جهان بینی توحیدی یعنی چه؟

 جهان بینی توحیدی یعنی درک این‌که جهان از یک مشیت حکیمانه پدید آمده است و نظام هستی براساس خیر و جود و رحمت و رسانیدن موجودات به کمالات شایسته آن‌ها استوار است. جهان‌بینی توحیدی، یعنی جهان«یک قطبی» و «تک محوری» است. جهان‌بینی توحیدی یعنی جهان ماهیت «از اویی» (انا…) و «به سوی اویی» (انا الیه راجعون) دارد؛ موجودات جهان با نظامی‌هماهنگ به یک[سو] و به طرف یک مرکز، تکامل می‌یابند؛ آفرینش هیچ موجودی عبث و بیهوده و بدون هدف نیست؛ جهان با یک سلسه نظامات قطعی که«سنن الهیه» نامیده می‌شوند اداره می‌شود.
جهان‌بینی توحیدی است که به حیات و زندگی معنی و روح و هدف می‌دهد؛ زیرا انسان را در مسیری از کمال قرار می‌دهد که در هیچ حد معینی متوقف نمی‌شود و همیشه روبه پیش است. جهان‌بینی توحیدی کشش و جاذبه دارد، به انسان نشاط و دلگرمی‌می‌بخشد، هدف‌هایی متعالی و مقدس عرضه می‌دارد و افرادی فداکار می‌سازد. جهان‌بینی توحیدی تنها جهان‌بینی است که در آن تعهد و مسؤولیت افراد در برابر یکدیگر مفهوم و معنی پیدا می‌کند. همچنان‌که تنها جهان‌بینی است که انسان(آدمی) را از سقوط در دره هولناک پوچ‌گرایی و هیچی‌ستایی نجات می‌دهد.