هر کسی باید تابع قوانین کشوری باشد که در آنجا زندگی می کند و حتی به آداب و رسوم و فرهنگ آن منطقه احترام بگذارد. حجاب نیز در کشور ما یکی از وظایف قانونی و شرعی است که می بایست انجام گیرد موضوعی که که نه تنها ریشه در دین و مذهب ما دارد بلکه ریشه در آئین و سنت و فرهنگ ایرانی دارد.
۱- حجاب در اسلام :
آیه حجاب که در سوره نساء آمده است توصیه های لازم به زنان را در خصوص رعایت حجاب نموده است و دلیل آن را جلوگیری از هوس در دل منافقین بیان می کند.
در احکام اسلامی زنان باید تمام سر و بدن خود را به جز صورت و دستها تا مچ که زینت و آرایش نشده باشند با لباسى که توجه نامحرم را جلب نکند، بپوشانند و پوشیدن صورت واجب نیست.در مورد نوع پوشش زنان نیز اسلام معیاری مشخص نکرده که این پوشش پالتو, مانتو, چادر و یا مقنعه باشد، فقط به هر طریق ممکن می بایست بدن زن پوشیده و حتیالمقدور هم برجستگیهای بدن او آشکار نباشد.
۲- فرهنگ ایرانی :
(یافته های پژوهشی نشان می دهد که زنان ایران زمین از زمان مادها (که نخستین ساکنان این دیار بوده اند) حجاب کاملی شامل پیراهن بلندچین دار و شلوار تا مچ پا و چادر و شنلی بلند روی لباس ها، داشته اند.
این حجاب در دوران سلسله های مختلف پارس ها نیز معمول بوده است. در زمان بعثت زرتشت و قبل و بعد از آن، زنان ایرانی از حجابی کامل برخوردار بوده اند.
برابر متون تاریخی، در همه آن زمان ها پوشاندن موی سر و داشتن لباس بلند و شلوار و چادر رایج بوده است و زنان با آزادی در محیط بیرون خانه رفت و آمد می کردند و هم پای مردان به کار می پرداختند. و این امور با حجاب کامل و پرهیز شدید از اختلاط های فساد برانگیز همراه بوده است.
در زمان ساسانیان که پس از نبوت زرتشت است افزون بر چادر، پوشش صورت نیز در میان زنان اشراف معمول شد. کتاب زن – دکتر شریعتی
در تائید بند سوم بخشی از بیانات مقام معظم رهبری را در دیدار با پرستاران (۲۰/۷/۷۳)بخوانید:
« زنان ما چادر را انتخاب کرده اند. البته ما هیچ وقت نگفتیم که حتماً چادر باشد و غیرچادر نباشد. گفتیم که چادر بهتر از حجاب های دیگر است.
زنان ما می خواهند حجاب خودشان را حفظ کنند. چادر را هم دوست دارند و چادر «لباس ملی» ماست. چادر بیش از آنکه یک حجاب اسلامی باشد، یک حجاب ایرانی است! مال مردم ما و لباس ملی ماست.
و در پاسخ به یکی از سئوالات دوستان (آقای آرمین) باید بگویم
عدم رعایت حجاب آثاری دارد که می تواند جامعه را دچار مشکل سازد و به یک معضلی تبدیل شود که حد و مرزی نداشته باشد. متاسفانه امروزه معدود زنانی از اکثریت زنان جامعه نه تنها قانون را زیر پا میگذارند بلکه نسبت به انجام وظیفه دینی و همچنین وظیفه ملی خود کوتاهی می کنند و به نوعی می توان گفت به سوی بی هویتی پیش می روند و بعضاً پوششی را انتخاب می کنند که در کشورهای غربی هم به ندرت دیده میشود.
این زنان زمینه ناامنی را در جامعه فراهم می کنند و عمل آنان موجب رشد بی بند و باری – شرارات و اشاعه فساد در جامعه و آزار و اذیت کسانی می شود که مانند آنها رفتار نمی کنند.
و اینجاست که پلیس بر طبق تبصره ماده ۶۸۳ قانون مجازات اسلامی وظیفه دارد با این ناهنجاری و معضل برخورد کند البته برخوردی ارشادی و تاثیرگذار و بدور از خشونت همراه با حفظ کرامت انسانی
