دسته بندی :کربلا

به‌زحمت راه می‌رفت. شک داشت قدم بعدی را به پس بردارد یا به پیش. حالی به جلو می‌کشاندش و تشویشی به عقب. چشم‌هایش مدام به مکاری۱ بود که دیگر نگاهش را از او پنهان می‌کرد. چشم گرداند پشت سرش، شاید سیاهی‌ای ببیند که نزدیک می‌شود یا پالکی۲ را که برگشته.

در تقویم رسمی کشور، روز ۱۳ جمادی‌الثانی، روز تکریم مادران و همسران شهدا نام گرفته و علت این نامگذاری این است که “ام البنین” همسر حضرت امیرالمومنین(ع) و مادر حضرت ابوالفضل العباس در چنین روزی روی در نقاب خاک پیچید و از این جهان کوچ نمود و در جوار رحمت

قیام عاشورا  یکی از تاثیرگذارترین حوادث در تحولات صدر اسلام می باشدکه می تواند از ابعادمتفاوت مورد بررسی قرار گیرد . مجموعه ای بسیار ارزشمند از درس ها و عبرتهایی مختلف که در زمان حال نیز همچنان در حوزه مسائل فردی و اجتماعی امکان بهره برداری و استفاده دارد .به

زینب(س) بانویی که نه تنها در زنان، بلکه در مردان عالم، کمتر نظیرش را می‌توان دید. توانا بانویی که عالی‌ترین نمونه‌ای از شهامت و دلیری، دانش و بینش، کفایت و خردمندی، قدرت روحی و تشخیص موقعیت بوده وهر وظیفه‌ای از وظایف گوناگون اجتماعی را که به عهده گرفت، به خوبی

در حادثه جانسوز کربلا، وجود نازنین امام چهارم (ع)، به شدت دچار بیماری گشت، و در اثر آن ضعف و سستی فراوانی بر بدن مبارک آن حضرت چیره شد، بگونه ای که حتی توانایی حمل شمشیر را نداشت. همین امر موجب شده که بسیاری از مردم از سر ناآگاهی، امام

شهادت علی اصغر حسین(علیه السلام) «عبدالله بن الحسین» طفل شیرخوار امام حسین(علیه السلام) مشهور به «علی اصغر» بود. نام مادرش «رباب» دختر «امرء القیس بن عدی بن اوس بن جابر بن کعب بن علیم بن جناب بن کلب» بود. مادر رباب «هند الهنود» دختر «ربیع بن مسعود بن مضاد بن

آمد به مَحضَرَت، این عاصیِ حقیر با کوهی از گناه، محزون و سر به زیر گنجینه کرم، محبوب بی نظیر دل بر غمت اسیر، تو شاه و من فقیر بی دست کربلا، دست مرا بگیر… یادِ غَمِ تو جُز، جاهم نمیدهد غیر از شَراره بر آهم‌ نمیدهد جُز تو کسی

قیام امام حسین (علیه السلام) و نهضت عاشورا سرلوحه بسیاری از نیکی ها، فضایل و افتخارات است.حادثه عظیم کربلا در طول تاریخ در جهات و ساحت های مختلف مورد مطالعه واقع شده و مواجه با ابهامات و پرسش هایی از سوی مورخین و اهل نظر بوده است. بود یا نبود

فلسفه عزاداری برای سید الشهدا چیست؟ چرا برای سایر امامان اینقدر عزاداری نمی شود و آیا زخمی کردن سر و صورت و صدمه‌زدن به خود به نشانه عزاداری مورد قبول است و گناه محسوب نمی‌شود؟ گر چه واقعه عاشورا ریشه در تاریخ اسلام دارد و تحلیل علمی آن تنها با

درس اول این زن حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) که الگوست، الگویی برای همه مردان بزرگ عالم و همه زنان بزرگ عالم. ” امام خامنه ای (مدظله العالی) رهبر معظم انقلاب اسلامی ” حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) را عقیله بنی هاشم می خواندند، امام سجاد (علیه السلام)

چنین کنند بزرگان مجید عیوضی غم مقدس کربلا را باید در نگاه عالمان وارسته خواند و شیوه ماتم را باید که از سیره آنان آموخت. این سطرها راوی ارادت این بزرگان است: اسباب گشایش آیت‌الله قاضی: در مستحبات عزاداری و زیارت سیدالشهدا مسامحه ننمایید و روضه هفتگی ولو دو سه‌نفره

خاک عشق نکته‌هایی خواندنی درباره تربت کربلا به‌کوشش معصومه‌سادات میرغنی،‌ زینب جعفری با چشم سر که بنگری، تربت، مشتی خاک از سرزمینی به نام کربلاست، اما اگر با چشم دل ببینی، سجده بر این خاک، پاره شدن حجاب‌های هفت‌گانه است،۱ و همراه داشتن تسبیح تربت، فضیلت تسبیح‌گویی حق را نصیبت

حقانیت امام حسین ـ علیه السّلام ـ در کربلا مناظره امام حسین(ع) با کوفیان در روز عاشورا راوی گوید: آن حضرت این خطبه را در حالی که بر شمشیرش تکیه زده بود با صدایی بلند، این چنین بیان فرمود: «اُنُشِدُکمُ اللهَ هَلْ تَعرفونَنی؟» «شما را به خدا سوگند می دهم

صِرف حضور بانوان خاندان پیامبر در کربلا از آن جهت که آنان کسانی بودند که جز برای انجام تکلیف الهی کاری انجام نمی‌دادند، اثبات می‌کند که زن مسلمان، مسئولیت‌هایی در اجتماع دارد.. حضور پررنگ حضرت زینب کبری و دیگر بانوان خاندان پیامبر صلوات الله علیهم اجمعین در واقعه‌ی کربلا و

کاروان به کربلا رسید. شترها زانو زدند و بارهایشان را خالی کردند. بچه ها از روی شتر ها و اسبها پیاده شدند. بزرگترها خیمه ها را برپا کردند. بچه ها خیلی خوشحال شدند. امشب می توانستند توی خانه های چادری بخوابند. آن طرف تر یک رودخانه ی پر از آب

فرحناز ایوبی همه‌چیز از ده سال پیش شروع شد؛ همان سالی که توی پست آرزوهای وبلاگم نوشتم «کربلا». همان سالی که سر کوچه‌مان یک دفتر خدمات زیارتی بود. همان سال یک کار با حقوق مکفی! پیدا کرده بودم و داشتم بخشی از درآمدم را پس‌انداز می‌کردم. دلم چندتکه طلا می‌خواست.

فردوس ایوبی برای من سفر به کربلا بیشتر رؤیا بود تا هر چیز دیگر؛ در خیالات خودم هم احتمال پیش‌آمدنش را نمی‌دادم، به‌ویژه آن‌که سال‌ها قبل گذرنامه را به نیت کربلا گرفته و نرفته بودیم. اکنون درست زمانی که آه در بساط نداشتیم و شرایط زندگی برای سفری دست‌کم ده

– به خدا دیگه جا ندارم… نمی‌دانم این جمله‌ را متوجه می‌شود یا نه ولی هر چه هست باز هم به پسر اصرار می‌کند که بخورد؛ اصراری که بالأخره نتیجه می‌دهد و یک‌لقمه نه‌چندان کوچک در دستش می‌گذارد. پسر یک گاز به آن می‌زند و وانمود می‌کند که مثلاً خیلی

استحباب زیارت حضرت سیدالشهدا در هر حال با آن‌که خوف ضرر و احتمال آن، رافع بسیاری از احکام است، ولی در زیارت سیدالشهدا علیه‌السلام خصوصیتی است که احتمال ضرر، رافع استحباب زیارت نیست و حتی برخی از روایات، دراین گونه موارد احتمال ضرر و غلبه‌ی ترس بردلها، مردم را بدین

آزادش کرده بودند که جانش را بردارد و هر کجا خواست برود. کوفه یا مدینه. غلام سیاه اما نرفت. ماند. خون از همه زخم‌هایش بیرون می‌ریخت. آخرین نفس‌ها بود. تنش آرام آرام سرد می‌شد که صورتش نا گهانی گرم شد. به زحمت چشم باز کرد. گونه امام چسبیده به گونه

خطبه حضرت در صبح عاشورا و اتمام حجّت بر کوفیان و آنگاه حضرت مرکب خود را طلبیده و سوار شدند، و با صدای بلند بطوریکه همگی می‌شنیدند چنین خطبه‌ای ایراد نمودند:  «ای مردم! گفتار مرا بشنوید! و شتاب نکنید تا آنچه حقّ شماست بر من از اندرز و موعظه، شما

امام تازه تکبیر گفته بودند که تیر به پاهای سعید خورد. ایستاده بود پیش رو و دست ها را دو طرف تن باز کرده بود. «به خدا قسم اگر بگذارم به حسین در نماز تیر بزنید.» حمد می خواندند که تیر به شکمش خورد. رکوع رفته بودند که دست هایش،

سر اسب را که کج کرده بود و بی صدا از فاصله دو سپاه گذشته بود، فکر کرده بود که خیلی خوب اگر پیش برود می بخشندنش و می‌گذارند همراه بقیه هفتاد و دو نفر بجنگد … وقتی هم می‌گفتند: «خوش آمدی! پیاده شو، بیا نزدیک!» نتوانست. یاد این افتاد

فایده، کلمه‌ای این همه بی معنی نشده بود که ظهر آن روز شد. مرد گفت: «پسر رسول! با تو عهد کرده بودم تا فایده دارم بمانم».  پسر رسول نشسته بود کنار تن خونی آخرین نفری که رفته بود میدان و سر و رویش غرق خاک و عرق بود.  مرد گفت:

به آنکه طناب دور گردنش می انداخت، به آنکه به اسیری او را سوار اسب می کرد، به مردی که تازیانه بالا برده بود تا تنش را سیاه کند، به مردمی که ایستاده بودند به تماشا، به هر کسی که آنجا بود التماس می کرد: “به حسین(ع) بگویید، مسلم گفت:

 امام آمدند دم خیمه اش. دنبالش فرستاده بودند و نیامده بود. به فرستاده گفته بود: به آقا بگو عذر دارم، نمی آیم. اما دلشان رضا نشد و خودشان آمدند صدایش کنند. گفت:” آماده مرگ نیستم ! اسب قیمتی ام مال شما… ” نگاهی کردند که از شرم لال شد: ”