بر عکس بعضی از خانه ها که با وجود بهترین امکانات و موقعیت های مالی و برتر از آن سلامتی کاملی که بالاترین ثروت آدمی است، کسانی که کارت های عابر بانکشان صفرهای زیادی دارد ولی با وجود همه این امکانات فضای خانه شان سرشار از نفرت، کینه، شکایت، نارضایتی است، در این خانه که وارد شدم دیدم یک زندگی بسیار ساده و معمولی و مهم تر از آن سلامتی که نصف آن یا حتی بیش از نصفش را برای دفاع از خاک و سرزمین همان خانه ها و خانواده های بعضاً شاکی که گاهی هم سخن هایی می گویند که قلب آدمی را به درد می آورد، داده اند.
عده ی زیادی از آن ها در کارت های عابر بانکشان خبری از صفرهای زیاد نیست و تنها یک کارت دارند که با اعدادش محرومیت های ظاهریشان را نشان می دهد.
در این خانه ها گویی برای بعضی هایشان با وجود بودن اکسیژن و نفس کشیدن که حق هر انسان و ابتدایی ترین نیاز آدمی است برای زنده بودن، گویی هوا و اکسیژن هم کاری از دستش بر نمی آید و این عزیزان برای زنده ماندن باید متوسل به مخزن اکسیژن مصنوعی بشوند تا بتواند نفسی برایشان بیاید و برود ، اما با همین تنفس های مصنوعی جز شکرگزاری و لبخند و رضایتمندی چیز دیگری در چهره شان دیده نمی شود …
بعضی از این جانبازان عزیز موجی در سر دارند که این موج آن ها را رها نمی کند و باعث شده بشوند جانباز اعصاب و روان؛ جانباز اعصاب و روان را لحظه ای نمی توانیم تصور کنیم؛ از این بیمارستان به آن بیمارستان. مشت مشت قرص خوردن و از خود بی خود شدن های زود به زود، کسانی که هر از چندگاهی بی اختیار خانه و خانواده هایشان را رها می کنند و تا مدت ها سرگردان خیابان ها می شوند.
عده ای دستی در بدن ندارند، اما ادب عباس گونه در سکنات و رفتارشان به زیبایی خودنمایی می کند و با دیدن آن ها ناخود آگاه با خود نام زیبای یا ابالفضل عباس علیه السلام را زمزمه می کنیم …
خلاصه اینکه همه ی این عزیزان جانباز با هر شماره و درصدی که یا برایشان ثبت شده و یا نشده، خوشیشون، جوانیشون، عیش و نوش دنیاییشان را تقدیم کردند تا ایران، ایران باقی بماند، اسلام باقی بماند، امنیت در جامعه برقرار باشد.
هیچ کدام ناراضی نیستند که هیچ، زبان حال هر کدامشان نیز هنوز که هنوز است این است که:
از دوست به یادگار دردی دارم ********* کآن درد به صد هزار درمان ندهم
چرا که آن ها با ما مردم و مسئولین معامله نکرده اند، آن ها با کسی معامله کرده اند که حق برادری را برای برادرش تمام و کمال به جا آورد و او نبود جز ابالفضل العباس علیه السلام … آن ها با خدای خود معامله کردند و به واقع چه خوب معامله ای داشته اند؛ إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّهَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَیَقْتُلُونَ وَیُقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَیْهِ حَقًّا فِی التَّوْرَاهِ وَالْإِنْجِیلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیْعِکُمُ الَّذِی بَایَعْتُمْ بِهِ وَذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ (سوره توبه، آیه ۱۱۱)
و در جایی دیگر می فرماید: لَکِنِ الرَّسُولُ وَالَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ جَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ وَأُولَئِکَ لَهُمُ الْخَیْرَاتُ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (سوره توبه، آیه ۸۸) ولی پیامبر و کسانی که به او ایمان آورده اند، با مال و جانشان جهاد کردند و اینانند که خوبی ها برای آنهاست و اینان همان رستگارانند.
پای درد دل این جانبازان و مجروحین عزیز که می نشینیم یک حرف مشترکی بین همه ی آنها وجود دارد و آن اینکه “من حتما لایق شهادت نبودم که زنده مانده ام” … یاد کلام رهبر جانباز عزیزمان افتادم که فرمودند: “به نظرم می رسد گاهى فضیلت جانبازان از شهدا هم بیشتر است. جانباز کسى است که بعد از آن که قسمتى از بدنش را در راه خدا داد و عضو یا اعضاى شهیدى را با خودش همراه کرد و در بقیه ى مدت زندگى و عمرش هم متقى و شکرگزار بود و عمل صالح انجام داد.” (سخنرانى در مراسم بیعت گروه کثیرى از جانبازان ۲۸/۰۴/۱۳۶۸)
کی گفته به جنگ بروند؟
یکی از صحبت هایی که گهگاه از عده ای می شنویم این است که چرا جانباز ها و شهدا به جنگ رفتند؟ کسی مجبورشان نکرده بود؟ اصلا برای چه جنگ رفته اند؟
پاسخ این عزیزان را با آیاتی از قرآن کریم تقدیم می کنیم:
«انْفِرُواْ خِفَافًا وَثِقَالاً وَجَاهِدُواْ بِأَمْوَالِکُمْ وَأَنفُسِکُمْ فِی سَبِیلِ اللّهِ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ» (توبه/۴۱) در این آیه به همه ی مردم دستور می دهد که با اموال و جان های خودتان در راه خدا جهاد کنید که خیر شما در آن است.
در جایی دیگر فرموده اند: «وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّهٍ وَمِن رِّبَاطِ الْخَیْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدْوَّ اللّهِ وَعَدُوَّکُمْ وَآخَرِینَ مِن دُونِهِمْ لاَ تَعْلَمُونَهُمُ اللّهُ یَعْلَمُهُمْ وَمَا تُنفِقُواْ مِن شَیْ ءٍ فِی سَبِیلِ اللّهِ یُوَفَّ إِلَیْکُمْ وَأَنتُمْ لاَ تُظْلَمُونَ» (انفال/۶۰) این آیه به مسلمانان امر می کند که هر قدر توان دارید، ازنیروی انسانی و ادوات جنگی تدارک ببینید که در برابر مشرکان همواره مهیا باشید. (قرشی، سیدعلی اکبر، قاموس قرآن، ج ۱، ص۴۹)
کلام آخر
کلام را با روایتی از پیامبر صلی الله علیه و آله به پایان می بریم که فرموده اند: مَن جُرِحَ فی سَبیلِ اللّه جاءَ یَومَ القِیامَهِ ریحُهُ کَرِیحِ المِسکِ…؛ هر کس در راه خداوند مجروح شود، در حالى وارد قیامت مى شود که بویش چون بوى مشک است… (میزان الحکمه، ح ۹۸۱۴)
