اگر مجموعه ای را در نظر بگیریم که در آن، اجزاء و ابعاض مختلفی بکار رفته است و هدف خاصی از آن منظور است، باید شرائط معینی در آن از حیث مقدار لازم هر جزء و از لحاظ کیفیت ارتباط اجزاء با یکدیگر رعایت شود و تنها در این صورت است که آن مجموعه می تواند باقی بماند و اثر مطلوب خود را بدهد و نقش منظور را ایفا نماید. مثلا یک اجتماع اگر بخواهد باقی و برقرار بماند باید متعادل باشد؛ یعنی هر چیزی در آن به قدر لازم (نه به قدر مساوی) وجود داشته باشد. یک اجتماع متعادل، به کارهای فراوان اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، قضائی و تربیتی احتیاج دارد و این کارها باید میان افراد تقسیم شود و برای هر کدام از آن کارها به آن اندازه که لازم و ضروری است افراد گماشته شوند. از جهت تعادل اجتماعی، آنچه ضروری است این است که میزان احتیاجات در نظر گرفته شود و متناسب با آن احتیاجات، بودجه و نیرو مصرف گردد. اینجاست که پای ” مصلحت ” به میان می آید، یعنی مصلحت کل، مصلحتی که در آن، بقاء و دوام ” کل ” و هدفهایی که از کل منظور است در نظر گرفته می شود. از این نظر، ” جزء ” فقط وسیله است و حسابی مستقل برای خود ندارد.
همچنین است تعادل فیزیکی؛ یعنی مثلا یک ماشین که برای منظوری ساخته می شود و انواع نیازمندیها برای ساختمان این ماشین هست، اگر بخواهد یک مصنوع متعادل باشد باید از هر ماده ای به قدری که لازم و ضروری است و احتیاج ایجاب می کند در آن بکار برده شود. تعادل شیمیائی نیز چنین است. هر مرکب شیمیایی فرمول خاصی دارد و نسبت خاصی میان عناصر ترکیب کننده آن هست که تنها با رعایت آن فرمول و آن نسبتها که متفاوت است تعادل برقرار می شود و آن مرکب بوجود می آید.
جهان، موزون و متعادل است. اگر موزون و متعادل نبود، برپا نبود، نظم و حساب و جریان معین و مشخصی نبود. در قرآن کریم آمده است: «و السماء رفعها و وضع المیزان؛ و آسمان را برافراشت و در آن میزان نهاد» (سوره الرحمن/ آیه ۷). همانطور که مفسران گفته اند مقصود این است که در ساختمان جهان رعایت تعادل شده است؛ در هر چیز، از هر ماده ای به قدر لازم استفاده شده است، فاصله ها اندازه گیری شده است. در حدیث نبوی آمده است: «بالعدل قامت السموات و الارض؛ همانا آسمان و زمین به موجب عدل برپاست». نقطه مقابل عدل به این معنی، بی تناسبی است نه ظلم.
