برای بسیاری از افراد مسئله نیت در عبادات به‌خصوص در نمازها معضل عجیبی است و کافی است بگویید امشب فلان نماز مستحب است تا فوراً بپرسند نیت آن چیست؟ درحالی‌که مسئله نیت در عبادات، امری کاملاً ساده و عرفی است؛
در واقع، نیت عمل از دو بخش تشکیل می‌شود یکی قصد تقرب و نزدیکی به خداوند که در هر عمل باید باشد و انسان از انجام عمل، خدا را قصد کند و دیگر آن‌که معین باشد چه عملی انجام می‌دهد؛ مثلاً فردی اول صبح برای خواندن نماز صبح بیدار می‌شود و وضو می‌گیرد و رو به قبله می‌ایستد ولی برای نیت کردن به‌زحمت می‌افتد درحالی‌که همین قصد او برای خواندن نماز صبح برای خدا، همان نیت صحیح شرعی است و به‌تصریح رساله‌ها نه‌تنها به زبان آوردن نیاز ندارد بلکه حتی در دل گذراندن هم در آن لازم نیست چون ممکن نیست شما برای خواندن نماز واجبتان رو به قبله بایستید و مثلاً نرمش کنید؟! مگر می‌شود شما مشغول خوردن نان و پنیر باشید، آن‌وقت نیت کنید که چلوکباب بختیاری می‌خورید؟
اما در نماز جماعت، افزون بر قصد قربت و تعیین نوع نماز، باید بدانید به چه کسی اقتدا می‌کنید یعنی یا خود امام جماعتی که می‌شناسید را در ذهن داشته باشید یا به‌طورکلی قصد کنید که به امام جماعتی که الآن جلو ایستاده، اقتدا می‌کنید. نتیجه این مسئله آن‌جا معلوم می‌شود که اگر مثلاً به نیت امام جماعت همیشگی به مسجد محل رفتید و بعد فهمیدید فرد دیگری امام جماعت بوده که اتفاقاً او هم شرایط امامت جماعت را دارد چون نیت شما فرد دیگری بوده طبق نظر برخی از مراجع، این نمازتان صحیح نخواهد بود و باید دوباره آن را بخوانید.
