دسته بندی :کتاب طنز در اسارت

فوتبال فکاهی سالهای آخر اسرات بود، به مناسبت ایام عید قرار بود یک سری برنامه‌های متنوع از طرف اسرا با هماهنگی و کسب اجازه قبلی از فرمانده عراقی اردوگاه در محوطه زمین فوتبال برگزار شود. تقریباً اکثر قریب به اتفاق بچه‌ها جمع شده بودند. قرار بود یک مسابقه فوتبال فکاهی

 گناهکار ظاهراً عراقی‌ها، حالا به هر دلیل و جهت، متوجه شده بودند که من روحانی هستم و در پی آن بودند تا از زبان خود من بشنوند، چرا که اقرار من به این واقعیت فی‌الواقع حکم اعدام و مانور تبلیغاتی بر روی من بود و به همین جهت تا می‌توانستم

نماز مطابعه بچه‌ها مشغول نماز جماعت بودند که افسر اردوگاه وارد آسایشگاه شد و رو به من کرد و گفت: ماجد، مگر دستور را نشنیدی که نماز جماعت ممنوع است؟ حالا از دستور ما امتناع می‌کنی؟ من در پاسخ گفتم: سیّدی، این که نماز جماعت نیست ! درست است که

چاه ماست از میان خصلت‌های برجسته‌ی برادران آزاده می‌توان به زرنگی، هوش و فراست آنها اشاره کرد که در عملیات جنگی و یا در اسارت به هنگام بازجویی، با توجه به سادگی و کوته نظری نیروهای عراقی، از این خصلت‌ها حداکثر استفاده را می‌کردند و در بسیاری از موارد نیز

حلقه قلابی روزی در آسایشگاه نشسته بودیم که ناگهان چشمم به گیره‌ی پنجره افتاد که از جنس برنج بود. به طرف پنجره رفتم و گیره را شکستم و با آن یک حلقه انگشتر درست کردم که شباهت زیادی به حلقه طلا داشت و آن را برای یادگاری به انگشت کردم.

سرباز مست عید فرا رسیده بود؛ اما جوّی افسرده بر اردوگاه و بچّه‌ها حاکم شده بود. باید فکر می‌کردیم، از این رو عده‌ای از بچّه‌ها جمع شدیم و ترتیب یک تئاتر طنز را دادیم؛ بدین شکل که یکی از اسرا به نام صادق از بچّه‌های اصفهان در قالب یک روستایی

سواری بعضی مواقع در آسایشگاه بچه‌ها با عراقی‌ها ورزش‌های دسته‌جمعی انجام می‌دادند. یک بار یکی از برادران آزاده اهل تبریز با سرباز عراقی آسایشگاه قرار گذاشت که هر کس قوی‌تر بود به دیگری جایزه‌ای بدهد. ملاک قوی‌تر بودن هم آن بود که هر کدام بتواند دیگری را یک دور اطراف

آمار وقتی سوت آمار به صدا در می‌آمد، هر کس مشغول هر کاری بود، می‌بایست از آن کار دست می‌کشید و سر صف آمار حاضر می‌شد. مشغول اصلاح سر یکی از بچه‌ها بودم. دور سرش را کاملاً اصلاح کرده بودم و داشتم مقدار مویی راکه روی پیشانیش بر جا مانده

اتو بمب سربازان عراقی نمی‌دانم به چه دلیل و برهانی، از هر وسیله و اسبابی برای شکنجه و آزار ما مدد می‌گرفتند، آن هم وسیله و اسبابی که باور کنید به عقل هیچ تنابنده‌ای خطور نمی‌کند. برای انتقال ما به اردوگاه، وسیله‌ی نقلیه‌ای را آوردند که بی‌اغراق می‌توان گفت مال