جائی که پیامبر اکرم، واسطه در خلقت عالم تکوین و سبب برای پیدایش موجودات جهان تجرد و ماده و نشأه ملک و ملکوت باشد، چه جای شگفت است که حائز مقام شفاعت در عالم شرع و شریعت و موجب ارتقاء مقام و علو مرتبت ابرار و نیکان و باعث غفران و آمرزش اشرار و تیره بختان بوده باشد؟! روایات وارده از طریق شیعه مبنی بر اینکه امامان علهیم السلام و وجود اقدس رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم و حضرت صدیقه کبری حضرت زهرا سلام الله علیها در عالم معنی و نفس مجرده خود، حجاب اقرب حضرت خداوند جل شأنه و واسطه فیض و افاضه رحمت بر عالم وجود میباشند، بسیار است. علامه شیخ عبدالحسین امینی در الغدیر به مناسبت قصیده غدیریه قاضی نظام الدین آورده است ذکر میکنیم:
۱- اجر و پاداش شما ای آل رسول الله بر عهده و بر ذمه خدا باشد! ای کسانیکه در میان ما همچون ستارگان حق و حقیقت، و همچون نشانه ها و پرچمهای هدایت و رهبری میباشید!
2- خداوند عمل هیچ بندهای را قبول نمیکند و هیچ دینی را از او نمیپسندد مگر در تحت محبت شما آل رسول الله!
3- من در روز معاد و بازگشت خود، فقط امید نجات و خلاصیام بواسطه شماست، گر چه دو دست من انواع و اقسام گوناگون گناه را مرتکب شده باشد و به جنایت آلوده باشد. تا میرسد به این بیت:
لاِجْلِ جَدکُمُ الاْفْلاکُ قَدْ خُلِقَتْ *** لَوْلاهُ ما اقْتَضَتِ الاْقْدارُ تَکْوینا
افلاک و آسمان ها به خاطر وجود جد شما حضرت رسول الله پدید آورده شده است، و اگر جد شما نبود قضاء و تقدیرات الهی اقتضای ایجاد عالم تکوین را نمینمود.
ابن عباس (از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم) روایت کرده است که خداوند بسوی عیسی علیه السلام وحی فرستاد که ای عیسی! به محمد ایمان بیاور! و امر کن آن کسانی را که از امت تو محمد را ادراک میکنند به او ایمان بیاورند، زیرا که اگر محمد نبود من آدم را نمیآفریدم! و اگر محمد نبود من بهشت و دوزخ را نمیآفریدم! و به تحقیق که من عرش و تخت سلطنت خود را بر روی آب آفریدم؛ و بنابراین مضطرب و متحرک شد و چون بر روی آن عرش نوشتم: لاَ إلَهَ إلا اللَهُ مُحَمدٌ رَسُولُ اللَهِ، آرام گرفت و از حرکت ایستاد.
حاکم در مستدرک بعد از ذکر این روایت و تصحیح آن به ذکر حدیث دیگری میپردازد و چون آن حدیث نیز بر منظور و مقصود ما دلالت دارد آن را در اینجا میآوریم: رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم فرمود: چون آدم بوالبشر مرتکب گناه شد گفت: ای پروردگار من! به حق محمد از تو میخواهم که مرا بیامرزی! خداوند فرمود: ای آدم! چگونه محمد را شناختی در صورتی که من هنوز او را نیافریدهام! آدم عرض کرد: ای پروردگار من! چون مرا آفریدی با دو دست خود، و از روح خودت در من دمیدی، من سر خود را بلند کردم و دیدم که بر ستونهای عرش تو نوشته شده است: لاَ إلَهَ إلا اللَهُ مُحَمدٌ رَسُولُ اللَهِ؛ از این رو دانستم که تو با اسم خودت ضمیمه نمینمائی مگر اسم محبوبترین فرد از بندگانت را! خداوند فرمود: راست گفتی ای آدم! محمد محبوبترین مخلوقات در نزد من است! و اینک مرا بحق او بخوان! و به تحقیق که تو را آمرزیدم؛ و اگر محمد نبود من ترا خلق نمیکردم.
