بدزبانی

 پیامد بدزبانی و زشت گویی

    ما کانَ الفُحشُ فی شی‏ءٍ قَطُّ الّا شانَهُ، ولا کانَ الحَیاءُ فی شی‏ءٍ قَطُّ الّا زانَهُ.    
(۹/۴۵۴۲؛ بحار: ۷۹/۱۱۱)
زشت گویی( و زشت کرداری) هرگز در چیزی نبود، مگر این که آن را عیبناک گردانید و شرم و حیا هرگز در چیزی نبود مگر این که آن را آراست.

 
حرام بودن بهشت بر فحاشان

    انّ اللَّهَ حَرَّمَ الجَنَّهَ علی کُلِّ فَحّاشٍ بَذِی‏ءٍ، قَلیلِ الحَیاءِ، لا یُبالِی ما قالَ ولا ما قیلَ لَهُ.(۹/۴۵۴۲؛ کافی: ۲/۳۲۳)    
خداوند بهشت را بر هر فحّاش بد زبان بی شرمی که باکی ندارد چه گوید و چه شنود،حرام کرده است.

دشنام گویان، بندگان بد خدا

    انّ مِن شَرِّ عِبادِ اللَّهِ مَن تُکرَهُ مُجالَسَتُهُ لِفُحشِهِ.(۹/۴۵۴۴؛ کافی: ۲/۳۲۵)    
یکی از بدترین بندگان خدا کسی است که به سبب بد زبانی و دشنام گویی اش، همنشینی با او ناخوشایند باشد.