عجب داستانی بود داستان پینوکیو… یادتان است؟! کسی که به محض اینکه دروغ می گفت دماغش دراز می شد و آبرویش می رفت و همه می فهمیدند که دروغ گفته است…
به راستی ما آدم ها چقدر در طول روز دماغمان دراز می شود؟! البته فرق ما با پینوکیو این است که دراز شدن بینی ما در ظاهر شاید اتفاق نیفتد و دیده نشود اما بالاخره دیر یا زود دروغگو رسوا خواهد شد…
شاید به ظاهر بینی ما با دروغ گفتن هایمان بزرگ نشود، اما یادمان باشد تأثیرش بر باطنمان انکار شدنی نیست؛ تأثیری که باعث می شود دل و چهره را سیاه و کریه می شود؛چنانچه در پندهای پیغمبر (صلی الله و علیه وآله) آمده است که فرمودند : ای علی ! بپرهیز از دروغ زیرا دروغ چهره را سیاه میکند ، و پیش خدا از دروغگویان نوشته می شود و راستگویی چهره را سفید می کند و پیش خدا راستگو نامیده می شود و بدان که راستی مبارک و دروغ شوم است. (بحارالانوار، جلد ۷۷، صفحه ۶۹)
به واقع چه شده است که آنقدر دروغ و دروغگویی مواجه می شویم؟! و از خود گفتن دروغ بدتر آن که این صفت نکوهیده به عنوان یک ارزش تلقی شده و دروغگویان و حتی دیگران بر دروغ ها نام های عامه پسند نظیر “زرنگی” و “زیرکی” می گذارند و در مواردی آن را ضرورت زندگی امروزی و به مصلحت خود و جامعه می دانند …
خیلی از ما آدم ها نه تنها با زبانمان نفاق و دروغ می گوییم بلکه تیپ ها و شخصیت هایمان نیز دروغ گویی را یاد گرفته اند … تیپ ظاهری خود را به دلیل نوع کار تغییر می دهیم، در مقابل رئیس خود به دروغ و چاپلوسی و خوشزبانی و خوش خدمتی می پردازیم و پشت سر او بدترین صحبت ها را می گوییم، در مراسمات مذهبی به شدت می گرییم و استغفار می کنیم و نماز اول وقت و صف اول نماز را برای مصلحت های کاریمان ترک نمی کنیم و از طرف دیگر با دروغ و تزویر کلاه بر سر دیگری می گذاریم؛ راحت به ارباب رجوع دروغ می گوییم، به همسر دروغ می گوییم، می پرسند پول خرد داری؟ به دروغ می گوییم نه و …
این ها همه در حالی هستند که اسلام نه تنها دروغ را زشت و بد دانسته بلکه به عنوان گناه شناخته و وعده مجازات و کیفر در دنیا و آخرت داده (بقره، آیات ۸ تا ۱۰) و گاه دروغگویان را مورد لعن و نفرین خود قرار داده است. (نور، آیات ۶ و ۷؛ آل عمران، آیه ۶۱؛ ذاریات، آیه ۱۰ تا ۱۲) خداوند در آیاتی روشن می کند که مجازات دروغگویان به سبب ارتکاب این عمل زشت و گناه تنها در آخرت انجام نمی گیرد بلکه گاه عذاب های استیصال در همین دنیا نیز اعمال می شود چنانکه بر دروغگویان قوم شعیب نازل شد. (هود، آیات ۹۱ تا ۹۳)
در آخرت نیز خداوند ماموران دوزخ را مأمور می کند تا با شدت و حدت، دروغگویان را به سوی آتش دوزخ بکشانند و آنان را مجازاتی سخت و دردناک دهند. (علق، آیات ۱۶ تا ۱۸؛ جاثیه، آیات ۷ و ۸)
به هر حال، دروغگویی کاری زشت و بد و گناهی بس بزرگ است که خشم و غضب الهی و نیز مجازات سخت چون خواری در دنیا و عذاب دردناک دوزخ در آخرت را موجب می شود.
در روایت داریم که حسن بن محبوب از حضرت امام صادق علیه السلام نقل میکند که به حضرت عرض کردم: آیا انسان مؤمن بخیل می‌شود؟
حضرت فرمودند: آری. عرض کردم: ترسو هم می شود؟
حضرت فرمودند: آری. عرض کردم: مؤمن دروغ می گوید؟
حضرت فرمودند: مؤمن دروغ نمی‌گوید و خیانت در امانت نمی کند. سپس حضرت ادامه دادند: مؤمن ممکن است هر رذیله و صفت بدی پیدا کند مگر خیانت و دروغ. (بحارالانوار، جلد ۷۲ ، صفحه ۱۷۲)
کلام آخر
شاید اگر همین الان زبان به تهمت و افترا و دروغ بگشاییم به ظاهر اتفاقی برایمان نیفتد اما شک نداشته باشید که بلافاصله در همان لحظه چشم دلمان سیاه می‌شود و شوربختی و نکبت زندگیمان را فرا می گیرد.
تردید نداشته باشید که هیچ انسانی از طریق دروغ و فریب و تهمت و دورویی به مراتب عالی معرفت و موفقیت نرسیده است و همه انسان‌های متعالی و فرزانه روزگار، از همان ایام قدیم گرفته تا آینده دور، انسان‌های شریفی بوده‌اند که همواره در زندگی خود از دروغ و تهمت ترسیده‌اند و از آن گریخته‌اند.
منابع:
آیا یک مومن می تواند دروغ بگوید؟؛ خبر آنلاین، ۲۰ شهریور ۱۳۹۱
دروغ؛ مصلحت اندیشی یا منفعت طلبی!؟؛ سایت پیمان نما
آیا شما هم دشمن خدا هستید؟؛ سایت ایسنا، ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۲
