آداب سجود
امام صادق (ع) فرمود: به خدا قسم، زیان کار نیست کسی که سجده را به حقیقتش به انجام رساند، اگر چه در عمرش یک بار چنین کند. و کسی که در حال سجده، خود را شبیه چنین کسی قرار دهد، خود را فریب داده و از آنچه که خداوند برای سجده کنندگان از انس با خدا در دنیا و راحتی و آسایش در آخرت قرار داده است، در غفلت و بی خبری است. و کسی که در سجده اش به نحو مطلوب به قرب خدای متعال نایل آید، از خداوند دور نشود و کسی که در سجود ادب او را نگه ندارد و حرمتش را پایمال کند و قلب خویش را به غیر او مشغول دارد، به خدا نزدیک نشود. پس سجده کن چون سجده شخصی که در پیشگاه خدا متواضع است و می داند که از خاکی آفریده شده که همه بر آن پای می نهند واز نطفه ای ترکیب گشته که همه از آن متنفر هستند و او به وجود آمده، در حالی که قبلا نبوده است. خداوند معنای حقیقی سجده را سبی قرار داده تا با قلب، نهان وروح به او تقرب جویند. پس کسی که به او نزدیک شود، از غیرش دور شود. آیا نمی بینی حالت سجود درست نمی آید، مگر با بریدن و از همه اشیاء و نادیده انگاشتن هر چیزی که آن را چشم ها می بینند؟ خدای تعالی توجه باطن انسان را به همین گونه خواسته است. کسی که در نماز قلبش به چیزی جز خداوند تعلق یابد در واقع، او به همین چیز نزدیک است و از حقیقتی که خدای تعالی در نماز از او خواسته دور است . خدای تعالی فرماید: (خداوند برای هیچ مردی در درونش دو دل ننهاده است …. رسول خدا (ص) فرمود: خدای عز وجل می فرماید: در قلب هیچ بنده ای، عشق به خالص بودن در عبادت وطاعتم و جلب رضایتم نمی بینم. مگر آن که پرورش و امور زندگی اش را بر دست گیرم و بدو نزدیک شوم و کسی که در نمازش به غیر من مشغول شود، از کسانی است که خویش را به استهزا گرفته و نامش در دیوان زیان کاران ثبت شود.
