۹.منت گذاشتن ۱

بسم‌الله الرحمن الرحیم

کارشناس: استاد قرائتی

عنوان: منت گذاشتن، قسمت دوم

در روایات داریم اگر یک وقتی در یک صحنه‌هایی، مجلسی یا خیابانی، افرادی را دیدید که از زیبایی، جذب او شدید و میل پیدا کردید، حرام است. سریعاً برگردید و دقایقی با همسر خودتان باشید. یعنی اسلام نمی‌خواهد شهوت را سرکوب کند، بلکه می‌گوید این میلی که پیدا کردید حقیقی است، ولی سریع به منزل برگردید و با همسر خودتان باشید تا نیاز شما تأمین بشود و نیاز به چشم‌چرانی نداشته باشید.

یکی از چیزهایی که زندگی را به هم می‌ریزد منت گذاشتن است. به همسر بگوییم:

بابای من به تو نان داد، مادر من به تو پول داد، تو از سفره بابای من غذا می‌خوری و…

منت خیلی بَد است. خداوند می‌گوید: من بهشت را به تو می‌دهم و در مقابل این نعمت‌ها منتی بر تو نمی‌گذارم، ولی ما انسان‌ها چطور هستیم؟

کسی که منت می‌گذارد اجر خودش را نابود می‌کند. این هم در قرآن آمده است. اجر از بین می‌رود. متأسفانه هستند خانواده‌هایی که مرد به زن یا زن به مرد منت می‌گذارند! این ناپسند است.

اگر کسی می‌خواهد نماز بخواند و آب ندارد، کسی آب به او بدهد ولی منت بگذارد، اسلام این اجازه را می‌دهد که این شخص با تیمم نماز بخواند، ولی با آبی که همراه با منت است نماز نخواند. منت چیز بدی است.

بخصوص نسبت به بیگانه‌ها، این که کشوری بخواهد به ما کمک بکند با این شرط که مستعمره او باشیم.

در تاریخ آمده است که پیغمبر(ص) ما مورد هجوم بچه‌های رذل قرار گرفت و او را سنگ می‌زدند. آمد طایف و بیرون شهر و بچه‌ها هم رها کردند و رفتند.

حضرت چون سنگ خورده بودند و هوا گرم بود و پیاده رفته بودند خسته بودند. یک باغی آنجا بود که به دیوار آن تکیه کردند. شخصی از باغ بیرون آمد و حضرت پرسید که باغ برای کیست؟

پاسخ داد: برای فلان شخص یهودی!

حضرت نمی‌توانست بلند بشود کشان‌کشان خودش را به یک درخت رساند و به آن تکیه کرد و گفت: مسلمان تکیه به دیوار یهودی نمی‌دهد.

دین ما این است. حالا ما افتخارمان این است که لباسمان اهل فلان کشور است. کفشمان برای فلان کشور است.