نامه از یک پدر
«من همیشه لیستی از کلمات مثبت را در کشویی که صورت حسابهایم را نگهداری می‌کنم، دارم. وقتی کشو را باز می‌کنم، این لیست اولین چیزی است که می‌بینم. این لیست شامل این کلمات است: غرورآفرین، فوق‌العاده، عالی، خارق‌العاده و بی‌نظیر. من احتیاج به تشویق دارم؛ چرا که صورت حسابهایم خیلی زیاد هستند. به جای عصبی شدن، از این کلمات برای خودم و فرزندانم استفاده می‌کنم.»
تشویق می‌تواند یک هدیه، یک امتیاز یا حق انجام چیزی، یک کلمه تحسین‌آمیز یا یک بوسه باشد. به هر صورت تشویق همیشه شیرین است.
هر کودکی باید یاد بگیرد یا دست کم به این مسئله توجه کند که رقابت چند اصل اساسی دارد. برای رقابت کردن باید قادر به شکست خوردن باشی. باید پذیرای شکست باشی؛ اما احساس شکست خوردن نداشته باشی. باید از زمین بلند شوی و دوباره تلاش کنی.
ما می‌توانیم به فرزندان‌مان کمک کنیم تا توانایی‌های خود را درک کنند. این امر باعث می‌شود آن‌ها حس خوبی درباره خودشان داشته باشند و با قدرت کافی به رقابت با دیگران بپردازند.
برای آن‌که حس رقابت داشته باشیم، باید مشتاق به انجام کارهای سخت باشیم؛ اما باید این نکته را نیز بفهمیم که چه ویژگی خاصی داریم. رقابت بچه‌ها در کلاس مانند رقابت در زمین فوتبال نیست. در فوتبال ما یا برنده‌ایم و یا بازنده. صحبت‌های زیادی درباره چگونگی بازی یک تیم می‌شود؛ اما نتیجه‌ای که در اخبار اعلام می‌شود این است که چه کسی برنده بود و چه کسی بازنده شد.
در کلاس درس این ا مکان وجود دارد که افراد به گونه‌ای متفاوت، بر اساس شخصیت فردی خود برنده شوند. در مورد این سؤال که «من چه ویژگی خاص یا چه تفاوتی با دیگران دارم؟» بچه‌ها باید فکر کنند و از والدین و معلمان‌شان پاسخ آن را بشنوند. فرزندانی که از این مسئله آگاهند، نسبت به نوجوانان دیگری که توانایی‌های منحصر به فرد خود را نمی‌دانند، در موقعیت بهتری قرار دارند.
برای بیشتر ما کسی وجود ندارد که برنده واقعی باشد و رقابت به این صورت پایان می‌یابد. هر روز افراد با برد و باخت‌هایی مواجه می‌شوند؛ اما کسی اقبال بیشتری برای برنده شدن دارد که ناامید نشود.
در بازی فوتبال، درسی وجود دارد که وقتی گل خوردید یا در یک نیمه بازی مغلوب شدید، بلند شوید و بازی را طوری ادامه دهید، که گویا هیچ اتفاقی نیفتاده است.
آن‌ها مسابقه می‌دهند، نه برای آن‌که همیشه برنده شوند، بلکه به خاطر آن‌که همیشه رقابت کنند. ما می‌خواهیم فرزندان‌مان رقابت کنند و برای انجام هر کاری تلاش کنند. اگر همیشه برنده شوند، خیلی عالی است؛ ولی معمولاً این اتفاق نمی‌افتد؛ حتی برای برندگان بزرگ.
