شیخیه گام نخست در تشکیل بهائیت

خبرگزاری فارس: شیخیه با طرح عالم هور قلیایی و نفی حیات جسمانی حضرت صاحب الزمان (عج)، انتظار فرج را مورد خدشه قرار داده و با ابداع رکن رابع و قریه ظاهره‌ مرجعیت را نفی کرده، این فرقه‌ منحوس افزون بر تقویت استعمار و خوش رقصی برای مستبدانی نظیر فتحعلی شاه مقدمه‏ای برای شکل‏گیری خطرناک‌ترین فرقه‌ها‌ی ضاله یعنی بابیت و بهائیت شد.
 
به گزارش خبرنگار گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس، پایگاه تحلیلی تبیینی برهان نوشت: فرقه‌ «شیخیه» در زمان «فتحعلی شاه» قاجار توسط «شیخ احمد احسایی» بر اساس مذهب شیعه بنا نهاده شد، مؤسس فرقه تا ۲۰ سالگی پیرو مذهب اهل سنت بود و در ۲۰ سالگی به شکل مشکوکی به یک شیعه‌ غالی مبدل شد و روانه‌ کربلا و نجف شد، او مدت زیادی نزد علمای نجف و کربلا از جمله «شیخ یوسف بحرانی» پیشوای اخباریون شاگردی می‌کند و در کربلا به مرام و مسلک اخباریون ابراز تمایل نشان می‌دهد و تحت تأثیر اخباری‌ها مسلک و فرقه‌ی شیخیه را بنا می‌کند.
 
روش فقهی شیخیه در استنباط احکام شرعی همان روش اخباریون بود، زیرا برای عقل حجیت قایل نبودند و بر مبنای ظاهر روایات، کشف و شهود رکن رابع، اسلام را تبیین و احکام آن را استخراج می‏کردند، آنها تفسیر قرآن را جایز نمی‏دانستند زیرا معتقد بودند عقل قاصر از قدرت درک کلام الهی است و در تفسیر و فهم آن فقط به روایات مراجعه می‌کردند از این رو در منابع فقه تنها به سنت یعنی همان روایات پای‌بند بودند. به هر ترتیب شیخ احمد احسایی مکتبی را بنا نهاد که همه‌ خواسته‌های دشمنان اسلام و استعمارگران را تأمین می‌کرد یعنی کتاب حرکت آفرین و کفر ستیز قرآن از صحنه خارج می‌شد، عقل و اجماع علمای اصولی تعطیل و اصل اساسی معاد که محرک اصلی شهادت‏طلبی و مجاهدت بود از اصول دین حذف شده و عدل به ‏عنوان اصل مذهب تشیع کنار گذاشته می‏شد.
 
شیخیه با طرح عالم هور قلیایی و نفی حیات جسمانی حضرت صاحب الزمان (عجل‌الله‌تعالی)، انتظار فرج را مورد خدشه قرار دادند و با ابداع رکن رابع و قریه ظاهره‌ موتور محرک و عامل تازگی مکتب تشیع یعنی اجتهاد و مرجعیت را نفی کردند، بدین وسیله این فرقه‌ی منحوس افزون بر تقویت استعمار و خوش رقصی برای مستبدانی نظیر فتحعلی شاه مقدمه‏ای برای شکل‏گیری خطرناک‌ترین فرقه‌ها‌ی ضاله یعنی بابیت و بهائیت شد.
 
«شیخ احمد سنی‌زاده» با کمک دشمنان اسلام به یک شیعه‌ غالی و دشمن اهل سنت مبدل شد او با تکیه بر احادیث و روایات مجعول و استنباط‏های غلط خود کتاب «شرح الزیاره» را نوشت و در آن ضمن غلو در مورد ائمه‌ معصومین (علیهم‌السلام)، کفر سه خلیفه‌ راشدین و علمای اهل سنت را اثبات کرد، نگارش این کتاب موجب تفرقه بین شیعه و سنی و دست‌آویزی برای حمله‌ «داود پاشا» حاکم عثمانی به شهر مقدس کربلا و محاصره‌ی این شهر در سال ۱۲۴۱هـ.ق. شد که ضمن آن شیعیان کربلا مورد قتل و غارت قرار گرفته و مزارعشان نابود شد البته حرمین شریفین امام حسین (علیه‌السلام) و حضرت عباس (علیه‌السلام) نیز از تعرض مصون نماند.
   
* انحراف‌های شیخیه
 
۱- عدم اعتقاد صحیح به توحید
 
شیخ احمد احسایی ذات خدا را مفهومی پوچ و بی‌اثر می‌داند و معتقد است همه‌ کارها که ایجاد می‌شود مربوط به اسما و صفات خداست، او در نوشته‌های آلوده به غلو خود در مورد امامان شیعه می‌گوید: «خداوند رشته‌ کارها را به آنها سپرده است، آفریننده‌ این جهان و روزی‌دهنده و گرداننده‌ این جهان امامان ما هستند.»
 
«آقا سیدعلی قاضی» استاد «علامه طباطبایی» پس از مطالعه‌ شرح زیارت جامعه‌ کبیره‌ شیخ احمد احسایی او را مشرک خوانده و می‌گوید‌: «شیخ احمد احسایی در کتاب شرح زیارت برای ذات حق تعالی اسم و رسمی قایل نیست و همه‌ امور را ناشی از اسما و صفات خدا می‌داند، احسایی به اتحاد میان اسما و صفات با ذات خدا قایل نیست و ذات خداوند متعال را مفهومی پوچ و بی‌اثر، صرف نظر از اسما و صفات می‌خواند و این عین شرک است.»
 
لازم به ذکر است که به جز آقا سیدعلی قاضی بسیاری از علمای اصولی نیز شیخیه را مشرک و مرتد می‌دانند زیرا این فرقه، اصلی‏ترین شعار اسلام یعنی کلمه‌ طیبه‌ «لااله‏الا‏الله» و دژ اساسی اسلام را هدف قرار داده و ریشه‌ انحراف‌های بعدی از همین جاست.
 
۲- کاستن دو اصل معاد و عدل از اصول مذهب تشیع
 
این فرقه با نفی معاد جسمانی و محشور شدن بشر با جسم هور قلیایی، معاد را از اصول دین حذف کرده و معتقدند لازم نیست معاد را جزو اصول دین قرار دهیم، در مورد اصل عدل هم گفتند لزومی ندارد که صفت عدالت خدا را از میان سایر صفات خدا برگزیده و به عنوان اصل قرار دهیم بنابراین اصول دین فرقه‌ی ضاله‌ شیخیه، چهار اصل زیر یعنی:
 
۱- معرفه الله؛ ۲- معرفه النبی؛ ۳- معرفه الامام؛ ۴- معرفت و شناخت رکن رابع یا قریه ظاهره تعیین شد در تبیین چهار اصل یاد شده نیز تأکید زیادی بر اصل ابداعی رکن رابع داشته و در واقع به نحوی زیرکانه آن را جایگزین امامت کرده‌اند، چون از نظر شیخیه حضرت حجت (عجل‌الله‌تعالی) امام دوازدهم برخلاف نظر شیعه حیات مادی ندارد و در اقالیم سبعه یعنی کره‌ زمین ساکن نیست و خارج از کره‌ زمین در اقلیم هشتم (عالم هور قلیا) زندگی می‌کند و به عبارت دیگر امام زمان (عجل‌الله‌تعالی) در جسم هور قلیایی است و زندگی روحانی دارد از این رو در عالم مادی همه کاره، رکن رابع است و به نظر می‌رسد شیخیه هیچ اعتقادی به اصل امامت ندارند و با لفاظی سعی می‌کنند امام دوازدهم را نیز مانند قرآن دور از دسترس بشریت قرار داده و رکن رابع را جایگزین کنند.
 
شیخیه برای این که کاملاً اصل مترقی انتظار فرج و ظهور حجت ابن الحسن العسکری (عجل‌الله‌تعالی) را زیر سؤال ببرد و زمینه را برای مدعیان مهدویت هموار کند، اعلام کرد چون امام غایب یک زندگی برزخی و جسم هور قلیایی دارد ممکن است هنگام ظهور در قالب خود نباشد و روح و جسم هور قلیایی او در قالب دیگری ظاهر شود و با کمی دقت در کلمات یاد شده به‏ راحتی می‌توان دریافت که «شیخ احمد احسایی» و «سیدکاظم رشتی» و در مجموع فرقه‌ شیخیه جاده صاف‌کُن بابی‌گری و بهایی‌گری بوده‌اند و بیهوده نیست که «حسینعلی بها» در صفحه‌ ۵۱ کتاب «ایقان» از شیخ احمد و سیدکاظم به لقب نورین نیرین و مبشر ظهور امر بدیع در زمین یاد می‌کند.
   
۳- تعمیم نیابت خاصه امام زمان (عجل‌الله‌تعالی) به تمام دوره‌های تاریخ
 
شیخیه باب نیابت خاص امام زمان (عجل‌الله‌تعالی) که پس از نواب اربعه در سال ۳۲۹ هجری قمری مسدود شده بود را مجدد باز کرده و گفتند در هر زمان رجال الهی هستند که به‏ واسطه‌ بزرگی مرتبت و آشنایی با علوم ائمه و مذاق ایشان همانند نواب اربعه هرگاه بخواهند می‌توانند در بیداری یا خواب با امام زمان(عجل‌الله‌تعالی) رابطه برقرار کرده و مشکلات جهان اسلام و بشریت را حل کنند، شیخ احمد و سیدکاظم رشتی پس از طرح این ادعای بی‌اساس، خود را به عنوان رکن رابع مطرح و مردم را به خود دعوت می‏کردند.
 
۴- اعتقاد به نوعی از حلول و تناسخ
 
شیخ احمد احسایی می‏نویسد: «این متن‏های ما نیز از امامان است، از این رو هرگاه امامی بخواهد درون بدن یک نفر حلول کند امری شدنی است و امامان می‏توانند در صورتی که شرایط یک نفر مساعد باشد در جسم او حلول نمایند.» او ادعایش را در مورد امام غایب این‏گونه ثابت می‏کند و می‏نویسد:
 
«امام غایب دارای دو جنبه است، جنبه‌ حقیقت او که روح و ثابت است، اما کالبد و صورت او همواره در حال تغییر است، از این رو هر کس که به مقام شیعه‌ کامل برسد می‏تواند قابلیت آن را داشته باشد که جسمش محل حلول حقیقت و روح امام غایب باشد و در واقع زیربنای تحریف در قائمیت و موعودسازی همین کلمات بی‏پایه و غیراسلامی احسایی است و با طرح مرام و مسلک التقاطی شیخیه بسترسازی برای معرفی موعود مهیا شد و فقط به یک انسان پرمدعا و شیاد نیاز بود که امام زمان بدلی در وجود او حلول کند که یهود خبیث از همین مجرا وارد شد و چند نفر را برای تخریب اصل مترقی انتظار فرج آماده کرد که خبیث‌ترین و خطرناک‏ترین آنها علی محمد باب ‌شیرازی و میرزاحسین‏علی نوری بودند که هنوز هم مورد حمایت کامل استعمار هستند.»  
 
۵ ـ عدم بهره‌برداری از قرآن و عقل برای استنباط احکام اسلامی
 
شیخیه مانند اخباریون برای تبیین اسلام به ظاهر اخبار و احادیث و نظرهای رکن رابع اکتفا کرده‌اند و گاهی مبنای ادعای خود را احادیث مجعول و اسرائیلیات قرار داده‌اند، به ‌عنوان نمونه سیدکاظم رشتی در کتاب «شرح قصیده» برای معرفی ملائکه‌ی موجود در شهر علم از اسامی عبری استفاده کرده است و کتاب یاد شده پر از اسرائیلیات است.
 
۶ ـ تأکید بیش از حد به خواب، خیال، کشف و شهود
 
در کتب این فرقه در موارد بسیاری در تبیین مطالب به جای استناد به قرآن، عترت و عقل، به خواب‌هایی که شیخ احمد و سیدکاظم از ائمه دیده‌اند و یا مکاشفات آنها و … تکیه می‌کنند.
 
۷ ـ خود بزرگ بینی علمی
 
شیخ احمد و سید کاظم هیچ سؤالی را بی‌جواب نمی‌گذاشتند و خود را عالم و دانا به تمام علوم می‌دانستند به ‌همین دلیل کتب آنها مملو از جواب‌های مضحک و غیرعلمی و دروغ است‌.
 
۸ ـ تکیه بر علوم غریبه، خرافات و طلسمات
 
سیدکاظم در رساله‌ «دلیل المتحیرین» می‏نویسد: «شیخ احمد دانا به تواریخ و آگاه از حوادث شگفت جهان در قرون گذشته و مطلع از آینده‌ی جهان است چون عالم به طلسمات و عجایب مخلوقات و غرایب مصنوعات و استاد در فن کیمیا، سیمیا‌، لیمیا‌، هیمیا و ریمیا است.»
 
۹ ـ اختلاف و دشمنی با علمای اصولی و نفی نیابت عامه
 شیخیه نیابت عامه‌ علمای اسلام از طرف امام زمان (عجل‌الله‌تعالی) را قبول ندارند و با این ترفند اصل اساسی اجتهاد و مرجعیت را حذف و بجای آن رکن رابع را قرار داده‌اند و علمای اصولی نیز پس از این که متوجه شدند شیخ احمد منکر معاد جسمانی و منکر حضور حجت خدا در روی زمین است، او را تکفیر کردند و اولین کسی که شیخ احمد احسایی را تکفیر کرد «حاج ملا محمدتقی برغانی» معروف به «شهید ثالث» بود که بعدها به ‌طور مرموزی توسط عروسش که از طرف‌داران شیخیه و بابیه شده بود به شهادت رسید که البته پس از او علمای بزرگی هم‌چون صاحب جواهر نیز نامه‌ تکفیر او را امضا کردند.
شهادت «ملا محمدتقی دلیلی» بر تسلسل و وابستگی فرقه‌ منحرف شیخیه به بابیه و بهائیت است و به عبارت دیگر آتش فتنه‌ بهائیت از گور شیخیه شعله‏ور شده است.