همسرداری و مزاح

همسرداری
 
شکیبایی بر بدخلقی همسر

    مَن صَبَرَ عَلی سُوءِ خُلُقِ امرَأتِهِ واحتَسَبَهُ، أعطاهُ اللَّهُ تعالی بکُلِّ یَومٍ ولَیلهٍ یَصبِرُ علَیها مِنَ الثَوابِ ما أعطی أیُّوبَ علیه السلام عَلی بَلائهِ، وکانَ علَیها مِنَ الوِزْرِ فی کُلِّ یَومٍ ولَیلهٍ مِثلُ رَمْلٍ عالِجٍ.(۵/۲۲۶۶؛ الاعمال: ۳۳۹)    
هر مردی که به خاطر خدا و به امید پاداش او در برابر بداخلاقی همسرش صبر کند و آن را به حساب خدا گذارد، خداوند متعال برای هر روز و شبی که شکیبایی می‏ورزد، همان ثوابی را به او دهد که به ایّوب علیه السلام در قبال بلایی که دید، عطا کرد و گناهِ زن نیز در هر روز شب به اندازه ریگ‏های ریگستان باشد.

 
شکیبایی بر بداخلاقی شوهر

    مَن صَبَرَتْ عَلی سُوءِ خُلُقِ زَوجِها أعطاها مِثلَ (ثَوابِ) آسِیَهَ بنتِ مُزاحِمٍ.(۵/۲۲۶۶؛ بحار: ۱۰۳/۲۴۷)

هر زنی در برابر بد اخلاقی شوهرش شکیبایی ورزد، خداوند همانند (ثواب) آسیه (همسر فرعون) به او عطا کند.

مزاح

 
شوخی ممدوح
    انّی أمزَحُ ولا أقولُ الّا حَقّاً.(۱۱/۵۵۴۶؛ شرح ابن ابی الحدید: ۶/۳۳۰)    
من شوخی می‏کنم، اما جز حقّ نمی‏گویم.

 شوخ و شنگ بودن مؤمن    المؤمنُ دَعِبٌ لَعِبٌ، والمُنافقُ‏قَطِبٌ غَضِبٌ.(۱۱/۵۵۴۶؛ تحف العقول: ۴۹)    
مؤمن شوخ و شنگ است و منافق، اخمو و خشمگین.

 شوخی زیاد، برنده آبرو
    کَثرَهُ المِزاحِ یَذهَبُ بماءِ الوجهِ.(۱۱/۵۵۵۰؛ امالی صدوق: ۲۲۳)    
شوخی زیاد، آبرو را می‏برد.