قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم :
سود رسانی به مؤمن
خَصلَتانِ لیسَ فَوقَهُما مِنَ البِرِّ شَیءٌ: الایمانُ بِاللَّه والنَّفعُ لِعبادِ اللَّهِ، وخَصلَتانِ لَیسَ فَوقَهُما مِنَ الشَّرِّ شَیءٌ: الشِّرکُ بِاللَّهِ والضُّرُّ لِعِبادِ اللَّهِ. (۶/۲۶۹۶؛ بحار: ۷۷/۱۳۷/۷۷)
دو کار است که هیچ خوبی بالاتر از آن دو نیست: ایمان به خدا و سود رساندن به بندگان خدا. و دو کار است که بالاتر از آن دو، بدی وجود ندارد: شرک ورزیدن به خدا و گزند رساندن به بندگان خدا.
بهشت، پاداش کوچک ترین خدمت در حق برادران دینی
دَخَلَ عَبدٌ الجَنَّهَ بِغُصنٍ مِن شَوکٍ کانَ عَلی طَریقِ المُسلِمینَ فأماطَهُ عَنهُ. (۸/۳۶۹۴؛ امالی طوسی: ۶۷۳)
بندهای به سبب برداشتن شاخه خاری از سر راه مسلمانان، به بهشت رفت.
پاداش خدمت رسانی
مَن بَنی عَلی ظَهرِ الطَّریقِ ما یَأوی عابِرَ سَبیلٍ بَعَثَهُ اللَّهُ یَومَ القِیامَهِ عَلی نَجیبٍ مِن دُرٍّ، ووَجهُه یُضیءُ لأِهلِ الجَنَّهِ نوراً.(۸/۳۶۹۴؛ ثواب الاعمال: ۳)
هرکس در کنار راه، سرپناهی برای رهگذران بسازد، خداوند در روز قیامت او را سوار بر شترِ اصیلی از مروارید محشور فرماید، در حالی که چهرهاش برای بهشتیان نور افشانی میکند.
بهشت، منزل خدمت رسانان
مَن رَدَّ عَن قَومٍ مِنَ المُسلِمینَ عادِیهَ ماءٍ أونارٍوَجَبَت لَهُ الجَنَّهُ.(۸/۳۶۹۴؛کافی:۵/۵۵)
هر کس از آسیب سیلاب یا آتش سوزی به گروهی از مسلمانان جلوگیری کند، بهشت بر او واجب گردد.
سرور بودن خدمتگزاران به مردم
سَیِّدُ القَومِ خادِمُهُم.(۶/۲۶۱۴؛ کنزالعمال: ۱۷۵۱۷)
سرور قوم، خدمتگزار آن هاست.
خدمت رسانی به مؤمن
أیُّما مُسلمٍ خَدَمَ قَوماً مِن المُسلمینَ الّا أعْطاهُ اللَّهُ مِثْلَ عَدَدِهِم خُدّاماً فی الجَنّهِ. (۳/۱۳۷۸؛ کافی: ۲/۲۰۷)
هر مسلمانی که گروهی از مسلمانان را خدمت کند، خداوند به تعداد آنان در بهشت به او خدمتکار دهد.
فضیلت خدمت به مؤمن
خِدْمَهُ المؤمنِ لأخیهِ المؤمنِ دَرَجهٌ لا یُدْرَکُ فَضْلُها الّا بمِثْلِها. (۳/۱۳۷۸؛ مستدرک الوسایل: ۱۲/۴۲۹)
خدمت کردن مؤمن به برادر مؤمنش مقامی است که فضیلت و ثواب آن جز با همانند آن (خدمت متقابل) به دست نیاید.
بر آوردن نیاز مؤمن
مَن مَشی فی عَونِ أخیهِ ومَنْفعتِهِ فلَهُ ثَوابُ الُمجاهِدینَ فی سبیلِ اللَّهِ. (۳/۱۳۱۸؛ ثواب الاعمال: ۳۴۰)
کسی که برای کمک به برادر خود و سود رساندن به او قدمی بردارد، پاداش مجاهدان در راه خدا را دارد.
ثواب یک عمر عبادت در یک عمل
مَن قضیلأخیهِ المؤمنِ حاجَهً کانَ کمَنْ عَبدَ اللَّهَ دَهرَهُ.(۳/۱۳۱۸؛ امالی طوسی: ۴۸۱)
هرکس یک نیاز برادر مؤمن خود را برآورَد، مانند کسی است که همه عمر خویش را به عبادت خدا گذرانده باشد.
