دنیای همسران اغفال یا خیانت؟!

مردی با مراجعه به دادگاه خانواده عنوان کرد که همسرش به او خیانت کرده است و لذا تحت هیچ شرایطی راضی به ادامه زندگی با او نیست و به همین دلیل از قاضی دادگاه درخواست صدور حکم طلاق کرد.
این مرد به قاضی دادگاه گفت: «همسرم به من خیانت کرده و من برای اثبات ادعایم شواهد زیادی در اختیار دارم اما به خاطر حفظ آبروی خانواده همسرم از خیانت او شکایتی ندارم و فقط می خواهم از او جدا شوم».
این مرد پذیرفت که تمام حق و حقوق شرعی همسرش را بپردازد و در مقابل، همسر او نیز مهریه اش را بخشید.
قاضی دادگاه خانواده با استناد به ماده ۱۱۳۳ قانون مدنی که اعلام می دارد مرد می تواند با رعایت شرایط مقرر در قانون، با مراجعه به دادگاه، تقاضای طلاق همسرش را بنماید؛ حکم عدم امکان سازش را برای این دو زوج صادر کرد. این مرد ادعا کرد همسرش طبق یک برنامه ریزی مدون و از پیش تعیین شده با وی ازدواج کرده است.
اگر چه همسر وی این ادعا را کذب دانست و ادعا کرد که اغفال شده است. بعد از خواندن این گزارش، ما به یاد فیلم نقاب افتادیم… البته با کمی اعمال سلیقه در تغییر فیلمنامه اش! و کمی که بیشتر فکر کردیم یادمان آمد که چه برخوردهایی با فیلم سینمایی نقاب صورت گرفت! شاید زمان آن رسیده باشد که بی رو در بایستی مشکلات جامعه مان که مانند سلول های سرطانی به جان خانواده ها افتاده، را ببینیم و به جای پاک کردن صورت مسئله، راه حلی برای بهبود شرایط موجود یندیشیم.پاداش سکوت
«ملیحه» ۷۱ سال است که با مادرشوهرش زندگی می کند. زمانی که او عروس این خانواده شد فقط ۱۶ سال داشت و در خانه ای سی متری، به همراه خانواده هشت نفری همسرش زندگی می کرد.
حالا او مدیر یک مدرسه دخترانه است؛ یک کارشناس ارشد علوم تربیتی. ملیحه در خانه همسرش ادامه تحصیل داد.
می گوید: «زمانی که ازدواج کردم، فقط پنج کلاس سواد داشتم. شوهرم هم سیکل داشت و کارگر کارخانه یخچال سازی بود. پول کافی نداشتیم که یک خانه مجزا بگیریم. در خانه مادرشوهرم با شش تا از خواهر شوهرها و برادرشوهرها زندگی کردم… اما همیشه توکلم به خدا بود و سعی و تلاش خودم را می کردم. درسم را ادامه دادم… حالا که به آن روزها فکر می کنم اصلا باورم نمی شود چطوری این کار را کردم!» ملیحه در ادامه به خبرنگار ما گفت: «من عاشق شوهرم هستم. قبل از ازدواج می دانستم که او مرد با اراده ای است. اگر شوهرم در تمام این سال ها به عنوان یک حامی تمام عیار کنار من نبود و مرا به درس خواندن تشویق نمی کرد، من هرگز نمی توانستم پله های ترقی را بپیمایم…» ملیحه حرف های زیادی برای مان زد. حرف هایی که شاید به گوش مان آشنا بود ولی تا به حال کمتر به آن فکر کرده بودیم. مثلا او می گفت: «سختی ها می گذرد. اما عشق، صبر ، گذشت و اراده می تواند در کنار گذر زمان، آینده ای روشن برای زوج های جوان بسازد و تحمل سختی ها را ممکن سازد» نمی دانم چرا وقتی این حرف را زد بی اختیار یاد دختر همسایه مان افتادم که بعد از گذشت دو ماه از مراسم نامزدی اش به خاطر این که آقای داماد هنوز نتوانسته پیکانش را به پژو ۲۰۶ تبدیل کند، رفته دادگاه و تقاضای طلاق داده است!تو خانواده ما طلاق ننگه
روی اولین پله طبقه دوم مجتمع نشسته است. در این موقع صبح، تمام صندلی سالن ها پر نیستند، همین نشان می دهد که نمی خواهد با بقیه یک جا باشد. صورت و نگاهش حالتی دارد که آدم را جذب می کند؛ نگاهی عمیق و غمگین. سر و وضعش نشان می دهد از خانواده های اصیل و مقید به آداب و سنن است. روی پله، کنارش می نشینم و می گویم:
-ببخشید.
ولی او چیزی نمی گوید یا حوصله حرف زدن ندارد یا در دنیای دیگری است! کمی می نشینم بعد می پرسم:
-شما هم از شلوغی خوش تون نمی آید؟
برمی گردد به طرفم و نگاهم می کند. هنوز چشمانش عمیق است. در عمق چشم ها و نگاهش، غم و درد موج می زند. می گویم:
-توی چشم های شما چقدر غمه!
-سرش را پایین می اندازد و می گوید:
-یعنی انقدر که همه متوجه می شن؟
-خیلی زیاد! ولی آخه چرا؟
-خب کار آدم هاس دیگه!
-ولی نه همه آدم ها!
-چرا! همه این جوری هستند، یا من فکر می کنم همه مثل خودم هستند!
نگاهش عمیق تر می شود و می پرسد:
-ساعت چنده؟
از یک نفر ساعت را می پرسم و او می گوید:
-هشت و ربع
لبخند تلخی می زند و می گوید:
-از بس عجله دارم زود اومدم. هنوز نیم ساعت مونده!
می پرسم:
-برای طلاق اقدام کردین؟
یک آن نگاهش برآشفته می شود:
-نه! توی خونواده ما طلاق ننگه! به خصوص اگه زن اقدام کنه!
گیج و منگ شده ام. با همان حالت می پرسم:
-پس….؟
نمی دانم گیجی ام را می فهمد یا خودش دلش می خواهد جریان را برایم بگوید. حرفم را می برد.
-اومدم راست راست توی چشماش نگاه کنم و بگم که: «خجالت نمی کشی؟»
بعدش هم بذارم برم خونه!
می گویم:
-من که گیج شدم!
برمی خیزد. من هم از جایم بلند می شوم و لباسم را می تکانم. او هم چادرش را مرتب می کند. هر دو از پله ها پایین می آییم و می رویم کنار حوض حیاط مجتمع. آن جا سر و صدا هم کمتر است. نگاهم می کند، تازه می فهمم که چه چشمان سبز زیبایی دارد. می گوید:
-شما خیلی کنجکاوید! مثل خبرنگارا!
برای این که دستم رو نشود چیزی نمی گویم ولی او ادامه می دهد:
-زندگی قشنگی داشتم؛ با مامان و بابا و داداش کوچولوم. بابا تاجر فرشه! فرشه دستباف صادر می کنه! جد اندر جد ما، فرشباف و فرش فروش بودند. وقتی لیسانسم رو گرفتم از بابا خواستم برام ماشین بخره ولی جواب بابا این بود: «اگه می خوای هر چی که داری قدرش رو بدونی خودت باید زحمت بکشی. هروقت رفتی سرکار، برات ماشین می خرم و قسطش رو ازت می گیرم». نه این که بابام خدای نکرده خسیس باشه اما کارهاش حساب و کتاب داره و حرف هاش، همه حکمته! بالاخره سر کار رفتم و ماه اول که حقوقم رو گرفتم، قرار شد بریم توی یه نمایندگی و ماشین مورد علاقم رو بخرم و حقوقم رو به بابام بدم جای قسط ماشین. چون بابا، کار داشت خودم تنها رفتم. اون جا بود که با «جمشید» آشنا شدم. داشت با مسئول نمایندگی سر نوبت چونه می زد. جوون خوش تیپ، خوش صحبت و برازنده ای به نظر می اومد. مسئول نمایندگی وقتی دید که من ایستاده و منتظرم یک صندلی تعارفم کرد و من نشستم. جمشید رو به مسئول کرد و گفت: -حالا کار خانوم رو راه بنداز، تا بعد بقیه چونه هام رو بزنم. سوال هام رو کردم و قرار شد فردا با فیش قیمت ماشین که توی بانک واریز کردم، همراه مدارکم به نمایندگی برم. در حین خداحافظی از جمشید تشکر کردم که نوبتش رو به من داده! در جواب تشکرم بی مقدمه گفت:
-ببخشد، فضولیه، شما ازدواج کردین؟
-سوال آنقدر غیرمنتظره بود که حتی مسئول نمایندگی هم جا خورد، ولی من از جسارت و رک گویی ش خوشم اومد و گفتم:
-نه!
بلافاصله گفت:
-اگه موقعیتش پیش بیاد…؟
نمی دونستم چی جواب بدم، بالاخره گفتم:
-خب هر دختر و پسری دنبال موقعیت خوب هست!
بعدش هم سعی کردم خودم رو خلاص کنم و با عجله خداحافظی کردم. فردا که با بابا پول رو واریز کردم و به نمایندگی رفتیم، در حال تکمیل پرونده بودیم که مسئول نمایندگی از من خواهش کرد اجازه بدم چند لحظه با بابا تنها صحبت کنه. شستم خبردار شد موضوع چیه که البته بدم نمی اومد. خواستگار های زیادی داشتم ولی از جمشید و جسارتش بدم نیومده بود. بالاخره کار خرید ماشین تموم شد و روز تحویل هم مشخص شد. توی راه بابا گفت:
-یه خواستگار دیگه برات پیدا شده!
دیگه با هم حرفی نزدیم. مادر توی خونه گفت که شب جمعه خواستگار می آد خونه مون. می دونستم جمشیده ولی هنوز اسمش رو نمی دونستم. شب جمعه اومدند. جمشید بود و پدرش! وقتی مادرم پرسید پس خواهر و مادر داماد کجا هستند، پدرش گفت: -همسرم فوت کرده و غیر از جمشید فرزند دیگه ای ندارم. چون اقوام ها خارج هستند خودم تنها خدمت رسیدم.
بعدش گفت که جمشید از خارج اومده و چند ماهیه که ایرونه. می خواد یک کارگاه، باز کنه، چون مهندس صنایعه! کارها خیلی زود ردیف شد و من و جمشید پای سفره عقد نشستیم و جشن عروسی رو هم گرفتیم، البته چون جمشید فامیلی نداشت بابا دلش نیومد خرج رو جمشید بده و پیشنهاد کرد خودش عروسی رو بگیره و گرفت. توی عروسی، از طرف جمشید دو نفر اومدند. پدرش و مسئول نمایندگی ماشین! ماه عسل مون واقعا یک ماه طول کشید! توی این یک ماه اول به مشهد رفتیم چون شوهر خاله ام توی مشهد هتل داره. ده روزتوی مشهد مهمون اون ها بودیم بعدش هم رفتیم ویلای داییم شمال که ۱۵ روز مهمون اونها بودیم و پنج روز هم شیراز مهمون دایی کوچیکه ام بودیم. فقط هزینه ها کرایه رفت و آمد مون بود.
بعد از ماه عسل بود که فهمیدم جمشید آه در بساط نداره. ماشین رو هم می خواسته برای یکی از دوستاش بخره که به اصطلاح چیزی گیرش بیاد. پدرم یه آپارتمان به ما کادو داده بود. بعد از ماه عسل رفتیم به همون آپارتمان و زندگی مون رو شروع کردیم. بابا حقوقم رو به عنوان قسط ماشین می گرفت. مجبور شدم عصرها کار دوم بگیرم چون جمشید بی کار بود. صبح می رفت، شب می اومد و می گفت:
«کار گیرم نیومد!»
کم کم مشکوک شدم.
یک روز عصر که توی خونه تنها بودم در زدند و خانمی با یک بچه سه، چهار ساله جلوی در خودش رو همسر جمشید معرفی کرد. دنیا رو روی سرم کوبیدند اما دعوتش کردم اومد توی خونه. خیلی با هم صحبت کردیم. معلوم شد جمشید توی شهر خودشون شرکت داشته اما ورشکست شده و اومده تهرون خونه پدرش. پدرش هم سال هاست زنش یعنی مادر جمشید رو طلاق داده و اون با برادر و خواهر جمشید توی آلمان پیش دایی جمشید زندگی می کنند!
زن خیلی خوبی بود. از جمشید هم زیاد تعریف می کرد! وقتی جمشید به خونه اومد و «زهرا» – همسرش – رو توی خونه دید رفت که رفت! من هم بعد از یکی دو روز تصمیم خودم رو گرفتم. رفتم، راست و مستقیم همه چیز رو به پدرم گفتم و گفتم که می خوام با جمشید زندگی کنم و زن و بچه اش رو هم بیارم پیش خودم اما از جمشید خبری نبود تا این که یه اخطار به دستم رسید و امروز اومدم این جا که او هم بیاد.
می پرسم: -خب اگه بیاد چی می گی؟ چشمانش را به چشمانم می اندازد و می گوید: -اگه بیاد می گم خجالت بکش و بیا سر خونه و زندگیت. ما، دو تا زن و دخترت هنوز دوستت داریم. ما طلاق برامون ننگه، با چادر سفید خونه شوهر اومدیم، با کفن بیرون می ریم ، بعد آهی می کشد و می گوید: -ولی…. خدا کنه بیاد! می رود به طرف دادگاه و مرا با بهت خود تنها می گذاردواقعا برایم عجیب بود که او می خواهد با زن دیگر جمشید در یک خانه زندگی کند.