حالا اگر چند تار مو پیدا شد چه اثر سوئی دارد؟!!

چرا اسلام برای حجاب حدی معین کرده است؟ حال اگر چند تار مو هم پیدا شود ، مگر قرار است چه اتفاقی بیفتد؟ چه اثر سوئی ممکن است داشته باشد؟
اولا: مطالعه متون اسلامی قرآن و احادیث پیامبر(ص) و ائمه(ع) و گفت‏وگوهای اصحاب و یاران آن‏هانشان میدهد که همواره بحث از فلسفه احکام درمیان آن‏هارایج بوده و باید هم چنین باشد، زیرا روش قرآن را یک روش استدلالی و منطقی آزاد میدیدند و به خود حق میدادند که در مباحث مربوط به احکام نیز از این روش استفاده کرده و سئوال از فلسفه حکم کنند.اگر تصور کنیم روش قرآن تنها استدلال در اصول دین و مسائل عقیدتی است، نه فروع دین و مسائل علمی، اشتباه کرده‏ایم، زیرا میبینیم قرآن مثلاً پس از تشریع روزه ماه مبارک رمضان میگوید لعلکم تتقون؛ شاید تقوا پیشه کنید”. به این ترتیب فلسفه آن را پرهیز از گناه ذکر میکند.در مورد تحریم غنا و شراب میگوید: “شیطان میخواهد به وسیله شراب و قمار میان‏تان دشمنی و کینه ایجاد کند و شما را از یاد خدا و از نماز بازدارد”. در احادیث پیامبر(ص) و ائمه(ع) موارد بسیار دیده میشود که پیشوایان دینی به ذکر اسرار و فلسفه احکام پرداخته‏اند، بنابراین هنگامی که میبینیم قرآن مجید و پیشوایان اسلام در موارد زیادی به بیان فلسفه و اسرار احکام میپردازند، دلیل آن است که چنین حقی را به ما داده‏اند که در این باره به بحث بپردازیم. در غیر این صورت میبایست مردم را صریحاً از بررسی و دقت در این قسمت ممنوع سازند.تا این جا نتیجه میگیریم طرز برداشت اسلام از مسائل دینی، گشودن باب استدلال در همه آن‏هااست، ولی از جهتی میدانیم معلومات ما هر قدر با گذشت زمان پیش برود، باز محدود است. ما همه چیز را نمیدانیم اما این را میدانیم که احکام و دستورهای آسمانی از علم بی پایان خداوند سرچشمه میگیرد و از مبدئی که همه حقایق هستی پیش او روشن است. آیا با توجه به این حقایق میتوانیم انتظار داشته باشیم فلسلفه همه احکام را درک کنیم؟ اگر چنین بود، چه نیازی به پیامبران برای تشریع احکام داشتیم؟ خودمان مینشستیم و آن چه صلاح و مصلحت بود، تصویب میکردیم! وانگهی مگر ما همه اسرار آفرینش تمامی موجودات جهان و قوانین که بر آن‏هاحکومت میکند و فلسفه وجودی هر یک را میدانیم؟احکام تشریعی جدا از حقایق آفرینش و تکوین نیست. اطلاعات ما در هر دو قسمت محدود است. از مجموع این دو بحث نتیجه میگیریم که تنها به اندازه اطلاعات و به میزان معلومات بشری در هر عصر و زمان میتوانیم فلسفه و اسرار احکام الهی را دریابیم، نه همه آن‏هارا. این مسأله درست به آن میماند که از طبیب ماهر معالج خود توضیحاتی درباره فواید داروهایی که برای ما تجویز کرده و چگونگی تأثیر آن‏ها بخواهیم، تا آگاهی و علاقه بیشتری به آن پیدا کنیم، نه این که به کار بستن دستورهای وی مشروط به توضیحات قانع کننده او باشد، زیرا در این صورت ما هم باید پزشک باشیم. از طرف دیگر اگر چه بسیاری از فلسفه و حکمت‏های احکام الهی را نمیدانیم، اما از آنجا که معتقدیم از علم بی پایان الهی سرچشمه گرفته و جهت سعادت و خوشبختی ما بیان شده، به آن ها عمل میکنیم، مانند دستور پزشکان، در حالی که علم و آگاهی پزشکان اندازه علم الهی نیست.
به قول استاد قرائتی اگر شما نقشه ای برای رسیدن به گنجی داشته باشید فرضا باید ۴ متر به طرف راست ۵ متر به بالا بروید و بعد زمین را بکنید اگر به جای ۴ متر ۶ متر بروید به گنج مورد نظر نخواهید رسید در این موارد هم اگر دقیقا به حدود الهی مقید نباشیم به نتیجه مطلوب نمی رسیم.
ثانیا: شاید عمدا بیرون گذاشتن دو سه تار مو ظاهرا کوچک باشد  ولی هیچ گناهى را اگر چه از کبائر شمرده نشده باشد، نباید کوچک دانست، زیرا هر کارى را که خدا حرام یا واجب کرده، تخلف از آن، موجب ناراضى شدن خدا از ما مى شود و چیزى که خدا را از ما ناراضى کند و ما را مستحق عذاب او کند، هرگز کم و کوچک نیست.
امیرالمومنین علیه السلام فرمودند: چیزى که روز قیامت ضرر برساند، کوچک نیست. (وسایل الشیعه ج ۱۵ ص ۳۱۲)
و چه ضررى بالاتر از غضب خدا رسول خدا صلی الله و علیه و آله فرمودند: خداوند، غضبش را در بین گناهان مخفى کرده، پس هیچ گناهى را کم و کوچک نشمارید زیرا نمى دانید غضب خدا در کدام است. (وسائل الشیعه ج: ۱۵ ص: ۳۱۳)
پیامبر خاتم صلی الله و علیه و آله به ابوذر فرمودند: اى ابوذر، به کوچکى گناه نگاه نکن، بلکه به بزرگى و عظمت خداوندى نگاه کن که با گناه، از فرمانش سرپیچى مى کنى.
اى ابوذر، روح انسان با گناه، خیلى زود خراب و منقلب مى شود.
اى ابوذر، ممکن است انسان کار خوبى انجام دهد ودل به آن خوش دارد ولى گناهانى کوچکى را هم مرتکب شده باشد که اصلا آن ها را به حساب نیاورده باشد و روز قیامت ، خدا را از خودش به خاطر آن گناهان، ناراضى و غضبناک ببیند. پس باید هر گناهى را خطرناک دانست. (مستدرک الوسائل ج: ۱۱ ص: ۳۴۹)
باید توجه داشت که شیطان ملعون براى این که بتواند راحت تر ما را به گناه آلوده کند، به ما تلقین مى کند که این که گناه مهمى نیست. وجود مقدس امیرالمومنین علیه السلام مى فرماید: بدترین گناهان، گناهى است که گنهکار، آن را کوچک بشمارد. (وسائل الشیعه ج: ۱۵ ص: ۳۱۲) براى روشن شدن موضوع، به این مثال توجه کنید: اگر کسى سنگى به سوى ما پرتاب کند، ولى بعدا پشیمان شده و عذرخواهى کند، ممکن است او را ببخشیم، ولى اگر سنگ ریزه اى به ما بزند، و در مقابل اعتراض بگوید: این که چیزى نیست، بى خیالش. او را نمى بخشیم، زیرا این کار، از روح استکبارى او پرده برمى دارد و بیانگر آن است که او گناهش را کوچک مى شمرد
این فکر که، این گناه کوچک را مى کنم، بعد، توبه مى کنم از فریب هاى ظریف شیطان است. زیرا گناه نوشته مى شود و اثر بد خود را می گذارد و از کجا معلوم که موفق به توبه بشویم.
امام باقر علیه السلام فرمودند: از گناهان کوچک بپرهیزید که خداوند، شاهد و ناظر است و ملائک مامور مى نویسند. بعضى مى گویند گناه مى کنیم بعد توبه مى کنیم (از کجا مى دانید که موفق به توبه واقعى مى شوید یا نه). (کافی ج: ۲ ص: ۲۷۰)
سپس حضرت آیه قرآن را متذکر مى شوند که مى فرماید:  إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ یَقُول: وَ نَکْتُبُ ما قَدَّمُوا وَ آثارَهُمْ و َکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْناهُ فِی إِمامٍ مُبِینٍ.
و مى نویسیم آن چه را کردند و همه نزد ما محفوظ است. (سوره یس آیه ۱۲)
همچنین امام ادق  علیه السلام فرمودند: از گناهان کوچک هم بپرهیزید زیرا آمرزیده نمى شود. سؤال شد که گناهان کوچکى که آمرزیده نمى شوند چیست.
فرمودند: این که گناه کند و بگوید: این که گناه مهمى نیست. خوشا به حالم اگر گناهم فقط این باشد. (کافی ج: ۲ ص: ۲۸۷)