ارزش هـر انـسـانـی قـبل از هر چیز به میزان دل‌بستگی او به آرزوها و اهداف زندگی‌اش مربوط می‌شود. مـعـیـار تـعـادل او بستگی دارد به این که حقیقتاً او تا چه اندازه بر اعصاب خود، مسلط بوده و از اعتماد به نفس برخوردار است. هـنـگـامی جوان می‌تواند خود را صاحب اراده‌ای قوی فرض کند که بتواند در مقابل خواسته‌ها و امـیـال نفسانی‌اش بایستد و با صبر و بردباری و به‌کارگیری عقل و اندیشه، مشکلات زندگی را یکی پس از دیگری از سر راه خود بردارد و بر هوا و هوس خود غلبه کند.
او باید بـدانـد که همواره در معرض بزهکاری و لغزش به سوی شهوات قرار دارد و تنها با تقویت ایـمان و رعایت تقوا می‌تواند بر اهریمن درون (تمایلات شهوانی و وسوسه‌های شیطانی) و دشمن برون (عوامل منحرف و دوستان ناباب) پیروز شود. اگر جوانی غفلتاً مرتکب عمل انحرافی و معصیت گردید، باید بلافاصله در پیشگاه خدا توبه کند و تـصـمـیم جدی بر ترک گناه بگیرد تا رفتار ناشایست به شکل یک خصلت زشت و ناروا در وجود او جایگزین نگردد و به صورت عادت ثانوی در نفسش رسوخ نکند.
او بـایـد بـدانـد که توانایی‌های لازم را برای اصلاح رفتار خویش دارد و در ضمن، قدرت پذیرش او از افراد مسن بیشتر بوده و از تعصب‌های بیجا به دوراست. قرآن کریم پس از بیان خطاهایی که ممکن است انسان، مرتکب آن‌ها بشود، توبه را به عنوان راه‌حل اصلی اصلاح رفتارش پیشنهادمی کند. پیامبر بزرگ اسلام می‌فرماید: توبه از گناه و خطا به این معناست که فرد، دیگر قصد نداشته باشد که به سوی آن گناه بازگردد. جـوان نـبـایـد خطای خود را هر چند هم اندک است کوچک بشمارد، تا این که در او ملکه گناه پیدا نشود.
از رسـول اکرم نقل گردیده که فرمود: محبوب‌تر از هر چیز، نزد خداوند، توبه جوانی است که از گناه پشیمان شود و از پیشگاه او آمرزش بخواهد. اگر جوان، مطیع خواسته‌ها و شهوت‌های خود گردید، خود را به هلاکت می‌اندازد. اصولاً نـفس انسان، میل به بدی دارد و جوان، تنها با ایمان و توجه به خدا می‌تواند آن را به طرف خوبی‌ها بکشاند. حضرت علی (ع) می‌فرماید: نفس خود را به خوبی‌ها وادار کن، زیرا نفس تو به طرف بدی‌ها متمایل است.
آنگاه می‌فرماید کسی که جلو خواسته‌های خود را گرفت به ارزش والای انسانی دست یافت. جـوان بـا رعـایت خویشتن داری (تقوا) باید خود را برای زندگی آینده آماده سازد و بداند که این دوران کـوتاه به‌زودی سپری خواهد شد و او نیز به گروه بزرگ‌سالان خواهد پیوست و در آینده‌ای نه چندان دور عهده‌دار مسئولیت اجتماعی شده و تشکیل خانواده خواهد داد. بـاید بداند و هوشیار باشد.
که کسانی در پذیرش و انجام مسئولیت اجتماعی و خانوادگی مـوفـق خـواهـنـد بـود، که دوران بلوغ و جوانی را به پاکی و سلامتی گذرانیده و از آلودگی‌های جـنـسـی درامـان بـوده باشند؛ کسانی که بتوانند در فردای زندگی خود، حقوق متقابل فرد و اجتماع، خانواده و همسر را رعایت کرده و به سعادت و نیکبختی دست یابند. در روز قـیامت هیچ بنده‌ای قدم از قدم برنمی‌دارد تا به این دو سؤال پاسخ دهد:
۱ ـ عمرت را در چه کاری فانی نمودی؟
۲ ـ جوانی‌ات را در چه راهی صرف کردی؟
