی مثبت آن را هم بیابد. (رسول خدا و یارانشان در حال گذر از شهری به شهر دیگر بودند. در راه به لاشه سگی بر می خورند، همه یاران دهان و بینی خود را گرفتند و از بوی بد حیوان نالیدند. در همان حال پیامبر خدا از دندان های سفید سگ تعریف کردند. این نوع برخورد پیامبر تعجب یاران را برانگیخت. اما دوست من بی شک این نوع رفتار پیامبر نیک بین بودن را به ما درس می دهد. در بعضی کُتب این داستان به حضرت مسیح (ع) بیان شده.