ویژگی افراد مردم گریز

در طول زندگی حتما با افرادی برخورد کرده اید که بسیار گوشه گیرند و ارتباط کمی با دیگران دارند. به این افراد مردم گریز گفته میشود.
هر چند این افراد خجالتی هستند، ولی غیرمعاشرتی نیستند و حتی تمایل فراوانی به داشتن رابطه با دیگران دارند، ولی دلشان میخواهد دیگران تضمین های بسیار محکم و غیرمعمول به آنها بدهند، مبنی بر این که بدون هیچ گونه خرده گیری و انتقادی، آنها را بپذیرند.
شیوع این اختلال بالاست به طوری که ۱ تا ۱۰ درصد از جمعیت عمومی به آن مبتلاست.
این بیماران حساسیت مفرطی به طرد شدن از سوی دیگران دارند و صفت شخصیتی عمده آنها کمرویی است. در صحبت کردن این افراد، عدم قطعیت و فقدان اعتماد به نفس واضح است و معمولا با تواضع و شکسته نفسی حرف میزنند.
خیلی وقتها ممکن است اظهار نظرهای دیگران را طوری تفسیر کنند که گویی تحقیر یا توهین به آنها بوده است.
این افراد معمولا مشاغل حاشیه ای انتخاب میکنند، پیشرفت چندانی در کار خود نمی کنند و به دنبال اقتدار بیشتر هم نمی روند. این افراد معمولا هیچ دوست صمیمی ندارند.روان درمانی
در روان درمانی این بیماران باید رابطه اعتمادآمیزی با آنها ایجاد کرد. سپس باید در برابر ترسآن ها، به ویژه ترسی که از طرد شدن دارند، موضعی پذیرا و تاییدکننده اتخاذ کرد و در نهایت بیمار را تشویق کرد که از لاک خود بیرون آید تا بر آنچه از دید او تحقیر و طرد و شکست جلوه می کند، پیروز گردد.
بیمار باید مهارتهای اجتماعی تازهای را که به وی آموخته میشود، در خارج از جلسه درمان تمرین کند، اما باید مواظب بود تا بیمار دچار شکست نشود و اعتماد به نفس وی خراب تر نگردد.
گروه درمانی و جرات آموزی نیز مفیدند. جرات آموزی هم یکی از اشکال رفتار درمانی است که به بیمار می آموزد نیازهای خود را با صراحت بیان کند و اعتماد به نفس خود را ارتقا دهد.دارو درمانی
اگر بیمار دچار اضطراب و افسردگی شده باشد، میتواند تحت نظر روانپزشک از داروهایی چون آتنولون و در بعضی از موارد از خانواده بتا بلوکرها یا دوپامینرژیک استفاده کند.
داروهای سروتونرژیک میتوانند حساسیت بیمار به طرد شدن را کم کنند و داروهای دوپامینرژیک به صورت نظری میتوانند رفتار جستجوی تازگی را در این بیماران ایجاد کنند.