فرزند شما در آستانه ورود به نوجوانی و بلوغ است. تغییر و تحولات این دوران از جمله تغییرات جسمانی، توام با تغییرات روحی و هیجانی و رفتاری است. نوجوان در حال پوست اندازی است و می خواهد تنه به تن والدین بزند، ابراز بزرگی کند، اعلام استقلال کند و از تعیین تکلیف از جانب والین بسیار بیزار است.
دیگر دوران امر و نهی والدین تمام شده است و اگر می خواهید فرزندتان رفتاری مناسب و طبیعی داشته باشد باید رابطه ای توام با صمیمت با او برقرار کنید.
به هر ترتیب واقعیت این است که به مرور که فرزندان به دوران نوجوانی نزدیک و نزدیک تر می شوند اولیا باید خود را برای رو به رو شدن با برخی از چالش ها آماده کنند. در این سن بچه ها بقدری بزرگ شده اند که می توانند انتخاب کنند اما در عین حال به اندازه کافی بالغ نشده اند که مفهوم واقعی رفتارهایشان را درک کنند و این یعنی برخورد و اصطکاک شدید و تقریبا مداوم بین آنها با اولیا. بنابراین لازم است اولیا درباره این که چه رفتاری برایشان قابل تحمل است، چه چیزی را اصلا نمی پذیرند و اینکه با تمرد و سرکشی او چه برخوردی داشته باشند، پیشاپیش تصمیم گیری نمایند.
آنچه در این یادداشت یاد خواهید گرفت این است که چگونه چالشهای رابطه با نوجوانتان را بشناسید و با او رابطه درست برقرار کنید.
در ادامه، روند گفتگو و صحبت در مورد مسایل نوجوانی یا همان اعمال محدودیت را برای شما بیان می کنیم:
شما به عنوان والدین یک نوجوان باید خیلی محترمانه مقررات خانه را برای فرزندتان شرح دهید.
– قبل از مواجه شدن با نوجوانتان لازم است خودتان به دقت و صراحت از خواسته تان مطلع باشید. اگر لازم است موارد را یادداشت کنید و نیز می توانید آنها را پیش خودتان یا به کمک همسرتان چند بار تمرین کنید تا مطمئن شوید آنچه می خواهید بگویید دقیقا همان چیزی است که در ذهن دارید. روی رفتارهایی که گیج کننده است متمرکز شوید و نه روی نگرش یا شخصیت نوجوان. لذا هرگز نوجوان را تحقیر نکنید و یا درباره وی به قضاوت نپردازید.
– حال که مطمئن شدید چه چیزی می خواهید بگویید، به اتاق یا مکانی بروید که فرزندتان آنجاست. احساسات خود را کنترل کنید و تا حد امکان آرام باشید. درست است که برخورد با یک نوجوان کاری پر استرس است اما تا جایی که می توانید خونسرد باشید.
– حال توجه او را جلب کنید مثلا از او بخواهید تلفن را قطع کند یا دست از کتاب خواندن یا انجام تکالیف بردارد، صدای موسیقی را کم کند و یا از پشت رایانه بلند شود و … تا زمانی که تمام حواسش به شما معطوف نشده هیچ چیزی نگویید. صبور باشید زیرا ممکن است او خود را به انجام کاری هر چند جزیی مشغول کرده و منظور نظر شما را متوجه نشود.
– توضیحات خود را تنها یک بار بیان کنید از تکرار مجدد و خروج از برنامه ای که از قبل برای خودتان پیش بینی کرده اید پرهیز کنید. مطالب و واقعیات مهم را بازگو کنید و از ارایه سخنرانی بپرهیزید. با پرسش از او مطمئن شوید که آنچه را که گفته اید به درستی شنیده و ارتباط آنها را درک کرده است.
– وقتی متوجه شدید که مطلب را به خوبی درک کرده است به آنها اجازه دهید که در وقت دیگری با هم صحبت کنید. به او بگویید انتظار دارید تا قبل از رسیدن زمان جلسه ای که قرار است با هم مجددا صحبت کنید یک سری از کارها باید انجام شده باشد. فراموش نکنید که برگزاری این جلسه را هرگز به تاخیر نیندازید.
– وقتی برای فرزندتان روشن باشد که شما قصد پیگیری قضیه را دارید شما را جدی تر گرفته و در نظر خواهند داشت که زمان بین صحبت اولیه و پیگیری نهایی این فرصت را به آنها می دهد که در مورد مساله مورد نظر فکر کنید و حداقل با یک یا دو راه حل نزد شما بیایند.
– حال به سرعت آنها را ترک کنید و درنگ نکنید. اصرار و اجبار برای صحبت بیشتر در مورد مشکل را نداشته باشید و آن را برای جلسه ای که قرار است داشته باشید نگاه دارید. اگر شما آنجا نمانید آنها فرصت جر و بحث و یا توجیه و دفاع غیر منطقی از خود را نخواهند داشت. اگر با هشدارتان تنها بمانند بهتر می توانند درباره آن فکر کنند.
– قبل از برگزاری این جلسه حتما هر دو شما صبور باشید. طرز صحبت و بیان احساسات خود درباره مشکل را عوض کنید. از تلاش فرزندتان برای یافتن راه حل مناسب حمایت کنید اما از موضع خود مبنی بر وجود مشکل مذکور کوتاه نیایید.
