انگشتر نامزدی و حلقه ازدواج خود را بسته به اینکه اهل کدام کشور، کدام فرهنگ یا کدام مذهب باشید، می‌توانید در دست راست یا در دست چپ بیاندازید.
برای این سوال که انگشتر نامزدی یا حلقه ازدواج راباید در کدام دست انداخت پاسخ از پیش تعیین شده‌ای وجود ندارد. انتخاب شما بسته به فرهنگ، مذهب و جایی که زندگی می‌کنید و یا حتی اینکه چپ دست یا راست دست باشید می‌تواند متفاوت باشد.
انگشتر نامزدی در جوامع مختلف
اولین بار رومی‌ها بودند که حلقه را در انگشت چهارم دست چپ انداختند، زیرا آنها باور داشتند که این انگشت آغاز رگ عشق است؛ رگی که به قلب منتهی می‌شود.
عده‌ای معتقدند این انگشت به دلیل این رسم قدیمی بر دیگر انگشتان ترجیح داده می‌شود که انگشت اول (شست) را به نام پدر، انگشت دوم به نام پسر و انگشت سوم را به نام روح القدس نام گذاری کرده‌اند. بنابراین داماد پس از این که سه انگشت را نام برد و از آنها گذشت حلقه را به دست عروس می‌اندازد.
این واقعیت هم وجود دارد که فلز کم استقامت‌تر در انگشت و دستی قرار بگیرد که کمتر از دیگر انگشتان استفاده و کمتر دچار صدمه و آسیب می‌شود.
اما رسم کشورهای اروپای قاره‌ای، انداختن حلقه به دست راست است. البته یک استثنای تاریخی در نظام‌های سلطنتی این منطقه وجود داشت که اشراف زاده‌ها حلقه را در دست چپ می‌انداختند. در برخی از کشورهای آمریکای جنوبی هم چون آرژانتین، زن و مرد هر کدام از یک حلقه استفاده می‌کنند و این حلقه‌ها معمولاً خیلی شبیه دیگر حلقه‌های عروسی است، با این تفاوت که به جای طلا از نقره ساخته می‌شود.
در کشورهای اسکاندیناوی همچون فنلاند و تروز هم مرد و هم زن یک انگشتر نامزدی بر دست می‌اندازند. در برزیل، این حلقه‌ها معمولا از طلا ساخته می‌شود و سنتی هم برای چگونگی دادن حلقه نامزدی وجود ندارد. در این کشور، هم مرد و هم زن قبل از عروسی و در دوران نامزدی حلقه را بر دست راستشان و بعد از ازدواج حلقه را بر دست چپشان می‌اندازند. در اسکاندیناوی همچنین رسم است که برخی زنان از سه حلقه استفاده می‌کنند برای نامزدی، برای ازدواج و برای مادر شدن.
استفاده مردان از حلقه نسبتا جدید است تا میانه قرن ۲۰ بیشتر زنان بودند که حلقه در دست می‌کردند که شاید یادآور روزهایی بود که زنان جزوی از املاک و دارایی همسرانشان بودند. بعد از جنگ جهانی دوم بسیاری از مردان با جدایی‌های طولانی مدت از همسران خود مواجه شدند و از آن زمان آنها نیز شروع به استفاده از حلقه به عنوان نشانه‌ای از تاهل کردند یعنی آن‌چه موجب می‌شود همواره به یاد همسران خود باشند.
در ایسلند که نامزدی و ازدواج هر دو به وسیله پول پذیرفته می‌شد حلقه، کمتر ضروری به نظر می‌رسید چرا که انتظار می‌رفت دختر هدایای خود را نقدی دریافت کند، با این حال حلقه در این کشور نیز استفاده می‌شد اما به سختی حلقه انگشت نام می‌گرفت چرا که به اشکال مختلف از استخوان، سنگ، کهربای سیاه، طلا و نقره ساخته می‌شد و گاهی اوقات به حدی پهن بود که اجازه نمی‌داد دست از آن عبور کند. در مراسم نامزدی داماد چهار انگشت و کف دست خود را از این حلقه عبور می‌داد و با این روش می‌توانست دست عروس خود را بگیرد.
روس‌های یهودی نیز حلقه ازدواج را در انگشت سبابه می‌اندازند.
انگشتر نامزدی و جایگاه آن در جوامع فعلی
اکنون نیز حلقه و پذیرش آن بخشی از مراسم ازدواج است و بیشتر مردم حلقه را در دست چپ خود می‌اندازند گر چه برخی زنان اروپایی در دست راست هم از آن استفاده می‌کنند.
در دوران جدید، برخی از حلقه‌های عروسی زنان در دو قسمت جداگانه ساخته می‌شود. یک قسمت به او داده می‌شود و او به عنوان انگشتر نامزدی به دست می‌اندازد تا وقتی که پیشنهاد ازدواج را می‌پذیرد و قسمت دیگر در مراسم عروسی موقعی که هر دو به دست انداخته می‌شود. دو حلقه همچون یک حلقه به نظر می‌رسد.
انگشتر نامزدی و حلقه ازدواج در تمامی نقاط دنیا تنها نشانه عشق نیست، بله نشانه تعهد نیز هست. حلقه نشانه تداوم زندگی نیز هست و اینکه عشق هرگز پایان نمی‌پذیرد. حلقه به معنای این است که فردی متعهد و صمیمی در زندگی فرد وجود دارد.
