یکى از تعبیرهاى رایج که در این باره به کار رفته، قرض دادن به خدا است.
در شش آیه، خداوند به بیان هاى مختلف، مردم را به قرض دادن به خدا ترغیب مى کند یا کسانى را که به خدا قرض داده اند، مى ستاید؛ مانند:
(مَنْ ذا الَّذِى یُقْرِضُ اللّهَ قَرْضَاً حَسَناً فَیُضاعِفَهُ لَهُ) (بقره/ ۲۴۵)
کیست که به خدا قرض حسن بدهد تا خداوند آن را برایش چندین برابر کند.
این مطلب، در چند جاى قرآن با تعابیر مختلف تکرار شده است.
بعضى گمان مى کنند که منظور از این آیات، همان مالى است که مردم به هم وام مى دهند؛ اما باید توجه کرد که منظور اصلى از قرض دادن به خدا در این آیات، همان صدقه دادن و انفاق کردن است و خداوند براى تشویق مردم به انفاق و دادن صدقه، از این تعبیر استفاده کرده است تا به مردم بفهماند که مالى که صدقه مى دهند، از بین نمى رود، بلکه آن را به خدا قرض مى دهند و نزد خدا محفوظ است و هنگامى که به شدت به آن نیاز دارند، از او پس خواهند گرفت.
