ارتقاء و تحکیم ارزشهای معنوی و اخلاقی۷

تدبیر ش ۸به تربیت نیروی انسانی و اصلاح رفتارها اهتمام بورزید
مهمترین کاری که باید امروز … انجام بگیرد این است که به مقوله‏ی پرورش – به هر شکلی – اهمیت داده شود ؛ نه چون ما مسلمانیم ، مسئله فقط این نیست. امروز در دنیای غربِ از لحاظ دانش و فناوری پیشرفته، مسئله ‏ی پرورش در بسیاری از کشورها جزوِ آن مبانی اصلی است؛ مسئول و مأمور پرورشی وجود دارد. به پرورش اهمیت می‏دهند. پرورش فقط دیندار شدن و عمق ایمان یافتن نیست که ما دنبالش هستیم. پرورش تأثیر خودش را در رفتارها، برخوردها، رشد شخصیت، تقویت اعتماد به نفس و جوشاندن چشمه‏ی استعداد نشان می‏دهد. بنابراین مسئله‏ی پرورشی، یک مسئله‏ی مهم است.      ۱۲/۲/۸۵ آموزش مفاهیم و معارف قرآنی رادر مراکز آموزشی نهادینه کنید
قرآن در آموزش و پرورش حقیقتاً مهجور واقع شده است … ما با این سیاستمداران، نخبگان سیاسی و نخبگان فرهنگی و روشنفکری   کشورهای عرب  از سالهای متمادی قبل تا امروز ارتباط داشته‏ایم. اینها در   اظهارات   و  حرفهایشان  از  آیات  قرآن استفاده می‏کنند؛ مثلاً ما در حرفهایمان چطور از شعر سعدی استفاده می‏کنیم؛ همه‏ ی مردم «توانا بود هر که دانا بود» را می‏دانند … آنها از قرآن همین‏طور استفاده می‏کنند؛ ولی ما استفاده نمی‏کنیم. علت این است که در دورانی طولانی، قرآن در آموزش و پرورش ما، به‏ خصوص در آن سنین یادگیری مهجور بوده یا اصلاً وجود نداشته است … بعد از پیروزی انقلاب، توقع این بود که یک کارِ کارستانی انجام بگیرد … باید فکر بشود. نه به شکل تحمیلی، نه به شکل بیزارکننده و دورکننده؛ بلکه به شکل صحیح.                       ۱۲/۲/۸۵
    تدبیر ش ۹تقویت ایمان دینی را مهمترین ضرورت کاری خود قرار دهید
    آنچه برای بنای آینده‏ی ما لازم است، اولاً تقویت ایمان دینی است که ستون اصلی کار است. بدون ایمان دینی – که دراین ملت دارای عمق هم هست – کاری پیش نمی‏رفت، بعد از این هم کاری پیش نمی‏رود. باید ایمان دینی تقویت شود … امروز دشمنان این ملت، بزرگترین جایزه را به کسی می‏دهند که بتواند … با ایمان مردم بجنگد؛ ایمان به خدا، ایمان به مردم، ایمان به راه و ایمان به موفقیت را در دل‏های مردم تضعیف کند … این ایمان‏ها در دل مردم، آنها را به حرکت، به اندیشیدن، به پیش رفتن، وادار می‏کند. آن کسانی که ایمان به خدا، ایمان بهمردم، ایمان به این راه، ایمان به موفقیت را در مردم تضعیف کنند، برای دشمن کار کرده‏اند. دشمن، بزرگترین جایزه را به این افراد می‏دهد.               ۱۴/۳/۸۵
  ما موازنه قدرت را در ایمان می دانیم نه در بمب هسته ای
ما بمب هسته ‏یی لازم نداریم. ما هیچ آماج و هدفی نداریم که بتوانیم بمب هسته‏ای را در آن جا مصرف کنیم. ما به کارگیری سلاح هسته‏ای را با احکام اسلامی مخالف می‏دانیم؛ این را صریحاً بیان کرده‏ایم. ما تحمیل هزینه‏ی ساخت سلاح هسته‏ای و نگهداری آن را بر ملت خودمان یک تحمیل بیجا و بی‏مورد می‏دانیم. ساخت چنین سلاحی و نگهداری آن، هزینه‏های زیادی دارد و ما به هیچ‏وجه جایز نمی‏دانیم که این هزینه بر مردم تحمیل شود؛ ما احتیاجی نداریم. ما داعیه‏ی تسلط بر دنیا، مثل امریکایی‏ها، نداریم که بخواهیم سلطه‏ی زور بر دنیا داشته باشیم و احتیاج به بمب هسته‏ای داشته باشیم؛ بمب هسته‏ای و قدرت انفجاری ما، ایمان ماست؛ و جوانان و مردم ما در دشوارترین میدان‏ها با کمال قدرت و با همه‏ی ایمان ایستاده‏اند ، باز هم خواهند ایستاد.                    ۱۴/۳/۸۵  مدیران ، بیماری خود شیفتگی و غفلت را با نماز و دعا درمان نمایند
باید به خودمان و دلمان بپردازیم؛ دل ما بیش از جسم ما احتیاج به مراقبت دارد. اگر بخواهیم دل، نورانی و مهبط رحمت و هدایت الهی باشد، باید به آن بپردازیم. رها کردن دل – که به جاذبه‏ها و مغناطیسهای مادی بسرعت و آسانی قابل جذب است – خطرناک است؛ دچار خودشیفتگی، غرور و غفلت می‏شویم… بایستی به خودمان، دلمان وجانمان و به شستشوی روانی خودمان بپردازیم و وظایف سنگین، ما را غافل نکند. البته، راه باز است؛ همین نمازهای پنجگانه، همین امکان دعا، همین نافله، همین نماز شب؛ همه از راههای به خود پرداختن است؛ این راهها را در مقابل ما باز گذاشته‏اند. اگر تنبلی نکنیم، می‏شود؛ آن وقت انسان اعتلاء و نورانیت پیدا می‏کند و کارهایش برکت پیدا می‏کند. عزیزان من ! من و شما بیش از مردم عادی به این مسائل احتیاج داریم.           ۲۹/۳/۸۵  مسئولین را ازغرّه شدن به خود یا خدا که موجب ضلالت و هلاکت است، پرهیز دهید
( غره شدن به خود یعنی اینکه ) خدا نعمتی به انسان می‏دهد، اما انسان از دهنده‏ی نعمت غافل می‏شود و تصور می‏کند که این خود اوست که توانسته این نعمت، این موقعیت و این فرصت را به دست آورد. … این همان خطای بزرگی است که ممکن است همه‏ی ما دچارش بشویم؛ غرّه شدن به خود.  عین همین قضیه، غرّه شدن به خداست. آیه‏ی شریفه: « فلا تغرّنکم الحیاه الدّنیا و لا یغرّنکم باللَّه الغرور» (لقمان/۳۳) درباره‏ی غرّه شدن به خداست؛ به خدا هم غرّه نشوید… » مغرور شدن به خدا یعنی نابحق از خدا توقع کردن؛ بدون اینکه انسان عمل صالحی را به میدان بیاورد، از خدا پاداش بخواهد؛ این که انسان بگوید، ما که بنده‏ی خوب خدا هستیم و خدا حتماً به ما کمک خواهد کرد؛ این که انسان از حلم الهی سوء استفاده کند و به گناه ادامه بدهد؛ از عذاب خدا خود را ایمن بداند؛ اینها همه غرّه شدن به خداست. این غرّه شدن به خدا، همان بلایی است که بر سر بنی‏اسرائیل آمد. خدای متعال آنها را ملت برگزیده قرار داده بود؛ اما چون به  خدا غرّه شدند و وظایف خودشان را انجام ندادند … «و انّی فضّلتکم علی العالمین»؛(بقره/۱۲۲) اما همین‏ها با عمل بد خود کاری کردند که خدای متعال درباره‏ی آنها فرمود: «ضربت علیهم الذّله و المسکنه و باؤوا بغضب من اللَّه»،(بقره/۶۱) و مورد خشم الهی قرار گرفتند. غرّه شدن به خدا، این چیزها را دنبال خودش دارد…  به نعمت توجه نکردن و غفلت کردن از اصل نعمت، چیزی است که خیلی از ماها دچارش هستیم؛ یا نعمت را انکار کردن؛ یا آن را از خدا ندانستن؛ یا به نعمت خداداده مغرور شدن، که غرور ملازم با سقوط است و وقتی انسان غرور پیدا کرد، ساقط می‏شود؛ اینها کفران نعمت است. جامعه‏ای راحت و برخوردار از نعم معنوی و مادی الهی کفران نعمت می‏کند و خدا ناامنی و تنگدستی را بر او تحمیل می‏کند. نتیجه‏ی کفران نعمت، این است.          ۲۹/۳/۸۵      برای تقویت ایمان روشن بینانه درذهن نسل جوان برنامه ریزی کنید  
وظیفه‏ی مهم این است که ما پایه‏های یک ایمان روشن‏بینانه و استوار را در ذهن نسلهای جوان و رو به رشد خودمان تقویت کنیم؛ ایمانِ دور ازخرافه‏گری و سست‏اندیشی، ایمانِ روشن بینانه، ایمانِ به دین، ایمانِ به نظام، ایمانِ به مردم، ایمانِ به آینده، ایمانِ به خود، ایمانِ به استقلال کشور و ایمانِ به وحدت ملی و ایمانی که در هیچ بخشی برافروزنده‏ی آتشهای تعصب فرقه‏ای نباشد .                                   ۲۹/۳/۸۵  تحکیم و تقویت فرهنگ دینی را با برنامه ریزی هوشمندانه و اجرای قاطع پیگیری نمائید
نمی‏شود گفت دولت به ایمان مردم کاری ندارد؛ نه. مدتی این فکر را ترویج کردند؛ اما این غلط است. دولت وظیفه‏دار است. چطور وزارت بهداشت با داروفروشهای مصنوعی ناصرخسرو مبارزه می‏کند؛ اما وزارت ارشاد با مخدر فروشهای فرهنگی مبارزه نکند؟! با سم‏پراکنان فرهنگی مبارزه نکند؟! این، وظیفه‏ی دولت است؛ صدا و سیما یک جور، وزارت ارشاد یک جور و دستگاههای گوناگون یک جور.        ۲۹/۳/۸۵