در فرهنگ مقدس اسلام دستور این است که پیش از تولد فرزند ( دوران تکوین جنین و دمیدن روح در کودک ) بهتر است پدر و مادر تصمیم بگیرند و برای فرزند ، چه دختر و چه پسر ، نامی تعیین نمایند. امام علی (ع) می فرماید: ” فرزند خویش را پیش از تولد نامگذاری کنید. هرگاه نمی دانید پسر است یا دختر ، آنان را به تناسب مرد و زن بودن ، نامگذاری کنید چرا که مردم در هنگامه ی قیامت به نام های خویش خوانده می شوند و فرزندی که سقط شده باشد و نامی برای او تعیین نکرده باشند ، در روز قیامت از پدر مؤاخذه خواهد کرد.” در فقه الرضا توصیه شده است:” هرگاه پیش از تولد نامی برای فرزند تعیین نکرده اید ، حتماً تا روز هفتم نامی مناسب انتخاب کنید.” رسول اکرم (ص) نام هایی زیبا و با مسّمی همچون حسن (ع) و حسین (ع) را انتخاب فرمودند و حتی جنین حضرت زهرا ( س ) را پیش از ولادت ” محسن ” نامیدند. از نظر گاه روانی ، نامگذاری پس از تولد عمدتاً مبتنی بر احساسات ، آن هم احساسی متناسب با نوزادی لطیف و ظریف است و به همین دلیل ممکن است نامی خوش آوا ، اما رقیق و کم محتوا و یا بدون اندیشه به فردای کودک و بزرگسالی او انتخاب شود. تکیه بر زیبایی ” لفظ ” به ویژه در سال های اخیر رایج شده است. در یکی از مدارس در پرسش از سی مادر ، تنها هفت مادر با معنی نام فرزندشان و یا شخصیتی که نامش را بر فرزند خویش نهاده بودند ، آشنایی داشتند. آروین ، آتوسا ، پوپک ، بیوک ، پرمون ، سالومه ، سمیرا ، شیده ، مانا ، مونا ، از جمله نامهایی بوده و هستند که پدران و مادران به خوش آهنگی و روانی آنها توجه دارند ، نه معنا و احیاناً معادل چهره ی تاریخی آنها. امام محمد باقر (ع) فرمودند:”راست ترین نامها نامی است که دلالت بر بندگی خدا کند ؛ مانند عبدالله و بهترین نامها نام پیامبران است.”
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.
