پند و نصحیت
امام صادق (ع) فرمود: بهترین پندها آن است که جز راست نباشد و از حد اخلاص درنگذرد. مثل واعظ و متعظ، شخص بیدار و انسان خفته را می‌ماند که انسان از خواب غفلت بیدار شده و از گناه دست شسته، می‌تواند دیگران را از خواب غفلت بیدار کند. آن کسی که در بیابان‌های گناه سرگردان است و پرده حیا (ی از خدا) را دریده و از پند و اندرز، جز ریا و تظاهر ونام نیک نخواهد، گمراهی است که در صدد هدایت مردم است. چنان می‌نمایاند که دلی آباد (از بندگی) دارد، در حالی که در ظلمت حب ستایش غرقه است؛ که بسی گمراه و گمراه کننده دیگران به گفتار خویش است!
خداوند عز و جل می‌فرماید: (}شیطان و لشکریان او{ چه بد مولا و بد جمعیتی است). اما کسی که خداوند او را به نور تائید و توفیق خویش از گناه دور داشته و دل او را از پلیدی‌ها پاک گردانده، سزاوار است که از پرهیز کاری و شناخت حدود و وظایف خود غفلت نورزد و پند و گفتار نیکو را از هر کسی که باشد، بپذیرد و به گوینده آن توجه نکند؛ چرا که حکما گفته‌اند: حکمت را از زبان دیوانگان بر گیرید.
حضرت عیسی (ع) فرمود: با کسی همنشین شوید که دیدار او شما را به یاد خدا اندازد، تا چه رسد به گفتار او؛ و با کسی که ظاهر (چشمان) شما او را می‌پسندد، ولی باطن (قلب و عقل) شما از او روی گردان است، همنشین نشوید؛ چرا که او ادعای چیزی را دارد که در او نیست و اگر چنین کنید، در ادعای کسب کمال و معرفت راست گو هستید. هر گاه کسی را که سه خصلت داشته باشد یافتی، حضور او را هر چند کم باشد غنیمت دان، چرا که همنشینی با او در دین، دل و بندگی آثاری نیکو دارد:
۱ گفتار او گزافه و بیشتر از عملش نباشد؛
۲ جز راست نگوید؛
۳ راست گویی او جز برای رضای حق تعالی نباشد.
پس اگر چنین بود، حرمت همنشینی نگاه دار، و در انتظار رحمت و برکت از سوی خدا باش. زنهار که از چنین موهبت الهی سود نبری و روز قیامت او را حجت بر تو قرار دهند و تو در پاسخ بمانی و زیان بینی و به دیده اکرام به او که از خواص خداوند و مورد تکریم اوست بنگر و بر این نعمت شکر حق را به جای آور.
