کلیپ
پادکست
متن
بخش بیستم
نکته دوم می‌رویم نگاه می‌کنیم که دوتا کشور وزارت تنهایی دارند یکی انگلیس، یکی دیگر هم ژاپن. چرا؟
متن خبر را که از این خبرگزاری غیرایرانی هست را می‌بینیم می‌گوید که برای مقابله با انزوای اجتماعی (نقد این افسردگی و انزوا و اینها ریشه دوانده در زندگی‌های مردم انگلستان و ژاپن که رفتند وزارت تنهایی تأسیس کردند) واویلا!!!
شما که دو کشور صنعتی هستید و مشکل اشتغال و مشکل درآمد (ندارید). در رفاه کامل هستید و در امنیت کامل هستید و پیشرفته‌اید و آرزوی ماست بیاییم انگلیس آرزوی ماست بیایم ژاپن آرزوی ماست که ای‌کاش ژاپنی بودیم، انگلیسی بودیم شما چه مرگتان است که رفتید وزارت تنهایی زدید؟!
خوب به نظر می‌رسد که یک حقایقی هست دیگر. حالا می‌خواهیم با آن حقایق آشنا بشویم و خودمان یواش‌یواش می‌خواهیم برویم کندوکاو کنیم ببینیم چه خبر است و نکته جالب‌توجه بعدی این که ما اگر بیاییم در گوگل بنویسیم سئول، در قسمت جستجو تصاویر عکس‌ها را تو را خدا نگاه کنید. بعضی از عکس‌ها را آدم نگاه می‌کند حس می‌کند نقاشی هست. به‌خصوص این چند عکس ردیف بالا سمت چپ، یا مثلاً ردیف وسط از سمت راست، اولین عکس ردیف وسط سمت راست، آدم دوست دارد مثلاً می‌توانست برود آن وسط آلاچیق مانند وسط این برکه نماز بخواند.
حالا مثلاً آدم این‌جوری فکر می‌کند. یکی دیگر می‌گوید بروم ناهار بخورم مثلاً. یا دو تا عکس اینورتر که یک ریل قطاری است دو طرفش هم بک درخت‌هایی با رنگ بسیار جذاب و فرح‌افزا، آدم دوست دارد می‌رفت آنجا قدم می‌زد مثلاً.
سئول این‌قدر زیبا آن‌قدر جذاب، این‌قدر قشنگ، این‌قدر شیک، از آن طرف فیلم‌های کره‌ای را داریم در تلویزیون پخش می‌کنیم. فرمانروایان آدم‌های عادل، عالی، مرتب، تنظیم، صلح‌طلب، مقتدر و توانمند.
اصلاً کشوری که همه چیزش درست است. خوب این عکس این‌طوری آن هم از صداوسیمای خودمان با پخش سریال کره‌ای، ولی کره جنوبی در لیستی که دارید می‌بینید در بین‌کشوری که بیشترین خودکشی را دارند رتبه چهارم را دارد و اساساً شاید شما در این سه تا کشور اول حتی اسم‌هایشان را هم نشنیده بودید. اسم‌هایشان را هم حتی نشنیده بودید، یعنی این قدر غیرمشهورند. در کشورهای مشهور رتبه یک قطعاً کره جنوبی هست و همیشه کره‌ی جنوبی جزو چهار کشور اول خودکشی در دنیاست.
خوب شما اگر این‌قدر کشورت شاد قشنگ است و خوش‌حالید، مرتبید همه چیزتان تنظیم است چرا خودکشی می‌کنید؟
این عکس‌هایی که دارید پشت‌سرهم می‌بینید که شبه خراب است و انگار که اصلاً از این روستاهای خیلی قدیمی است آدم نگاه می‌کند و ممکن است بگوییم این فلان بخش از ایران است. نه این ایران نیست! این سئول است! پایتخت کره جنوبی!
عکس را بادقت نگاه کنید این خرابه‌ها پشتش آن برج‌های خوشگلی هست، وقعی که می‌نوشتیم سئول آنها را نشانمان می‌داد. اینها رو نشان نمی‌داد. ببینید این‌جوری، شما نرفتید سئول را نچرخیدید. کل سئول را نچرخیدید نمی‌شناسید و تلقی‌تان است که کل کره آن‌گونه ست. عین این‌که وسط یک کسی بیاید اما کاری که ایندکس می‌کرد حالا حرفه‌ای‌تر. حتی برود تجریش، نیاوران، زعفرانیه را در تهران، جاهای خیلی قشنگ اصفهان و شیراز و اینها را فقط عکس بگیرد. خیلی هم جذاب عکس می‌گیرد، قشنگ هم عکس بگیرد بعد بگوید ایران این است. خب ایران که این نیست همه‌اش که.
ایران در آن تهران که اینها را دارد، بالای شهر را دارد. کهریزک هم دارد. باقرشهر هم دارد، تهرانسر هم دارد. همه‌جا را دارد. ایران جمع همه اینها نسبت. کل ایرانم که تهران نیست. ایران استان‌های دیگر هم دارد. هر استانی هم بالاخره برای خودش این‌ور آن ور دارد. چون نمی‌توانی بگویی که همش این است که من دارم به شما در این قاب تصویر نشان می‌دهم. خب این در حوزه برداشت ما از کشورهای دیگر…