نظام طبقات اجتماعى در آیین هندو

اشاره
 
گاه امور دینى و اجتماعى آنقدر به هم پیچیده مى شوند که تمایز آنها از همدیگر مشکل بلکه ناممکن مى گردد. نظام کاست در آئین هندو و فرهنگ هند که در سنت بومى با واژه هایى همچون ورنه و جاتى از آن تعبیر مى شود، همین گونه است. نظام طبقاتى کاست که به طور کلى شامل چهار طبقه برهمنان ، کشتریه ها ، ویشیه ها و شودره ها است و در درون خود نیز صدها دسته بندى دارد، از یک طرف آثار اجتماعى خاصى دارد که محرومیت از امتیازهاى اجتماعى و اختصاص آنها به طبقه خاص، از بارزترین آنها است و از طرف دیگر، آثار دینى دارد که براى مثال، بعضى از طبقه ها مثل شودره ها، حتى حق گوش دادن به آیات کتاب مقدس هندویى را ندارند.
از سوى دیگر نظام کاست با نجات اخروى انسان کاملا مرتبط است. نجات در آئین هندو حاصل تکاملى است که در طى زندگى و مرگ حاصل مى شود. رفتار نیک انسان و رعایت حدود و ضوابط طبقه اى که به آن تعلق دارد، راه را براى این که در زندگى هاى آینده، در طبقه بهترى متولد شود، باز مى کند و اگر همین رفتار در زندگى بعدى نیز رعایت شود، سرانجام نجات نهایى را در پى دارد. البته عکس آن نیز صادق است و رعایت نکردن وظایف نه تنها سقوط از طبقه بلکه حتى تولد به صورت حیوانات را در پى دارد.
البته رویکردهاى مختلفى در زمینه حقیقت کاست وجود دارد. عده اى به همان نگرش سنتى به کاست مى نگرند و معتقدند، باید طبقات به همان شکل که امرى طبیعى است و ناموس خلقت آن را تعیین مى کند، رعایت شود; ولى عده اى دیگر با ظالمانه تلقى کردن این نظام در پى تفسیرهاى بهترین از آنند ، به گونه اى که هم حقوق اجتماعى بهترى را براى طبقات در پى داشته باشد و هم تأثیر اعمال سابق را بر طبقه اجتماعى کنونى کم رنگ تر کند.
درآمد
 
نظام طبقات اجتماعى یا «کاست» ویژگى منحصر به فرد آیین هندو است و از این رو، توجه بسیارى از دانشمندان، اعم از دانشمندان اروپایى یا هندى را به خود جلب کرده است. در این میان، اطلاعاتى که از این تحقیقات به دست مى آید، از ارزش والایى برخوردار است. آشنایى با نظام کاست براى دین پژوهان به ویژه در عرصه ادیان شرقى از اهمیت زیادى برخوردار است، به گونه اى که پى بردن به رمز و راز هندوئیسم و مذاهب برآمده از آن بدون آشنایى با کاست امکان پذیر نیست. اهمیت این بحث هنگامى بیشتر مى شود که بدانیم برخى نظام کاستى را فراتر از هندوئیسم دانسته اند. براساس این دیدگاه، کاست به عنوان یک نهاد فراتر از دین هندو است و هندوئیسم ایدئولوژى مشروعیت بخش خود را از آن گرفته است. مسلمانان، بودایى ها، سیک ها ، مسیحیان ، یهودیان ، اومانیست هاى سکولار و سایر کسانى که در هند هسنتند ، همه و همه در معرض احکام مربوط به نظام کاست قرار دارند The HarperCollins Dictionary of (, p. 182.)Religion. ساختار اصلى نظام کاست را مى توان به هزاران سال قبل بازگرداند; هرچند که این نظام تا حدى در مناطق شهرى مدرن تجزیه شده است اما به عنوان ویژگى حاکم بر زندگى روزمره در روستاها همچنان ادامه دارد (ibid. p. 182).
البته نظام کاست عمدتاً تمایزى اجتماعى است، اما بعد دینى هم دارد. در واقع، حقوق و وظایف دینى هندوها تا حد زیادى بر اساس کاستِ آنها و به تعبیر دیگر جایگاهشان در نظام طبقاتى متفاوت مى شود; مثلا آیین هاى ودایى و دعاهایى که بر سه طبقه نخست واجب است، براى شودره ها ممنوع است Hindu Castes and (Jogendra,, p. 7)Sects. نظام کاست از همان آغاز نهاد اساسى دین هندوئیسم به شمار مى رود. دومونت (L. Dumont) مى نویسد: «غالباً گفته مى شود که عضویت در دین هندوئیسم ذاتاً با رعایت قوانین کاستى و احترام به برهمن تعریف مى شود.» پارسونز T.Parsonsمى نویسد: «هندوئیسم به عنوان یک دین ، بعدى از این نظام اجتماعى است و جدا از آن هیچ گونه شأن مستقلى ندارد.» رنو[۱] مى نویسد: «از برخى جهات هندوئیسم غیرقابل تفکیک از نظرپردازى فلسفى و از برخى جهات دیگر غیرقابل تفکیک از حیات اجتماعى است» , p. 316.) A Survey of Hinduism(Klaus K. Klostermaier,. با توجه به اهمیت این مسئله، در مقاله حاضر برخى از ابعاد این بحث به گونه اى اجمالى بررسى شده است.
۱. مفهوم شناسى
 
یکى از مفاهیمى که براى اشاره به نظام اجتماعى هندوان به کار مى رود، واژه «ورنه» است. معناى اولیه این واژه که از ریشه vr. گرفته شده، عبارت است از screen (پرده، پوشش، حفاظ و…) و veil (روبند، لفافه و پرده) و covering(پوشش) و…; بنابر این، باید گفت رنگ تنها یکى از ابعاد فراوان این واژه است. این واژه براى اشاره به گروه هایى به کار رفته که داراى رنگ پوست هاى متفاوتى اند.[۲] از آن جا که این واژه در اصل به معناى «رنگ» به کار رفته ، برخى از اندیشمندان به ویژه در اواخر قرن ۱۹ به این نتیجه رسیده اند که این واژه به «رنگ پوست» و از همین رو به دسته هاى نژادیى اشاره مى کند که در میان هندوها وجود دارد (Eliade, Vol. 15. p. 188.). در واقع ، بومیان هندو از واژه ورنه براى اشاره به طبقات اجتماعى جامعه خود استفاده مى کردند (ادیان جهان باستان، ج۱، ص۱۷۳-۱۷۲).
واژه دیگرى که در این باره کاربرد گسترده دارد ، «کاست» است که نخستین بار با نام کاستا (Casta) و توسط مهاجمان پرتغالىِ قرن پانزدهم میلادى براى اشاره به تقسیم بندى طبقات اجتماعى هند به کار گرفته شد. واژه پرتغالى castaمعمولا به معناى chaste(پاکدامن، ساده، بى پیرایه، خالص) یا pure (خالص و بى غش) است. در واقع ، این واژه در دوران استعمار به عنوان معادلى مشهور براى ورنه (varna) (که در فرهنگ بومى هندوها براى اشاره به طبقات اجتماعى کاربرد داشت) به کار رفت; هرچند که معناى اصلى ورنه (رنگ) ، تناسب چندانى با واژه کاست ندارد (آیین هندو، ص۵۷) و در واقع، واژه کاست، به گونه اى ناقص به عنوان معادل و ترجمان آن به کار گرفته شد، تا به گروه هاى اجتماعى هندو اشاره کند ولى به هر حال کاربست آن براى اشاره به طبقات اجتماعى در میان اروپاییان رایج شد و بدین ترتیب، این واژه، دال بر شبکه پیچیده اى از گروه هاى اجتماعى وابسته به هم و در عین حال جدا از یکدیگر است که به طور سلسله مراتبى سامان یافته اند. این نظام، نهاد اجتماعى متمایز هند است. در هند صدها و شاید هزاران کاست متمایز وجود دارد و هر یک از آنها داراى تقسیمات فرعى و جایگاه خاص خود در سلسله مراتب هند هستند , p. 182)The HarperCollins Dictionary(.
یکى دیگر از واژه هایى که در این رابطه به کار مى رود ، «جاتى» (Jati) است. البته تلفظ این کلمه و حتى خود این کلمه از منطقه اى تا منطقه دیگر و از زبانى تا زبانى دیگر متفاوت است. اروپاییان جاتى را نیز به caste ترجمه مى کنند (Eliade, Vol. 15. p. 188). اما باید گفت که هرچند مفاهیم «ورنه» و «جاتى» منعکس کننده ابعاد جداگانه اى از نظام هاى اجتماعى، اقتصادى و ایدئولوژیکى است، این شیوه معمول که این دو واژه را به «طبقه» (caste) ترجمه مى کنند اغلب تفاوت هاى موجود میان این دو واژه را مبهم کرده است. در واقع، هرچند دو اصطلاح «جاتى» و «ورنه» هر دو به طبقه اجتماعى اشاره مى کنند، تفاوت آنها در این است که جاتى ناظر به تبار و خاندان فرد است، ولى ورنه به پیشه و کارکرد اجتماعى وى ناظر است. به تعبیرى مى توان گفت که کاست ها همچون قبایل بزرگ و جاتى ها نیز همانند خانواده ها و یا اقوام درون هر قبیله اند (جهان مذهبى، ص۱۹۸). این دو ملاک در طبقه بندى اجتماعى هندو به نوعى همپوشى دارند (آیین هندو ، ص۴۵). برخى از دین شناسان (جهان مذهبى، ص۱۹۸) [۳] نیز جاتى را زیرطبقه یا طبقاتِ فرعى کاست دانسته اند. هر جاتى به نوبه خود از چندین گُتْره (gotra) (یعنى طایفه) تشکیل مى شود (آیین هندو، ص۴۵). نکته دیگر آن که در حالى که واژه کاست غالباً حاکى از شرایط اجتماعى موجود در جوامعى غیر از جوامع منبعث شده از جنوب آسیاست ، واژه ورنه و جاتى منحصر به شبه قاره هند است. ورنه به تقسیمات اجتماعى اى اشاره مى کند که ویژگى خاص گروه هاى هندوفارسى زبان است (که به انحاى گوناگون آریایى و ودایى نامیده مى شوند); گروه هایى که در هزاره دوم پیش از میلاد از شرق به سمت آسیاى جنوبى عزیمت کردند. البته ، درباره این عصر هیچ گونه سند تاریخى در دست نیست ، اما از سرودهاى مذهبى ، افسانه ها و سایر گزارش هایى که در اختیار داریم ، به نظر مى رسد که نظام اجتماعى این تازهواردها از چهار بخش فرعى تشکیل شده بود که در نظام هندوئیسم امروزه وجود دارد (Eliade, Vol. 15. p. 188).
از نظر برخى، نظام ورنه در واقع زمینه نظرى و فلسفى نظام کاست است و شاید نظام ورنه فراهم کننده ریشه تاریخى نظام کاست هم باشد. نظام ورنه نوع هندویى چیزى است که به مثابه ایدئولوژیِ سه بخشى هندو- اروپایى شناخته شده است که تجلى و نمود اجتماعى این ایدئولوژى جامعه را به سه «کارکرد» تقسیم مى کند: دین و قانون ، دفاع و زایایى (سازندگى); اما این ایدئولوژى در هند باستان به دو شیوه جرح و تعدیل شده است: نخست آن که فرمانروایى از کارکرد نخست حذف و به کارکرد دوم تنزل یافته است; یعنى تبدیل به حوزه عمل انحصارى کشاتریا (طبقه جنگ آوران) شد و برهمن ها نیز دین و منصب روحانیت را به انحصار خود درآوردند و از همین روست که برخى از اندیشمندان مدعى اند که در هند میان شأن و قدرت یعنى مرجعیت معنوى و حاکمیت دنیوى شکافى به وجود آمد. اما برخى معتقدند که با این حال، کشاتریاها حق معنوى قابل توجهى براى خود محفوظ داشتند. دوم آن که در هند باستان شاکله سه بخشى مزبور به یک چارچوب چهاربخشى توسعه یافت و این امر به دلیل گسترش جامعه ودایى بود که با این توسعه سعى کردند تا جامعه هندى در درون خود شامل ساکنان بومى غیرآریایى آسیاى جنوبى هم بشود. و بالاخره کارکرد سوم میان دو گروه وایشیاها و شودره ها تقسیم شد. با گسترش نظام مزبور در گذر زمان ، طبقه پنجم بزرگى با نام «غیر قابل لمس ها» (نجس ها) به بخش زیرین سلسله مراتب اجتماعى افزوده شد The (, p. 182-3)HarperCollins Dictionary.
۲. خاستگاه پیدایش نظام کاست
 
مورخان و دین شناسان معمولا ریشه اولیه پیدایش نظام طبقاتى هند را به هجوم آریایى ها به هند برمى گردانند; اما در رگودا نیز به مسئله پیدایش طبقات اشاره ، و داستان اسطوره اى آن بیان شده است. در این جا نخست به مسئله تاریخى پرداخته، آنگاه داستان رگودا را خواهیم آورد.
در اواسط هزاره دوم ق. م. مردمانى پس از عبور از دامنه کوه ها و سلسله جبال هندوکش به داخل کشور هند سرازیر شدند و آن جا را به تسخیر خود درآوردند. آنها مردمى بلند قامت و سفید چهره و از نژاد ریشه «هندو اروپایى» بودند و خود را «آریایى» مى خواندند. آریایى هایى که به هند وارد شدند ، نخست در سواحل شعب شمالى رود سند فرود آمدند و سپس به مناطق مختلف پراکنده شدند. گروه پیشاهنگ مهاجران آریایى هند از یک سو با ساکنان بومى تیره پوست یعنى دراویدیان در حال نزاع بودند و از سوى دیگر در برابر امواج جدید مهاجمان آریاى نژاد به نبرد مى پرداختند. از این رو پیکارها و جنگ هاى فراوانى در میان آنها رخ داد که در حماسه ها و رزمنامه هاى باستانى قوم هند و نامه رامایان و مهابراتا ثبت و جاودان مانده است. در همین روزها بود که سواحل شعب هفتگانه سرچشمه هاى رود سند به سیطره و تسلط این قوم درآمد و اندک اندک طبقات جدیدى در میان جامعه آنها به ظهور رسید و بدین ترتیب بذر اولیه اصنافِ متمایز (کاست ها) کاشته شد و هر صنفى داراى کار مستقل خود گشت. در اواخر قرن هفتم ق. م. آریایى ها سراسر دره گنگ را تحت سلطه خود درآوردند و تشکیلات و سازمان هاى اجتماعى چندى در آن جا پایه ریزى کردند. در سازمان هاى اجتماعى، قوم فاتح یعنى آریایى ها در مرتبه بالا قرار گرفتند و در زیر طبقه آنها ، طبقه پایین تر، یعنى قوم مغلوب ، که گندم گون و تیره رنگ بودند قرار داشتند و زیر سلطه آریایى ها بودند. در آن وقت، هنوز صنف ها و طبقات اجتماعى مختلف از یکدیگر کاملا جدا نشده بودند ، ولى اندک اندک در اثر تحولات روزگار چهار صنف متمایز یا چهار گروه اجتماعى جداگانه تشکیل شدند (ناس، تاریخ جامع ادیان، ص۱۳۲).
مسئله تاریخى فوق روشن مى سازد که رنگ چهره و نژاد افراد ، در تعیین طبقه آنها تأثیرگذار بوده است و آریایى ها معمولا سفیدرنگ بوده و با غلبه بر بومیان، طبقه بالا را به خود اختصاص دادند. از همین جاست که برخى از اندیشمندان با توجه به رابطه اى که میان کاست و رنگ چهره وجود داشته ، معتقد شدند که خاستگاه کاست، نژاد افراد است. در این باره شعرى نیز در مهابهارته وجود دارد. بهیرگو (Bhirgu) در بیان طبیعت کاست ها به بردواجه (Bharadvaja) مى گوید: برهمنان سفید، کشاتریه ها، سرخ، وایشیه ها زرد و شودره ها سیاهند» (مهابهارته ، شانتى پروه ، ۵/۱۸۸). اما برخى دیگر در این امر تردید کرده، گفته اند: «به نظر نمى رسد که هیچگاه حتى در همان نخستین روزها هم نژادها یک دست بوده باشند و از همین رو، بردواجه به بهیرگو چنین پاسخ داد که «اگر رنگ هاى گوناگون نشان دهنده کاست هاى مختلفند، پس تمام کاست ها باهم آمیخته اند» (۶/۱۸۸). نکته جالب آن که بردواجه از این تقسیم بندى احساس ناراحتى کرده، مى پرسد: «گویا ما همه دستخوش هوس، خشم، ترس، اندوه، تأسف، گرسنگى و کرداریم. پس چگونه از کاست هاى مختلفیم؟» (۷/۱۸۸) (سن، هندوئیسم، ص۳۶ـ۳۷).
مى توان گفت که ساختار کاست علاوه بر عامل نژادى، عامل اقتصادى نیز داشته است. این عامل نشان دهنده وجود نظام تقسیم کار و طبقه بندى کارى است. در واقع ، شناخت کاست ها از روى رنگ حتى در کهن ترین نوشته هاى ادبى هم نادر است و همان طور که بردواجه متذکر شده ، در هر کاستى مى توان از چهره هاى آمیخته مشاهده کرد. اما تقسیمات پیشه اى و شغلى که کاست ها به آن وابسته بودند ، درباره نقش کاست در کار جامعه نظر بهترى به دست مى دهد (همان، ص۳۷). البته از این نکته نباید غافل شد که در چند دهه اخیر، نظام کاست اهمیت اقتصادى خود را از دست داده و در عوض اهمیت سیاسى یافته است. گروه هاى طبقاتى پشت سر یک نامزد سیاسى متحد مى شوند و وى تبدیل به سخنگو و نماینده آنها مى شود. در این باره دو نکته قابل توجه است: نخست، انعطاف پذیرى فراوان ساختار نظام کاست و دوم آن که هرچند معناى کاست در هند تغییر یافته، اهمیت آن همچنان باقى است (Ibid. 317).
نکته مهم دیگر این است که به احتمال زیاد پیش از هجوم آریایى ها نوعى تقسیمات کاست وجود داشته و آریایى ها آن را بیشتر کردند (همان، ص۳۶).
به هر روى، ریشه تاریخى نظام کاست را همه یا بیشتر مورخان و محققان ذکر کرده اند; اما علاوه بر ریشه تاریخى، آثار دینى است. در یکى از سرودهاى رگودا (ماندالاى دهم ـ سرود ۹۰) در ضمن داستان معروفى به بیان چگونگى پیدایش نظام کاست پرداخته شده، به آن مبناى دینى بخشیده شده است. وداها قدیمى ترین متون آریاها در هند است که قدمت آنها به هزاره دوم و اول پیش از میلاد برمى گردد. در این متون، طبقات اجتماعى به عنوان بخشى از فرایند خلقت ارائه شده که در کنار سایر بخش هاى جهان ریشه در آغاز زمان دارد. داستان مزبور ریشه هر چیز را به شخص بسیار بزرگى به نام پوروشه (Purusa) مى رساند. خدایان این شخص را قربانى کردند و پیکر او به بخش هاى متعددى تقسیم شد تا این که اجزاى او تبدیل به زمین، خورشید، ماه، حیوانات و … شد. انسان ها نیز از اجزاى بدن او خلق شدند:
هنگامى که آنها پوروشه را به قسمت هاى بسیار زیادى بخش بخش کردند ، آیا او را مرتب کردند؟ دهان او چه بود؟ بازوانش چه؟ ران ها و پاهایش چه؟ برهمن دهان او بود; دو بازوى او کشاتریا را ساختند; دو ران او وایشیا را و از پاهاى ان شودره ها ساخته شدند. : Rg A Breif Introduction to Hinduism (Herman,, p. 52) .98; Philosophy and Ways of LiberationVeda VII. 5-1,
در این بند، کارکردهاى اجتماعى با بخش هاى کالبدشکافى بدن «انسان کیهانى» (Cosmic Man) ربط داده شده است: برهمن ها به دهان آفریدگار مرتبط شده اند (و از این رو زندگانى آنها را از طریق قدرت سخنگویى، از طریق خواندن متون مقدس و مانتراها (Mantras) یا سخنان مقدس مى سازند); کشاتریاها از بازوان قدرتمند آفریدگار نشئت یافته اند که خود به طور کافى نشان دهنده کارکرد آنهاست. ویشیاها از ران ها به وجود آمده اند تا آنها را به وظیفه خاص خودشان به عنوان تولیدکنندگان مرتبط سازد و شودره ها به پاها مرتبط شده اند که پایین ترین و آلوده ترین بخش ساختمان جهانى است، ولى در عین حال مبنا و اساس استراحت و تکیه گاه بدن فیزیکى و اجتماعى است.
همچنان که پیداست و برخى از محققان (جلالى نائینى، هند در یک نگاه) نیز متذکر شده اند، این داستان آمیخته با تخیلات شاعرانه است، اما در دوره هاى بعدى قانونگذاران هندو و گویندگان حماسى و نویسندگان ادبیات مذهبى آن را مبناى تقسیم جامعه قرار دادند و تصور کردند که ایجاد طبقات چهارگانه یک امر خدایى است و براى رسیدن به سرمنزل نجات باید آن را قبول کرد و این نظم کهن همچنان تا هنگام تنظیم و تصویب قانون کنونى جمهورى هند باقى بود اما سرانجام رهبران متفکر و بیداردل انقلاب هند آن را در قانون اساسى ملغى کردند. بنابر این ، به دلیل تأیید واقعه تاریخى مهاجرت آریایى ها به سرزمین کنونى هند، به نظر مى رسد اساس نظام اجتماعى (کاست) رویداد تاریخى است که در طى آن آریایى هاى غالب خود را برترین طبقه جامعه تلقى کردند و سایر افراد را در رده هاى پایین تر قرار دادند. شکى نیست که در این رده بندى هم عامل نژادى دخیل بود و هم عامل اقتصادى، ولى دادن ریشه دینى به آن مسئله اى اسطوره اى و تخیلى است که نمى توان آن را پذیرفت.
۳. چهار کاست و وظایف آنها
 
چهار گروه اجتماعى که تشکیل دهنده نظام طبقاتى اند به ترتیب عبارتند از:
۱. برهمن ها، که پیشوایان دین و طبقه تحصیل کرده روحانیان ، فیلسوفان و عالمان و رهبران دینى اند;
۲. کشاتریاها، (فرمانروایان و جنگاوران) شامل سیاستمداران، تیمساران (ژنرال ها) ، افسران و مراجع قدرت شهرى;
۳. وایشیه ها (کاسب ها، بازرگانان و پیشهوران و کشاورزان) که نان آوران (تأمین کنندگان) هم نامیده مى شوند;
۴. شودره ها که کارگران و خادمان جامعه اند.
شودره ها حق شرکت در هیچ یک از مراسم و آداب دینى ودایى را ندارند و حتى مجاز به شنیدن متون مقدس ودایى هم نیستند. آنها آداب دینى غیرودایى خاص خود را انجام مى دهند و سرپرستى مراسم و آیین هاى آنها را نه راهبان برهمنى، بلکه روحانیانِ شودره اى بر عهده دارند (بوش، جهان مذهبى، ص۱۹۹ـ۲۰۰).
پایین تر از این چهار طبقه، گروه مطرودها (طردشدگان) قرار دارند ، که افرادى غیرقابل لمس تلقى شده و خارج از نظام کاست طبقه بندى مى شوند. آنها فقط حق انجام کارهایى را دارند که به قدرى پست و کثیف باشند که هیچ هندوى متعلق به یک کاست حاضر یا مایل به انجام آنها نیست. پرسشى که در این جا مطرح است، این است که افراد غیر هندو در نظام طبقاتى چه جایگاهى دارند؟ پاسخ این است که افراد غیر هندو نیز افرادى «خارج از طبقات» یا «خارج و محروم» از نظام کاست تلقى مى شوند و البته این محرومیت هم نتیجه تقصیر خود آنها دانسته مى شود; زیرا بر اساس قانون کرمه (که بحث آن خواهد آمد) اگر این افراد در وجودها و زندگى هاى پیشین خود زندگى خوبى داشتند ، حتماً در این زندگى فعلى خود به عنوان افرادى معتقد به مسلک هندویى متولد مى شدند (همان، ص۲۰۰). علاوه بر کاست هاى اصلى، ممکن است به دلایل متعددى، …p. 10)Hindu Castes and( در درون کاست تقسیمات فرعى دیگرى صورت گیرد. اعضاى سه طبقه نخست، دویجه (dvija) و دوبار تولدیافته (twice-born) نیز خوانده مى شوند : Buddhism.The Rider Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion (Taoism. Zen. Hinduism, p. 400).
هر یک از اعضا، وظایف و کارهایى به عهده دارند که به «ورنه شرامه درمه» (varnashramadharma) موسوم است که به طور تحت اللفظى به معناى «وظایف مطابق با کاست و مراحل زندگى» است (Ibid, p. 31). برهمن ها، به عنوان پاسبانان و متصدیان کلام مقدس باید به تعلیم و نصیحت افراد جامعه بپردازند. همچنین این طبقه بر کارها و وظایف و رسوم افراد طبقه دیگر نظارت مى کنند (تاریخ ادیان جهان، ص۲۱۴). کشاتریاها به عنوان مدافعان و جنگجویان، پادشاهان و رؤساى جامعه را تشکیل مى دهند و وایشیاها، پشتیبان اقتصاد جامعه اند. وظیفه شودره ها که توده عظیمى از جامعه هندویى را تشکیل مى دهند، خدمت به سه طبقه بالاتر است (توکاریف، الادیان فى تاریخ شعوب العالم، ص۳۰۰ـ۳۰۱، p. 322A survey of).
بدین ترتیب، هر کس در کاست خود داراى وظیفه و درمه خاص خود است. همچنین هر کس در هر طبقه از مرحله آبستنى تا زمان مرگ، مشمول مراسم و عبادات خاصى است (رضایى، تاریخ ادیان جهان، ج۲، ص۲۱۴) و این علاوه بر درمه اى است که شامل اصول و موازینى است براى زیست درست و هماهنگ با کل جهان. درمه مربوط به کاست فقط به مقررات مربوط به ازدواج یا ارتباط افراد با یکدیگر نمى پردازد ، بلکه مثلا مى تواند تعیین کند که چه کسى چه شغلى انتخاب کند; آیا مى تواند گوشت یا الکل مصرف کند یا نه؟ احیاناً چیزى در یک کاست جایز و در کاست دیگر ممنوع است. بدین قرار ، درمه در این سطح بر اساس «عرف» و به پشتوانه مجازات هاى اجتماعى و قدرت معنوى، گونه اى قانون اخلاقى نسبى به وجود مى آورد، ولى باید دانست که این مقدار ، به هیچ روى ، تمام درمه نیست (ویتمن، آیین هندو، ص۵۹).
نکته مهم در این باره ، چگونگى سیر مراحل تکاملى زندگى هندوست (جهان مذهبى، ص۲۰۱ـ۲۰۴، , p. 74. Hinduism for Our Times, p. 320-321. &A Survey of Hinduism). این چهار مرحله [۴] پیاپى زندگى هندو مرتبط است با چهار هدف زندگى (purusartha)که عبارتند از: درمه (قانون اخلاقى و پرهیزگارى و به انجام رساندن تکلیف خاصى که بر اساس نظام طبقاتى کاست و مراحل زندگى بر عهده فرد گذاشته شده است)، ارتهه (artha) (اشیا و امور مادى و توفیق اقتصادى) ، کامه (کسب لذت) و مکشه (نجات). نخستین مرحله، مرحله تحصیل یا کسب دانش است. این مرحله با جشنى آغاز مى شود که در طى آن «نخ مقدس» سه لایه به پسربچه هندو داده مى شود و سپس به او آیه مقدس را تعلیم داده، آنگاه او را به خانه معلم (گورو) مى فرستند تا به تحصیل نزد وى بپردازد. این مرحله براى بچه هاى برهمنان زودتر از همه آغاز مى شود و بیش از همه نیز طول مى کشد. علاوه بر آن، پسرهاى طبقه برهمن معمولا در خانواده خود متون مقدس را یادگرفته، مهارت هاى لازم براى انجام وظیفه آیینى خود را به دست مى آورند و آمادگى خود را براى زندگى آتى خود به دست مى آورند. به هر حال، محصل هندو باید به شیوه هاى عملى گوناگونى به معلم خود خدمت کند. نکته مهم این است که دخترها این مراسم ورود به مرحله تحصیل و کسب علم را ندارند و اساساً به طور رسمى آموزش نمى بینند. به طور طبیعى، مرحله دانش آموزى با ازدواج دانش آموز پایان مى پذیرد و در نتیجه آن وى به مرحله دوم، خانه مندى، وارد مى شود. این مرحله، مرحله تشکیل خانواده و مختص به کسب لذایذ زندگى و انجام وظایفى است که در ارتباط با خانواده اوست; نظیر کسب ثروت مادى. در کتب مقدس هندوها براى هریک از زن و شوهر وظایف خاصى تعیین و فهرست شده است. در این مرحله به اطاعت زن از شوهر تأکید مى شود و به مرد نیز دستور داده شده که از همسر خود محافظت کند و امکانات لازم را براى او فراهم کند و وى را راضى و خوشحال نگه دارد. در کتب هندویى جایى براى طلاق گذاشته نشده است. مرد مى تواند همسر دومى برگزیند یا در صورت فوت همسرش زن دومى اختیار کند، اما زن هرگز مجاز به ازدواج مجدد نیست. کتب مقدس هندویى این مرحله را مهم ترین مراحل تلقى کرده اند; چرا که یک مرد، به عنوان سرپرست خانواده مسئول حمایت از افراد تحت سرپرستى خود در همه مراحل دیگر است. هنگامى که فرزندان او بالغ شدند، و به تعبیر کتب قانون هندو، هنگامى که چهره مرد چروکیده شد و موهایش خاکسترى شد و هنگامى که چهره نوه خود را دید، او باید از اشتغال با پسرانش دست برداشته و مسئولیت خانواده را به پسرش وانهد و همراه با همسرش، عزلت گزیند و به امور و اهداف معنوى روى آورد. واژه اى که براى این مرحله استفاده مى شود عبارت است از vanaprasthya (زندگى در بیشه یا جنگل). متون کهن بیان مى کنند که یک زوج مسن چگونه بیرون از ده رفته، خود را صرف مکشه (نجات) مى کند. این مرحله به مرحله اى منجر مى شود که با قطع علاقه شدید همراه است (samnyasa); یعنى زندگى ریاضت کش یا مرتاض بى خانمان، که مالک هیچ چیز نیست و جز آزادى از بدن هیچ تمنایى ندارد. این مرحله در مقابل سه مرحله دیگر ، که از جهان بینى ودایى سرچشمه گرفته و همه آنها دنیا و ارزش هاى دنیوى را تصدیق و در نتیجه مشارکت کامل در امور دنیوى را نیز تجویز مى کنند، عرضه مى شود. البته همه هندوان این مراحل را طى نمى کنند.
ادامه دارد …

۴. برخى مقررات و محدودیت هاى نظام طبقاتى
 
طبیعى است که براى برپا ماندن نظام طبقاتى و حفظ تمایز طبقات گوناگون، مقررات و محدودیت هایى فرار روى افراد قرار داده شود. برخى از مقررات مهمى که براى حفظ خلوص طبقاتى رعایت آنها الزامى است عبارتند از:
۱. محدودیت هاى مربوط به خوراک که پیش تر اشاره شد; مقرراتى درباره این که از دست چه کسى غذا بخورند یا از دست چه کسى غذا نگیرند و نیز چگونگى استفاده از خوراک هاى نذرى و عدم استفاده از مشروبات الکلى و گوشت گاو و غیره;
۲. قانون ازدواج هاى درون گروهى یا ازدواج هاى بسته ، که بر اساس آن، ازدواج با افراد خارج از طبقه ممنوع است. هدف از این قانون حفظ خلوص طبقاتى بوده و این که هر طبقه اى در محدوده خود محفوظ بماند;
۳. ممنوعیت ازدواج بیوه زنان;
۴. محدودیت هایى درباره انتخاب شغل; براى مثال، برهمن ها هرگز نباید در کار دفن و کفن مردگان وارد شوند;
۵. موازین مربوط به خانواده ها که بسیار مستحکم بوده و حفظ همسر و وفادارى به آن مورد تأکید قرار مى گیرد.
این موازین از راه هاى گوناگونى به افراد تعلیم داده مى شود; نظیر آموزش از راه خانواده ، عرف، قصه ها، تعلیم کتاب مقدس، کتب مربوط به احکام که آداب و رسوم مربوط به هر طبقه در آنها بیان مى شود.
نکته دیگر آن که نقض مقررات مربوط به نظام طبقاتى عواقب سختى براى افراد طبقه دارد. در واقع، نقض قواعد مربوط به نظام کاست، باعث به وجود آمدن آلودگى شده، ممکن است بر کل گروه و کاست مربوطه تأثیر گذارد; از این رو، ممکن است بر ضد فرد متخلف کیفر اجتماعى سختى اعمال شود و چه بسا از وى بخواهند که کارها و مناسک پالاینده گوناگونى را به جاى آورد تا بار دیگر از حقوق کاستى برخوردار شود (آیین هندو، ص۵۹). گاه برخورد با ناقضان مقررات کاستى، چنان شدید است که باعث اخراج فرد از کاست مى شود. برخى از کارهایى که باعث اخراج فرد از کاست مى شود، عبارتند از:
۱. پذیرش دین مسیحیت یا اسلام;
۲. رفتن به اروپا یا امریکا;
۳. ازدواج با بیوه زنان;
۴. به دور انداختن علنى ریسمان مقدس;
۵. خوردن علنى گوشت گاو، خوک یا پرنده;
۶. خوردن غذاى کاچى (kachi food) که توسط مسلمانان یا مسیحیان یا هندوى طبقه پایین پخته شده است;
۷. بیرون رفتن با یک زن براى هدف غیر اخلاقى , p. 13)Hindu Castes and Sects(.
البته، در روستاها مردم فقیر گاه به جرم هاى دیگرى نیز از طبقه اخراج مى شوند; جرم هایى نظیر زنا، زناى با محارم، خوردن غذاهاى ممنوع و نوشیدن مشروبات ممنوع.
هنگامى که یک هندو از کاست مربوطه اخراج مى شود، عملا امور زیر اتفاق مى افتد:
۱. دوستان و خویشاوندان او از شرکت در مهمانى او امتناع مى کنند;
۲. از وى براى پذیرایى در خانه هایشان دعوت نمى شود;
۳. نمى تواند براى فرزندان خود عروس یا داماد بیاورد;
۴. حتى دختران ازدواج کرده او نمى توانند بدون خطر اخراج ازکاست، وى را ملاقات کنند;
۵. روحانى مخصوص، حتى آرایشگر و زن رختشوى او از خدمت به او امتناع مى کنند;
۶. اعضاى طبقه او کاملا با او قطع رابطه مى کنند به گونه اى که حتى از شرکت در مراسم تشییع اعضاى خانواده او امتناع مى کنند;
۷. در برخى موارد وى را از حضور در معبدهاى عمومى منع مى کنند.
۵. رابطه کاست با کرمه
مسئله مهمى که درباره نظام طبقاتى باید به آن توجه کرد ارتباط کاست با کرمه و تناسخ از دیدگاه هندوهاست. برخى از محققان تأکید کرده اند که آنچه موجب شد تا ترتیبات نسبتاً نرم و روان اجتماعى، جامعه ودایى به صورت سفت و سخت نظام کاست درآید، پیوند کرمه و تناسخ با طبقات اجتماعى هندو بود. نظام کاست، در کنار سایر کارکردها، نردبانى براى نجات و رستگارى فرد نیز تلقى مى شود (بوش، جهان مذهبى، ص۱۹۶ـ۱۹۷). کرمه معمولا در کنار دو مفهوم سمساره و مکشه مطرح مى شود. موقعیت و جایگاه فرد در نظام کاست، از روى کرمه گذشته خود تعیین شده است; چرا که بر اساس قانون کرمه، انسان نتیجه کارهاى خود را در دوره هاى بازگشت دوباره خود به این جهان مشاهده مى کند (کرمه به معناى کردار و تأثیر عمل است). افرادى که کارهاى نیک انجام داده باشند، در دوره بعد از زندگى خوش و مرفهى برخوردار خواهند بود و بر عکس، کسانى که کارهاى بد مرتکب شده باشند، زندگى اى توام با بدبختى خواهند داشت. انتقال از یک کاست به کاست دیگر جز از طریق مرگ و تولد دوباره در یک زندگى دنیوى دیگر ممکن نیست. بدین ترتیب، فرد در طبقه خاصى که قرار دارد، مى کوشد تا همه مسئولیت ها، محدودیت ها و امتیازات خاص طبقه خود را پذیرا باشد و همه وظایف کاستى خود را به نحو احسن انجام دهد تا پس از مرگ و تولد دوباره به طبقه و جایگاه کاستى بهترى نائل شود. از نظر برخى از کسانى که به تناسخ اعتقاد دارند، بازگشت انسان ها، ممکن است به یکى از چهار صورت زیر باشد: ۱. رسخ (حلول روح فرد متوفا در جمادات و به تعبیر دیگر، سیر قهقرایى انسان از مرحله انسانیت به مرحله جمادى); ۲. فسخ (حلول روح شخص متوفا در نباتات); ۳. مسخ (حلول روح فرد متوفا در حیوانات); ۴. نسخ (حلول روح شخص متوفا در انسان ها که تناسخ گفته مى شود). سمساره، به معناى تناسخ در بسیارى از ادیان و مذاهب به صورت هاى مختلفى وجود داشته و دارد، ولى این آموزه در آیین هندو اهمیت بیشترى دارد. از نظر هندوان، انسان همواره در گردونه تناسخ و تولدهاى مکرر در جهان پر رنج گرفتار است و تنها راه رهایى از چرخه تناسخ و تولدهاى پى در پى، پیوستن به نیروانا (nirvana) است. این اصطلاح از نظر لغوى به معناى خاموشى و آرامش است و در اصطلاح مى توان آن را تاحدى، اشاره به همان «فناى فى الله» دانست (توفیقى، آشنایى با ادیان بزرگ، ص۴۰).
به هر روى ، جایگاه فرد در طبقه خاص ارتباط تنگاتنگى با کرمه سابق او دارد. برخى برآنند که اگر این ارتباط میان کاست و کرمه پذیرفته شود در این صورت نه تنها ما را قادر مى سازد که بفهمیم چرا این نظام ، کارکرد سابق خود را داشته، بلکه قادر مى سازد که ارتباط و تناسب نظام طبقاتى را با زندگى مدرن هم پایه ریزى کنیم Hinduism for Our (, p. 45)Times. بر این اساس، باید دانست که برهمن ها به دلیل کرمه اى که در زندگى سابق خود داشتند، در بالاترین طبقه قرار گرفته اند و چون برخى از افراد کرمه هاى پست ترى داشته اند، در طبقات پایین تر زاده شده اند. طبقات بالاتر درجاتى از خلوص داشته اند که شودره ها به آن دست نیافته اند. اصولا کاست بالاتر، خالص تر بوده است .. p. 317-318)A_Survey of(; از این رو، هرکس در هر یک از طبقات که باشد، پیوسته در حال حرکت روحانى یا معنوى به سمت مقام بالاتر است که در نتیجه کارهاى شایسته خود سرانجام به بالاترین مرتبه وجود و درجه معنوى خواهد رسید (تاریخ جامع ادیان، ص۱۵۷). در واقع، ممکن است کرمه خوب فرد باعث شود که وى بعدها در کاست بالاترى متولد شود. براى فهم درست نظام طبقاتى پى بردن به این ارتباط بسیار ضرورى است , p. 45)Hinduism for Our Times(.
البته چالشى که در این جا مطرح مى شود این است که چگونه عمل سابق فرد، که غالباً هم از آن بى اطلاع است، باعث تعیین موقعیت او در اجتماع مى شود؟ از این رو کسانى که نظام کاست را رد کرده اند، بر آنند که نمى توان پذیرفت که تعیین موقعیت کنونى ما براساس کرمه اى باشد که در گذشته به وقوع پیوسته است. موقعیت و وضعیت فعلى و کنونى ما باید با کرمه فعلى ما تعیین شود نه با کرمه گذشته. در واقع، باید بحث کرد که آیا کاست باید از طریق تولد معین شود یا از راه ارزش افراد؟ حتى قانونگذار مهمى نظیر مانو (Manu) مسلم دانسته است که اگر یک برهمن اعمال و وظایف خود را به درستى انجام ندهد ممکن است تبدیل به یک شودره شود (II. 861). همچنین یادهیستیرا (yadhisthira) در مهابهاراته مى گوید: «شودره اى که همواره به کنترل خود، حقیقت و نیکى مشغول است، من او را برهمن محسوب مى کنم.» , p.Hinduism for Our Times (42-43) (III. 51-41, 612) از سوى دیگر، این تعلیل اخلاقى و استدلال روحانى جهت توجیه صحت نظام کاست، پیامد دیگرى هم دارد و آن این که هرگونه تلاش انسانى براى ایجاد مساوات و برابرى در جامعه و تعدیل ناموزونى هاى آن، و به تعبیر دیگر براى ایجاد عدالت اجتماعى، از نظر معتقدان به نظام کاست، برخلاف نظام کاستى و بر ضد تربیت اخلاقى خواهد بود و تنها قانون کرمه است که با پاداش و کیفر دقیق و صحیحى که دارد هر عمل خیر یا شرى را تعدیل مى کند و اگر انسان درباره آن تردیدى داشته و مخالفتى نشان دهد، بدون شک مرتکب قبیح ترین نوع کفر و الحاد شده است (ناس، تاریخ جامع ادیان، ص۱۵۸-۱۵۷). شاید همین دغدغه باعث شده است که برخى از محققان معاصر بگویند: «هرچند به طور کلاسیک و مرسوم کرمه سابق علت و سرچشمه نوع کاست فرد تلقى مى شود، پیشنهاد من این است که در زندگى مدرن معاصر به کرمه کنونى تغییر موضع دهیم و به اعتقاد من بهگوگیتا نیز همین دیدگاه را تأیید مى کند». , p. 47-48)Hinduism for Our Times(
۶. تبیین کاست بر اساس اندیشه آلایش و پالایش
 
برخى از محققان (ویتمن، آیین هندو، ص۸-۵۷) نظام کاست را بر اساس ریشه لغوى این واژه که پیش تر به آن اشاره شد، توضیح داده اند: مى توان کاست را بر اساس اندیشه دینى «آلایش و پالایش» که یکى از اساسى ترین دغدغه هاى آیین هندوست تبیین کرد. در آیین هندو، هیچ کس گریزى از «آلایش» ندارد; زیرا طبیعت بدن انسان تولیدکننده و منبع آلودگى است; مثلا همه بیرون ریزهاى انسان اعم از آب دهان، پیشاب، عرق، مدفوع، آب پشت، خون حیض و نفاس، آلوده کننده اند. زن به هنگام عادت ماهیانه و نیز ایام پس از تولد نوزاد ناپاک است و در مورد او، محدودیت هایى اعمال مى شود تا دیگران را به ویژه از طریق غذا آلوده نکند. در این میان، نیرومندترین منبع آلودگى مرگ است. همه لمس کنندگان جنازه و نیز اهالى خانه متوفا به شدت آلوده مى شوند و از این رو لازم است که در دوره هاى زمانى از امورى چند پرهیز کنند. براى غلبه بر آلودگى، راه هاى مختلف و زیادى وجود دارد، اما روشى که عمومیت بیشترى دارد به کار بردن آب جارى است. غسل صبحگاهى هندوى متدین فقط یک شستوشو تلقى نمى شود، بلکه در واقع تطهیرى آیینى است براى دست یافتن به حالتى که براى بار یافتن به محضر خدا لازم است. هر کاست با اِعمال محدودیت هایى در خصوص تماس با دیگر طبقه هایى که آنها را آلوده و در نتیجه ناخالص مى داند، از خلوص گروهى خود حفاظت مى کند. از این رو، دادن نسبت «خلوص» یا «ناخالصى» به کاست ها تا حدى به موقعیت قضاوت کنندگان بستگى دارد. طبقه برهمنان که همیشه سرسلسله این مراتب را تشکیل مى دهند، خالص ترینند و از همین رو، بیشتر از همه در معرض آلودگى اند. در بخش هاى پایین، طبقه افرادى قرار دارد که مثلا با حیواناتِ مرده و پوست و جرم آنها سرو کار دارند یا کسانى که کارشان سوزاندن اجساد است. کاست هایى که در بینابین این دو قرار دارند، از هر منطقه اى که باشند، از نظر رتبه، خود را در میان این دو درجه بندى مى کنند. در این سلسله مراتب مسئله «خوراک» از مهم ترین موضوعاتى است که مشمول محدودیت است; زیرا به سهولت مى تواند حامل آلودگى باشد. از این رو، در گفتگوهاى مربوط به غذا به روشنى، سلسله مراتب میان کاست ها را تفهیم مى کنند و به همین جهت، از همان آغاز معلوم مى شود که فلان کاست یا گروه، آب و خوراک خام یا آماده کاست دیگر را مى پذیرد یا نه. موضوع محدودیت تماس بدنى با طبقه هاى دیگر و از جمله طبقه «نجس ها» نیز در همین مقوله مى گنجد.
۷. رویکردها نسبت به نظام کاست
 
در مورد نظام طبقاتى (کاست) هندوئیسم، دو گونه واکنش و رویکرد به چشم مى خورد: الف. برخى به شدت از این نظام و تبعیض مَطوىّ در آن خشمگین اند; ب. برخى نیز به شدت مدافع آنند. برخى از محققان در این باره نوشته اند که گروه اول هرچند از این امر خشمگین اند، اما این توان را هم ندارند که از نظر تاریخى به آن نگاه کنند و نمى خواهند نقشى را که این طبقه بندى در تاریخ جامعه هندى بازى کرده ببینند.گروه دوم هم نمى خواهند بدانند که تقسیمات مربوط به کاست امورى است که محتواى اجتماعى دارد و فاقد معناى بنیادى و دینىِ صرف است و باید به اقتضاى زمان از بین رود (هندوئیسم، ص۳۵).
از جمله اندیشمندان معاصر که به تمجید از نظام طبقاتى پرداخته اند، مارتین لینگز (Martin Lings) مى باشد. وى همواره به دفاع از این نظام طبقاتى به عنوان بخشى از سنت اصیل، که مورد دفاع اوست، مى پردازد و با لحنى تحسین آمیز مى گوید: «ما امروز، به یُمن وجود نظام طبقاتى، براى برهمن ها که حافظان دینند، مذهب هندو را داریم که هنوز زنده است و تا قرن حاضر پیروان مقدسى را پرورانده است» (لگنهاوسن، «چرا سنت گرا نیستم؟»).
برخى از نویسندگان، کاست را صرفاً در راستاى سازش با اقتضائات اجتماعى زمانه دانسته و در رد کسانى که به دفاع از آن مى پردازند به کتب مقدس هندویى تمسک کرده اند: از نظر مهاربهارته نباید هیچ کس را صرفاً به دلیل آن که در خانواده برهمن زاده شده، برهمن تلقى کرد و هیچ نیازى نیست که کسى را به دلیل آن که از پدر و مادر شودره متولد شده، شودره تلقى کرد. (مهابهارته، ونه Vana پروه، ۱۸۰). همین نظر در کتاب هاى مختلف ادبیات هندویى تکرار شده است. از این رو، کسى که مى گوید نظام کاست بخش اصلى هندوئیسم است، در واقع بخش اصلى ادبیات دینى هند را نادیده مى گیرد. بهترین حکم بر ضد کسانى که تقسیمات کاست را امرى فراتر از سازش خاص اجتماعى زمان تلقى مى کنند در بهویشیه پورانه (Bhavishya Pana) آمده: «چون اعضاى هر چهار کاست فرزندان خدا هستند، همواره به یک کاست تعلق دارند. همه انسان ها یک پدر دارند و فرزندان یک پدر هم نمى توانند کاست هاى مختلف داشته باشند» (بهوشیه پورانه، براهمه پروه، ۴۱/۴۵ و هندوئیسم، صص۳۹ـ۴۰).
شاید، از همین روست که برخى از اندیشمندان اخیراً تأکید مردم شناسان و مورخان دین را بر «نظام کاست» به عنوان معرف جامعه هندى (و نیز غالباً دین و فرهنگ هندى) زیر سؤال برده اند و مدعى شده اند که تصور هند به عنوان کشورى که تحت حاکمیت کاست و نظام سلسله مراتب است، کاریکاتورى است که برآمده از شرق شناسى غربى است. برخى دیگر از اندیشمندان گفته اند که نظام کاست آن گونه که ما امروزه مى شناسیم، ممکن است جزء ابداعات زمان هاى نسبتاً متأخر باشد; یعنى یا پیامد سقوط پادشاهان هندویى در ایام میانه یا نتیجه تحمیل هاى بوروکراتیک گردانندگان استعمارى بریتانیایى. از منظرى دیگر، برخى از دانشمندان خواسته اند کاربرد واژه «کاست» را توسعه بخشند تا به توصیف تشکیلات اجتماعى خارج از هند و میان فرهنگى بپرازند (, p. 165The HarperCollins dictionary of religion).
از سوى دیگر شاهد آن هستیم که در دوره هاى اخیر جنبش هاى اصلاحى متعددى براى حذف تدریجى نظام کاست صورت گرفته است; نظیر جنبش اصلاحى قرن ۱۹ و فعالیت هاى گاندى که طبقه «نجس ها» را «هریجن یا خلق خدا» نامید. همچنین شالوده این نظام طبقاتى در شهرهاى بزرگ، که مراکز دانشگاهى و فرهنگى و تأسیسات وسیع تمدن نوین گسترش یافته است، به هم ریخته و چندان مورد اعتنا نیست (جلالى نائینى، هند در یک نگاه، ص۹۶).
با این حال، برخى از محققان بر دفاع از نظام کاست، تأکید زیادى مى کنند. از نظر ایشان، نظام کاست «روح تألیف جامعى را، که ویژگى فکر هندوست، با ایمان آن به مشارکت نژادها و همکارى و تعاون فرهنگ ها نشان مى دهد. به اعتقاد آنها، ابعاد ظلم آمیز موجود در این نظام و نتایج ناگوار در آن، انگیزه هاى اساسى و عمده این نظام نیست. تأکید نظام کاست بر این امر است که قانون زندگى اجتماعى نباید سرد و مبتنى بر رقابت بى رحمانه اعضاى جامعه باشد، بلکه باید بر پایه هماهنگى و تشریک مساعى استوار شود. کاست ها مجاز به رقابت با یکدیگر نیستند. هر کس داراى طبیعت ویژه خود است که با وظیفه و نقش خاص او مناسب است و افراد به تغییر درمه (وظیفه خاص) خود تشویق نمى شوند. اساساً تغییر ناگهانى وظیفه و نقش اجتماعى ممکن است فردیت انسان را نابود کند. این محققان تأکید کرده اند که از نظر نویسنده بهاگودگیتا تقیسیم بندى افراد در کاست هاى گوناگون متناسب با شخصیت و قابلیت آنهاست. (iii.21:Xvii. 13,41,45-6)درواقع، از آن جا که نمى توان توانایى هاى افراد را مشخص کرد، براى تعیین کار و وظیفه افراد از وراثت استفاده مى شود; البته هرچند که تعیین نوع وظیفه افراد موروثى است، استثنائاتى هم وجود دارد. از سوى دیگر، انجام درست وظیفه اجتماعى ویژه، هدفى روحانى است که هر گروه شغلى براى خود دارد. براى مثال، کارگر کمال وجودى خود را در کار و از راه حرفه خاص خود مى بیند. بر طبق فرازهایى از بهاگودگیتا اگر فرد وظیفه خود را با روحیه واقعى عدم وابستگى انجام دهد کمال خود را به دست خواهد آورد. نمى توان در جامعه به همسانى و یکسان سازى همه افراد پرداخت. همواره انسان هایى هستند که توانایى رهبرى جامعه را دارند و از سوى دیگر افرادى وجود دارند که فرمانبردارى مى کنند. درست نیست گفته شود که همه انسان ها از هر جهت مساوى و یکسان متولد مى شوند و هر کس به یکسان شایستگى حکومت بر کشور و یا زراعت در زمین را داراست. دموکراسى هاى نوین تمایل دارند که از همه افراد موجودات انسانى صرف بسازند، اما باید دانست که چنین انسان هایى در هیچ جاى جهان وجود ندارند (کریشنان، شیوه زندگى هندو، ص۱۰۱ـ۱۰۳). روشن است که چنین توجیهى، آیین هندو را در برابر مطالبات مبتنى بر دموکراسى و در نتیجه مورد نفرت جوامع امروزى قرار خواهد داد. از این رو، این دسته از نویسندگان نوعى دموکراسى را در این نظام تبیین مى کنند: «در حالى که نظام کاست مانند دموکراسى در طلب ثروت یا خوشبختى نیست، اما تا آن جا که به ارزش هاى معنوى مربوط است گونه اى دموکراسى است; زیرا تصدیق مى کند که هر روحى در خود چیز متعالى دارد و قابل درجه بندى نیست و بدون توجه به تمایزات مرتبه و مقام، همه انسان ها را در یک سطح مشترک قرار مى دهد و تأکید مى کند که هرفردى باید فرصت یابد که امکانات بالقوه منحصر به فرد خود را آشکار کند. از نظر اقتصادى ما نوعى شرکت تعاونى یا انجمنى مشترک هستیم که مطابق با توانایى و استعدادمان به آن کمک مى کنیم و مطابق نیازهایمان از آن برداشت مى کنیم» (همان، ص۱۰۵).
۸. تفسیر جدید کاست
 
کاست، هر ریشه اى که داشته باشد، به نظر ناعادلانه مى رسد; از این رو، برخى از محققان , p. 46)Hinduism for Our Times( کوشیده اند تا با ارائه پیشنهادهایى، تفسیرهاى جدیدى از کاست ارائه کنند. پیشنهاد آنها این است که در زمان ما، که عصر نوین است، هر چهار ورنه شامل همه افراد شود; به تعبیر دیگر هرکس همه کاست ها را داشته باشد. به جاى آن که هر کس تنها در درون یک ورنه باشد، همه افراد در همه طبقات چهاگانه گنجانده شوند. این تفسیر یک تلفیق چهار بخشى را به صورت زیر براى هر هندو وضع مى کند:
۱. هر هندو به عنوان یک برهمن باید کمترین آشنایى را با متون مقدس و آیین هاى هندویى داشته باشد;
۲. هر هندو به عنوان یک کشاتریا باید به طور اجبارى آموزش نظامى را ببیند و نیز با شرکت در فرایندهاى سیاسى قدرت سیاسى را تجربه کند;
۳. هر هندو به عنوان یک وایشیا باید کارى یاد بگیرد، یعنى تدارک شغلى لازم را تحمل کرده و به دنبال یک شغل باشد;
۴. هر هندو به عنوان یک شودره باید نوعى زحمت یا خدمت را در جامعه انجام دهد.
این محققان، رابطه کرمه را با کاست نیز کرمه کنونى دانسته اند و بر این اساس درباره چهار مرحله زندگى نیز پیشنهاد جدیدى ارائه مى کند و آن این که ساعات روز را براى هر یک از چهار مرحله تقسیم کنیم. بدین ترتیب، شخص هندو به هنگام صبح در مرحله برهمنى قرار مى گیرد; یعنى وقت را در مطالعه متون مقدس و دعا و نیایش صبحگاهى صرف مى کند. پیش از ظهر و به هنگام ظهر را به کار خانه دارى و کسب درآمد براى اداره خانه اختصاص مى دهد. عصر خود را صرف تأمل و تفکر با همسر خود مى کند و سرانجام پیش از خواب به تأمل درباره والاترین حقیقت پرداخته، خود را کاملا از اشتغالات زندگى روزمره عارى مى کند , p. 49) Hinduism for Our Times(Sharma,. چنان که پیداست، این تفسیر، در واقع، از میان بردن نظام کاست است نه تفسیر آن. حتى این دیدگاه را نمى توان اصلاح نظام کاست دانست.
کتابنامه
Eliade, Mircea, ed., The Encyclopedia of Religion.
Herman, A. L., A Breif Introduction to Hinduism: Religion, Philosophy and Ways of Liberation. San Francisco, Oxford: Westview Press, 1991.
Jogendra, Nath Bhattacharya, Hindu Castes and Sects. Munshiram Manoharlal Publishers Pvt. Ltd. 1995.
Klostermaier, Klaus K, A Survey of Hinduism. Albany: State University of New York Press, 1989.
Schumacher, S. & Woerner, G. The Rider Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion: Buddhism. Taoism. Zen. Hinduism. London: Rider, 1999.
Sharma, Arvind, Hinduism for Our Times. Dlhi: Oxford University Press, Calcutta Chennai Mumbai, 1997.
Smart, N., Shattuch, C., eds., Hinduism: Religions of 1999. Great Britian: Routledge.
Smith, J. Z., ed., The HarperCollins Dictionary of Religion. HarperCollins, 1995.
Stutley, M. J., A Dictionary of Hinduism: its Mythology, Folklore and Development 1500 B.C.-A.D. 1500. London: Routledge & Kegan Paul, Melbourne and Heneley, 1977.
ادیان جهان باستان، تألیف و اقتباس یوسف اباذرى، مراد فرهادپور و وهاب ولى. تهران: مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگى، ۱۳۷۲.
بوش، ریچارد و دیگران، جهان مذهبى، ادیان در جوامع امروز، ترجمه عبدالرحیم گواهى. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامى، ۱۳۷۴.
توفیقى، حسین، آشنایى با ادیان بزرگ. تهران: انتشارات سمت، ۱۳۸۱.
توکاریف، سیرغى أ.، الادیان فى تاریخ شعوب العالم، ترجمه احمد م. فاضل. دمشق: مکتبه الاهالى، ۱۹۹۸.
جلالى نائینى، محمدرضا، هند در یک نگاه. تهران: انتشارات شیرازه، ۱۳۷۵.
سن، ک. م، هندوئیسم، ترجمه ع. پاشایى. تهران: انتشارات فکر روز، ۱۳۷۵.
کریشنان، سروپالى رادا، شیوه زندگى هندو. ترجمه رضا حسینى آهى دشتى. تهران: انتشارات ماکان، ۱۳۷۹.
لگنهاوسن، محمد، «چرا سنت گرا نیستم»، ترجمه منصور نصیرى، در خرد جاویدان: مجموعه مقالات همایش نقد تجدد از دیدگاه سنت گرایان معاصر. تهران: دانشگاه تهران، ۱۳۸۲.
ناس، جان بى، تاریخ جامع ادیان. ترجمه على اصغر حکمت. تهران: شرکت انتشارات علمى و فرهنگى، ۱۳۷۵.
ویتمن، سیمین، آیین هندو، ترجمه على موحدیان عطار. قم: مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب، ۱۳۸۲.
[۱]. L. Renou
[۲]. A Dictionary of Hinduism :its Mythology, Folklore and Development 1500 B.C.-A.D. 1500.
[۳]. نویسندگان کتاب جهان مذهبى متذکر شده اند که پاره اى از محققان و صاحب نظران امریکایى واژه کاست را براى اشاره به تعداد زیادى جاتى به کار مى برند نه چهار ورنه; ولى خود آنها آن را به عنوان زیر طبقه براى کاست به کار برده اند.
[۴]. هندوها تأکید زیادى بر طبقه بندى و سازماندهى هر چیز در قالب الگوهاى خاصى دارند. عدد چهار نه تنها در طبقه بندى ودا به چهار بخش و چهار کتاب و تقسیم انسان ها به چهار بخش اصلى بلکه در تعیین ساختار زندگى خود افراد نیز به کار رفته است.
نویسنده:منصور نصیرى