آیا شما هم وقتی کودکتان تنها بازی می‌کند، نگران هستید که به او آسیبی برسد یا او را افسرده و منزوی ببینید؟ شاید با خودتان فکر کرده‌اید که باید همیشه کنارش باشید و به او کمک کنید تا مهارت‌های اجتماعی‌اش تقویت شود. اما شاید ندانید که بازی کردن به تنهایی می‌تواند فوایدی شگفت‌انگیز برای رشد ذهنی، خلاقیت و اعتماد به نفس کودکتان داشته باشد. در این مقاله، قصد داریم تا با بررسی فواید تنها بازی کردن کودکان، دیدگاهی جدید به شما بدهیم و به شما کمک کنیم تا تصمیم‌گیری آگاهانه‌تری در این زمینه داشته باشید.
افزایش اعتماد به نفس و خوداتکایی کودک
تنها بازی کردن به کودکان این فرصت را می‌دهد تا در محیطی بدون دخالت دیگران، توانایی‌ها و خلاقیت‌های خود را کشف کنند. وقتی کودکان خودشان راه‌حل‌هایی برای مشکلات پیدا می‌کنند، احساس موفقیت و رضایت درونی بیشتری را تجربه می‌کنند و این امر به تقویت اعتماد به نفس آن‌ها کمک می‌کند. در واقع، زمانی که کودکان به‌تنهایی با اسباب‌بازی‌ها یا فعالیت‌هایشان سرگرم می‌شوند، یاد می‌گیرند که چطور تصمیم‌گیری کنند و برای انجام کارها به کسی وابسته نباشند. این تجربه‌ها موجب می‌شود که کودک به خودباوری برسد و بداند که توانایی مقابله با چالش‌ها را دارد، حتی اگر دیگران در کنار او نباشند.
علاوه بر این، شکست‌هایی که کودک در حین تنها بازی کردن تجربه می‌کند، به او می‌آموزد که چگونه از اشتباهات خود درس بگیرد و در مواجهه با شکست‌ها نیز مقاومت بیشتری داشته باشد. والدین می‌توانند با فراهم کردن فضایی امن و تشویق کودک به ادامه فعالیت‌ها، او را برای پذیرش شکست‌ها و تبدیل آن‌ها به فرصت‌های یادگیری آماده کنند. به این ترتیب، کودک نه تنها اعتماد به نفس خود را تقویت می‌کند، بلکه مهارت‌های حل مسئله و مدیریت احساسات را نیز در این روند بهبود می‌بخشد.
از سوی دیگر، این نوع بازی به کودکان کمک می‌کند تا استقلال بیشتری در کارهای روزمره خود پیدا کنند. وقتی کودک به‌طور مستقل و بدون نیاز به کمک دیگران کارهایش را انجام می‌دهد، توانایی برنامه‌ریزی و اجرای تصمیماتش را توسعه می‌دهد و این موضوع به او احساس قدرت و خوداتکایی می‌دهد. در نتیجه، بازی مستقل نه تنها به رشد روانی و اجتماعی کودک کمک می‌کند، بلکه او را برای ورود به دنیای واقعی و مواجهه با موقعیت‌های پیچیده‌تر آماده می‌سازد.
به طور کلی، تنها بازی کردن، فرصتی بی‌نظیر برای رشد و شکوفایی توانایی‌های درونی کودک است و می‌تواند به یکی از پایه‌های اصلی شکل‌گیری شخصیت مستقل و قوی در آینده تبدیل شود.
چگونه تنها بازی کردن، مهارت حل مسئله را در کودکان تقویت می‌کند؟
تنها بازی کردن، زمانی که کودک بدون حضور مستقیم والدین و دیگر هم‌بازی‌ها مشغول فعالیت می‌شود، باعث می‌شود تا او در مواجهه با چالش‌ها و مسائل مختلف بازی، به تنهایی به راه‌حل‌هایی فکر کند و تصمیم بگیرد که چگونه از پس آن‌ها بربیاید. این تجربه‌ها، نقشی مهم در توسعه مهارت‌های حل مسئله و تقویت توانایی‌های شناختی کودک ایفا می‌کنند. کودکی که به تنهایی بازی می‌کند، در طول زمان یاد می‌گیرد که وقتی با مانعی روبرو شد، چگونه بدون اتکا به کمک دیگران به فکر چاره باشد و این مهارت، از او فردی مستقل، با اعتماد به نفس و خلاق می‌سازد.
در این نوع بازی، کودک یاد می‌گیرد که به شیوه‌های مختلفی به مشکلات نگاه کند و برای هر مسئله، چندین راه‌حل پیدا کند. برای مثال، وقتی در هنگام ساختن یک خانه از لگو، قطعاتی را در جای اشتباهی قرار می‌دهد، مجبور است تا با تحلیل موقعیت، مسیر خود را اصلاح کند. یا وقتی که یک اسباب‌بازی خراب می‌شود، او سعی می‌کند تا با امتحان کردن راه‌حل‌های مختلف، آن را دوباره سرهم کند. این فرآیند، توانایی تفکر انتقادی و خلاقیت کودک را تقویت کرده و به او می‌آموزد که شکست‌ها، فرصت‌هایی برای یادگیری هستند.
در چنین شرایطی، کودک مهارت‌هایی همچون *صبوری*، *پایداری* و *قدرت تصمیم‌گیری مستقل* را در خود پرورش می‌دهد. هرچند ممکن است او در ابتدای کار احساس سرخوردگی کند، اما والدین باید به او اجازه دهند تا به تنهایی و با تمرکز، مشکل پیش آمده را بررسی و تحلیل کند. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های تنها بازی کردن این است که کودک احساس *کنترل بیشتری* بر محیط بازی خود دارد. او به‌جای آنکه منتظر کمک دیگران بماند، می‌تواند با خلاقیت خود راه‌حل‌هایی جدید بیابد و به‌طور مستقل عمل کند.
افزایش تاب‌آوری در برابر شکست‌ها
وقتی کودکان به تنهایی بازی می‌کنند، فرصت بیشتری برای تجربه کردن شکست‌ها دارند. آن‌ها یاد می‌گیرند که شکست بخشی از بازی و یادگیری است و این به تقویت تاب‌آوری در برابر چالش‌ها و ناامیدی‌های احتمالی منجر می‌شود. در این شرایط، کودک برای هر شکست به‌جای دست کشیدن از بازی، تلاش می‌کند تا دوباره راه‌حل‌های جدیدی پیدا کند و هر بار با موفقیت‌های کوچک، انگیزه بیشتری برای ادامه پیدا می‌کند. این چرخه شکست و موفقیت، به او کمک می‌کند تا در زندگی واقعی نیز به سادگی در برابر مشکلات و موانع تسلیم نشود.
تقویت مهارت‌های برنامه‌ریزی و مدیریت زمان
هنگامی که کودکان به تنهایی بازی می‌کنند، یاد می‌گیرند که چگونه برای بازی خود برنامه‌ریزی کنند و فعالیت‌هایشان را اولویت‌بندی کنند. برای مثال، اگر کودکی بخواهد یک برج از بلوک‌های چوبی بسازد، ابتدا باید تصمیم بگیرد که چه مقدار زمان و انرژی برای ساختن هر طبقه صرف کند، از چه رنگ یا شکلی استفاده کند و چگونه تعادل ساختار را حفظ کند. این فرآیند، مهارت برنامه‌ریزی و مدیریت زمان را در کودک تقویت می‌کند و به او یاد می‌دهد که چگونه با اختصاص درست منابع (مانند قطعات مختلف یا زمان خود)، به نتیجه دلخواه برسد.
کاهش وابستگی و افزایش خودکفایی
یکی دیگر از فواید بزرگ تنها بازی کردن، کاهش وابستگی کودک به والدین و سایر بزرگسالان است. وقتی کودکان یاد بگیرند که بدون حضور دائمی والدین بازی کنند، به تدریج احساس استقلال بیشتری خواهند داشت و این موضوع به آن‌ها کمک می‌کند که اعتماد بیشتری به توانایی‌های خود داشته باشند. این کودکان به تدریج یاد می‌گیرند که چطور به‌تنهایی تصمیم بگیرند و به‌جای آنکه همواره به دنبال تأیید دیگران باشند، برای خودشان هدف‌گذاری کنند و برای رسیدن به آن تلاش کنند.
پیشنهاداتی برای والدین جهت تشویق کودک به بازی مستقل
۱. ایجاد فضایی امن و جذاب:
محیطی را فراهم کنید که کودک بتواند در آن احساس امنیت و آزادی داشته باشد. این محیط باید از اسباب‌بازی‌ها و فعالیت‌هایی تشکیل شده باشد که برای کودک جذاب هستند و او را به کاوش و امتحان کردن روش‌های جدید ترغیب کنند.
۲. حمایت غیرمستقیم:
هنگام بازی مستقل، بدون دخالت مستقیم، از دور حواس‌تان به کودک باشد تا مطمئن شوید که او در امنیت است. این کار به کودک این پیام را می‌دهد که شما به توانایی‌های او اعتماد دارید و او را تشویق می‌کنید که مشکلات را به تنهایی حل کند.
۳. تشویق به حل مسئله:
وقتی کودک به مشکلی برخورد کرد، به جای اینکه فوراً راه‌حل را به او نشان دهید، از او بپرسید: «به نظرت چه راه‌هایی وجود داره؟» یا «می‌خواهی چطور این مسئله رو حل کنی؟» این سوالات به کودک کمک می‌کند که خودش به دنبال پاسخ باشد و تفکر خلاقانه‌اش را تقویت کند.
در نهایت، تنها بازی کردن می‌تواند به یکی از بخش‌های مهم رشد و تربیت کودک تبدیل شود، به‌طوری که او به فردی خلاق، مستقل و آماده برای حل چالش‌های بزرگتر در آینده تبدیل شود.
چطور کودک را به تنها بازی کردن تشویق کنیم؟
تشویق کودکان به بازی مستقل می‌تواند برای برخی والدین چالش‌برانگیز باشد، به‌ویژه زمانی که کودک عادت کرده است همیشه همراه و تحت نظارت آن‌ها بازی کند. اما فراهم کردن زمینه‌ای که کودک به‌تدریج به سمت بازی مستقل سوق داده شود، نه تنها می‌تواند به رشد روانی و اجتماعی او کمک کند، بلکه به او احساس اعتماد به نفس و خودکفایی بیشتری می‌بخشد. برای ترغیب کودکان به تنها بازی کردن، می‌توان از راهکارهای متنوعی استفاده کرد که در ادامه به آن‌ها پرداخته شده است:
۱. ایجاد محیطی جذاب و ایمن برای کودک
برای اینکه کودک به تنهایی بازی کند، باید ابتدا محیطی امن و جذاب فراهم کنید. فضایی که پر از اسباب‌بازی‌های متنوع، کتاب‌ها و وسایل هنری باشد می‌تواند کودک را به بازی و کاوش ترغیب کند. وسایلی مانند لگو، بلوک‌های ساختنی، عروسک‌ها و حتی مواد اولیه برای کاردستی (مانند چسب، کاغذ و مداد رنگی) گزینه‌های مناسبی هستند که به کودک امکان می‌دهند تا به روش‌های مختلفی بازی کند و خلاقیت خود را به کار بگیرد.
۲. زمان‌بندی و تعیین محدوده‌های بازی مستقل
شروع بازی مستقل را با زمان‌های کوتاه و مشخص آغاز کنید. به کودک بگویید که مثلاً برای ۱۰ دقیقه مشغول بازی کردن به‌تنهایی باشد و بعد از آن می‌توانید با هم وقت بگذرانید. به مرور زمان، این بازه‌ها را افزایش دهید. کودک با این روش می‌آموزد که بازی کردن به‌تنهایی نیز بخشی از برنامه روزانه اوست و به‌تدریج احساس راحتی بیشتری با این نوع بازی پیدا می‌کند.
۳. تشویق به انتخاب اسباب‌بازی‌ها و فعالیت‌های مورد علاقه
اجازه دهید کودک خودش اسباب‌بازی‌ها و فعالیت‌هایی که دوست دارد را انتخاب کند. وقتی کودک احساس کند که کنترل بیشتری روی انتخاب‌های خود دارد، انگیزه بیشتری برای بازی کردن خواهد داشت. می‌توانید به او پیشنهاد دهید که مثلاً با یک اسباب‌بازی خاص، داستانی بسازد یا یک ساختار جدید ایجاد کند. این کار باعث می‌شود که کودک بدون احساس اجبار، به بازی مستقل بپردازد و از آن لذت ببرد.
۴. حمایت غیرمستقیم و نظارت از دور
در زمان‌هایی که کودک به‌تنهایی بازی می‌کند، سعی کنید در همان نزدیکی بمانید تا اگر نیاز به کمک داشت، در دسترس باشید. اما سعی کنید در بازی او دخالت نکنید، مگر اینکه خودش بخواهد. این حمایت غیرمستقیم به کودک حس امنیت و آرامش می‌دهد و او را تشویق می‌کند که با وجود تنهایی، همچنان با اعتماد به نفس به بازی ادامه دهد. به عنوان مثال، اگر کودک در حین بازی از شما سوالی پرسید، می‌توانید به او بگویید: “فکر می‌کنی چطور می‌تونی این مشکل رو حل کنی؟” یا “به نظرت چه چیزهایی می‌تونی امتحان کنی؟”.
۵. الگوسازی از فعالیت‌های مستقل خودتان
کودکان با دیدن رفتار والدین، بسیاری از عادت‌ها و مهارت‌ها را می‌آموزند. سعی کنید در حضور کودک فعالیت‌هایی را انجام دهید که نشان‌دهنده استقلال شما هستند. برای مثال، زمانی را به مطالعه کتاب، انجام کارهای هنری یا رسیدگی به کارهای شخصی‌تان اختصاص دهید. وقتی کودک ببیند که شما هم از انجام کارها به‌تنهایی لذت می‌برید، احتمال بیشتری دارد که او نیز به تنها بازی کردن علاقه‌مند شود و این رفتار را از شما الگوبرداری کند.
۶. تعیین فعالیت‌هایی که نیاز به بازی گروهی ندارند
برخی فعالیت‌ها ذاتاً برای بازی‌های گروهی طراحی نشده‌اند و می‌توانند به‌عنوان پایه‌ای برای تشویق کودک به بازی مستقل استفاده شوند. فعالیت‌هایی مثل پازل‌ها، نقاشی کشیدن، ساختن با لگو یا خواندن کتاب‌های داستان، از جمله بازی‌ها و فعالیت‌هایی هستند که کودک را به کاوش در دنیای خود تشویق می‌کنند. این فعالیت‌ها به دلیل عدم نیاز به مشارکت مستقیم دیگران، به طور طبیعی به سمت بازی‌های مستقل گرایش دارند.
۷. تحسین تلاش‌های کودک در بازی مستقل
وقتی کودک مدت زمانی را به تنهایی بازی می‌کند، او را تشویق و تحسین کنید. به او بگویید: “چقدر خوب به‌تنهایی بازی کردی!” یا “چطور تونستی این رو بسازی؟ واقعاً عالیه!” این نوع تشویق‌ها، حس مثبتی در کودک ایجاد می‌کند و به او نشان می‌دهد که تنها بازی کردن هم ارزشمند است. در این شرایط، کودک متوجه می‌شود که تلاش‌هایش برای بازی مستقل مورد توجه و تأیید شماست و انگیزه بیشتری برای ادامه این روند خواهد داشت.
فواید تنها بازی کردن برای آماده‌سازی کودک جهت ورود به مدرسه
تنها بازی کردن می‌تواند تأثیرات مثبت فراوانی بر رشد روانی و اجتماعی کودکان داشته باشد، به‌ویژه در سال‌های پیش از ورود به مدرسه. این نوع بازی نه تنها به آن‌ها کمک می‌کند که استقلال بیشتری پیدا کنند، بلکه مهارت‌های مهمی مانند توانایی برقراری ارتباط، حل مسئله و مدیریت احساسات را نیز در آن‌ها تقویت می‌کند. کودکانی که به بازی مستقل عادت دارند، در موقعیت‌های جدید مانند ورود به مهدکودک یا مدرسه، آمادگی بیشتری برای جدا شدن از والدین دارند و به‌طور کلی بهتر می‌توانند با محیط جدید سازگار شوند.
۱. افزایش تحمل و پذیرش جدایی از والدین
یکی از اصلی‌ترین چالش‌هایی که کودکان هنگام ورود به مدرسه با آن روبرو می‌شوند، جدا شدن از والدین و گذراندن ساعات طولانی بدون حضور آن‌هاست. بازی مستقل به کودک کمک می‌کند تا به‌تدریج به این جدایی عادت کند. وقتی کودکی بتواند به‌تنهایی بازی کند و با محیط پیرامون خود ارتباط برقرار کند، در زمان حضور در مدرسه یا مهدکودک نیز راحت‌تر با نبود والدین کنار می‌آید و احساس امنیت بیشتری دارد. این آمادگی به او کمک می‌کند تا بدون اضطراب، وارد محیط جدید شود و روی فعالیت‌ها و یادگیری خود تمرکز کند.
۲. توسعه مهارت‌های اجتماعی در بازی‌های خیالی
بازی مستقل معمولاً شامل بازی‌های خیالی و نقش‌آفرینی‌هایی است که کودکان در تنهایی خود خلق می‌کنند. در این بازی‌ها، کودک با نقش‌های مختلف مانند معلم، دوست یا حتی هم‌کلاسی‌های خیالی درگیر می‌شود. این فعالیت‌ها به او کمک می‌کند تا مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی را در قالب این بازی‌ها تمرین کند. به این ترتیب، وقتی کودک وارد مدرسه می‌شود، به دلیل تمریناتی که در بازی‌های مستقل داشته، می‌تواند بهتر با هم‌کلاسی‌ها و معلم‌ها ارتباط برقرار کند و نقش اجتماعی خود را در محیط جدید پیدا کند.
۳. افزایش تمرکز و توجه در فعالیت‌های گروهی
کودکانی که به تنهایی بازی می‌کنند، معمولاً توانایی بالاتری در تمرکز بر روی فعالیت‌های خاص دارند. این تمرکز به آن‌ها کمک می‌کند که در محیط کلاس نیز بدون حواس‌پرتی، به وظایف و فعالیت‌های خود بپردازند. وقتی کودک در تنهایی یاد بگیرد که چگونه یک پازل را تکمیل کند یا یک برج لگو بسازد، در واقع در حال تقویت قدرت تمرکز و توجه به جزئیات است. این مهارت‌ها در محیط مدرسه و در فعالیت‌های آموزشی و گروهی می‌تواند نقش مهمی در موفقیت تحصیلی و یادگیری او داشته باشد.
۴. تقویت حس خوداتکایی و مسئولیت‌پذیری
بازی مستقل به کودکان حس کنترل بیشتری بر محیط و بازی‌هایشان می‌دهد. آن‌ها یاد می‌گیرند که خودشان اسباب‌بازی‌ها را جمع کنند، پروژه‌های کوچک خود را به اتمام برسانند و برای انجام کارها از کسی کمک نخواهند. این حس خوداتکایی و مسئولیت‌پذیری به آن‌ها کمک می‌کند که در محیط مدرسه نیز وظایف و مسئولیت‌های خود را با اعتماد به نفس بیشتری انجام دهند. این کودکان معمولاً برای انجام تکالیف و فعالیت‌های کلاسی، نیاز کمتری به نظارت مداوم دارند و می‌توانند به‌طور مستقل روی کارها تمرکز کنند.
۵. آمادگی بیشتر برای یادگیری و پذیرش قوانین
کودکانی که زمان‌های بیشتری را به بازی مستقل اختصاص می‌دهند، آمادگی بیشتری برای پیروی از قوانین و دستورالعمل‌ها دارند. این کودکان در حین بازی مستقل، قوانینی برای خود وضع می‌کنند و سعی می‌کنند آن‌ها را رعایت کنند. به همین دلیل، زمانی که وارد محیط مدرسه می‌شوند، راحت‌تر می‌توانند قوانین جدید را بپذیرند و از آن‌ها تبعیت کنند. این آمادگی به آن‌ها کمک می‌کند که سریع‌تر با محیط مدرسه و شرایط جدید سازگار شوند و از همان ابتدا رابطه خوبی با معلم‌ها و هم‌کلاسی‌های خود برقرار کنند.
۶. افزایش مهارت حل مسئله و پذیرش چالش‌های جدید
تنها بازی کردن، فرصت‌های زیادی برای کودک فراهم می‌کند تا با چالش‌ها و مشکلات کوچک بازی روبرو شود و آن‌ها را حل کند. برای مثال، اگر قطعات یک پازل را به‌درستی کنار هم قرار ندهد، باید به‌تنهایی آن را اصلاح کند یا اگر یک برج لگو فرو بریزد، دوباره از اول شروع کند. این تجربه‌ها به او یاد می‌دهند که هر مشکلی راه‌حلی دارد و نباید به‌راحتی تسلیم شود. وقتی این کودک وارد مدرسه می‌شود، آمادگی بیشتری برای مواجهه با چالش‌های درسی و اجتماعی خواهد داشت و می‌تواند با اعتماد به نفس بیشتری مسائل جدید را حل کند.
تنها بازی کردن چگونه باعث تقویت خلاقیت و تخیل کودکان می‌شود؟
یکی از بزرگ‌ترین مزایای تنها بازی کردن برای کودکان، رشد و تقویت قوه خلاقیت و تخیل آن‌هاست. در حین بازی مستقل، کودک بدون محدودیت‌های بیرونی و بدون نیاز به پیروی از قوانین مشخص، می‌تواند دنیای خود را خلق کند و هر چیزی را که می‌خواهد، به تصویر بکشد. این آزادی عمل در بازی‌های مستقل به کودک اجازه می‌دهد تا داستان‌های جدیدی را بسازد، نقش‌های مختلف را تجربه کند و حتی از وسایل ساده و معمولی برای ایجاد اسباب‌بازی‌های جدید و سرگرم‌کننده استفاده کند. در واقع، تنها بازی کردن فضایی را برای کودک فراهم می‌کند که به دنیای خیال‌انگیز خود وارد شود و خلاقانه‌ترین ایده‌هایش را به نمایش بگذارد.
۱. ایجاد داستان‌ها و سناریوهای خیالی
هنگامی که کودک به‌تنهایی بازی می‌کند، هیچ محدودیتی برای او وجود ندارد. او می‌تواند به یک کاوشگر در جنگل‌های ناشناخته، یک خلبان در آسمان‌ها یا حتی یک معلم در کلاس درس خیالی خود تبدیل شود. این داستان‌سازی‌ها و سناریوهای خیالی به کودک کمک می‌کنند که تخیل خود را پرورش دهد و دیدگاه‌های جدیدی نسبت به دنیا پیدا کند. تحقیقات نشان می‌دهند که بازی‌های تخیلی نه تنها خلاقیت را تقویت می‌کنند، بلکه باعث افزایش توانایی حل مسئله و تفکر انتقادی در کودکان نیز می‌شوند. این فرآیند می‌تواند به شکل‌گیری مهارت‌هایی مانند تفکر واگرا، تولید ایده‌های نو و نگاه به مسائل از زوایای مختلف منجر شود.
۲. استفاده از وسایل ساده به روش‌های خلاقانه
کودکانی که به‌تنهایی بازی می‌کنند، معمولاً از وسایل اطراف خود به شیوه‌هایی نوآورانه و خلاقانه استفاده می‌کنند. برای مثال، یک تکه مقوا می‌تواند به‌عنوان شمشیر، یک قاشق چوبی به‌عنوان میکروفون و حتی یک بالش به‌عنوان قایق استفاده شود. این نوع استفاده از وسایل ساده، توانایی کودک در *تفکر خلاقانه* را تقویت می‌کند و به او نشان می‌دهد که هیچ محدودیتی برای خلق و ایجاد چیزهای جدید وجود ندارد. این توانایی می‌تواند در بزرگسالی به مهارت‌های حل مسئله و نوآوری‌های بزرگ‌تری منجر شود.
۳. پیدا کردن راه‌حل‌های خلاقانه برای مشکلات
تنها بازی کردن به کودک فرصتی می‌دهد که بدون حضور والدین، به‌دنبال راه‌حل‌هایی برای چالش‌ها و مشکلات بازی بگردد. برای مثال، اگر یک برج بلوک‌های ساختمانی فرو بریزد، او باید دوباره با روشی متفاوت آن را بسازد. این تلاش‌ها به کودک کمک می‌کند تا در مواجهه با مشکلات به شیوه‌ای خلاقانه فکر کند و از راه‌حل‌های جدید و نوآورانه استفاده کند. چنین تجربه‌هایی در سنین پایین، در واقع پایه‌های تفکر خلاقانه را شکل می‌دهند و به کودک می‌آموزند که در برابر موانع، رویکردهای متفاوتی را امتحان کند.
۴. پرورش هنر و خلاقیت در فعالیت‌های فردی
فعالیت‌های هنری مانند نقاشی، ساختن کاردستی یا بازی با خمیرهای رنگی، اغلب به‌عنوان بهترین بازی‌های مستقل شناخته می‌شوند که به پرورش خلاقیت در کودکان کمک می‌کنند. زمانی که کودک به‌تنهایی در حال نقاشی است، می‌تواند هر چیزی را که در ذهن دارد، به تصویر بکشد. این فعالیت‌ها به او کمک می‌کنند که بدون هیچ محدودیتی ایده‌های خود را به نمایش بگذارد و به مرور زمان سبک هنری و تخیلی خاص خود را پیدا کند. علاوه بر این، استفاده از مواد و ابزارهای مختلف در این فعالیت‌ها، به کودک فرصت می‌دهد تا روش‌های جدیدی برای خلق آثارش پیدا کند و از خلاقیت خود به بهترین شکل استفاده کند.
۵. تقویت مهارت‌های داستان‌پردازی و بیان ایده‌ها
بازی مستقل، فرصتی برای کودک فراهم می‌کند تا داستان‌های مختلفی خلق کند و آن‌ها را برای خود بازگو کند. این داستان‌سازی‌ها، مهارت‌های زبانی و داستان‌پردازی کودک را تقویت می‌کنند. کودکانی که به‌تنهایی بازی می‌کنند، معمولاً به‌صورت بلند با خود صحبت می‌کنند و وقایع داستانی مختلفی را برای خود بازگو می‌کنند. این رفتار به آن‌ها کمک می‌کند تا از دایره لغات خود استفاده کرده و مهارت‌های گفتاری و بیانی خود را تقویت کنند. به مرور زمان، این مهارت‌ها در ارتباطات اجتماعی و حتی تحصیلات آتی کودک نیز تأثیر مثبتی خواهند داشت.
۶. پیدا کردن علاقه‌ها و استعدادهای درونی
تنها بازی کردن به کودکان این امکان را می‌دهد که در فضایی بدون محدودیت و قضاوت، به کاوش در علاقه‌ها و استعدادهای خود بپردازند. آن‌ها می‌توانند با آزادی کامل، فعالیت‌های مختلفی را امتحان کنند و ببینند که به کدام یک از آن‌ها علاقه بیشتری دارند. این فرآیند به آن‌ها کمک می‌کند که استعدادهای خاص خود را کشف کنند و در همان زمینه‌ها بیشتر فعالیت کنند. والدین نیز با مشاهده رفتار کودک در هنگام بازی مستقل، می‌توانند به کشف استعدادها و علایق درونی او کمک کنند و در رشد این توانایی‌ها نقش موثری داشته باشند.
