غروی اصفهانی – مهدی (۱۳۰۳- ۱۳۶۵ق)
آیت‌الله میرزا مهدی غروی اصفهانی فرزند میرزا اسماعیل در اصفهان زاده شد. مقدمات را نزد پدر و دیگر علمای اصفهان خواند، در ۱۲ سالگی راهی نجف شد و به توصیه‌ی آقا رحیم ارباب در آن‌جا با آیت‌الله سید اسماعیل صدر مرتبط شد و اصول را نزد آخوند خراسانی و فقه را در آستان سیدمحمد کاظم یزدی فرا گرفت.
سیر و سلوک شرعی را از مرحوم صدر آموخت و با مبانی فکری و سلوکی سید احمد کربلایی، شیخ محمد بهاری همدانی آشنا شد. پنج سال در محضر درس میرزای نائینی نشست و در ۳۵ سالگی از وی اجازه‌ی اجتهاد گرفت که مورد تأیید آقا ضیای عراقی و سید ابوالحسن اصفهانی و شیخ عبدالکریم یزدی نیز واقع شد. از حدود ۳۰ سالگی، و در پی تحولی روحانی، بر آن شد که میان قرآن و عترت از یک سو و اندیشه‌های بشری از سوی دیگر، تفکیک کند و هر یک را در جای خود مورد بررسی قرار دهد.
وی سال ۱۳۴۰ ق به مشهد آمد و در حوزه‌ی علمیه‌ی این شهر به تدریس پرداخت، و با تلاش خود موفق شد که به مکتب معارف اهل بیت علیهم السلام در این حوزه رونق روزافزونی بخشد. باور او این بود و برای این مکتب مجاهدت فراوانی کرد که «جز راه اهل بیت (ع) هر مسیر دیگری به گمراهی می‌انجامد و هر کس که هدایت را از غیر آل محمد (ص) بجوید، به آن نخواهد رسید.
میرزا مهدی اصفهانی شاگردان بسیاری را بر پایه‌ی این مکتب پرورش داد؛ به گونه‌ای که او و جمع دانش‌آموختگان مکتب فکری‌اش به پیروان مکتب تفکیک شهره شده‌اند و هم اینک در حوزه‌ی فکری تشیع از وزن سنگینی برخوردار هستند.
ایشان در روز جمعه ۲۰ ذی‌حجه ۱۳۶۵ ق بر اثر سکته‌ی قلبی درگذشت و و زیر طاق جنوبی رواق دارالضیافه حرم امام رضا(ع) دفن شد.
