پروردگار محبوب سید باب

در اینجا یک مرتبه قسمتی از اشکال گذشته برای نویسنده حل شده، و از خود نوشته های جناب بهاء: خدای سید باب و محبوب و مقصود او را پیدا کردیم، و معلوم میشود سید باب در همه ی طاعات و عبادات و امور و شئون خود، بجناب بهاء متوجه میشده، و او را قبله ی حاجات و عبادات خود قرار میداده است.
و طوریکه گفتم: این مطلب را از پیش خود نمینویسم، بلکه طبق شرح و نوشته ی خود جناب بهاء است.
و البته پیرامون بهاء کلمات نازله و آسمانی جناب بهاء را تصدیق خواهند نمود، دیگران هم خود میدانند، تصدیق کنند یا تکذیب.
آری جناب بهاء در کتاب بدیع (ص ۳۵۲ ص ۴) از قول سید باب عبارتهای ذیل را نقل میکنند:
و بشنوند قول نقطه اولی را در کره اخری از لسان أبدع أبهی و از ضجیج و ناله و حنین آن حضرت شرم نمایند… و هذه صوره ما نزل من جبروت الله العلی العظیم بسم الله الأقدس العلی الأعلی هذا کتاب نقطه الاولی الی الذینهم آمنوا بالله الواحد الفرد العزیز العلیم و فیه یخاطب الذینهم توقفوا فی هذا الأمر من ملأ البیانیین – این آیاتی است از قول سید باب که جناب بهاء ساخته است (این خطاب هشت صفحه میباشد) و سید در این کلمات اهل بیان را مخاطب قرار داده و آنان را نسبت بایمان ببهاء تحریص کرده و مقام ایشان را معرفی میکند.
و در صفحه (۳۵۴) گوید: فو عمری لو ذکرت ذکر الربوبیه ما أردت الاربوبیته علی کل الأشیاء و ان جری من قلمی ذکر الالوهیه ما کان مقصودی الا اله العالمین و ان جری من قلمی ذکر المقصود فهو کان مقصودی و کذلک فی المحبوب انه قد کان محبوبی و محبوب العارفین و ان ذکرت ذکر السجود ما ارت الا السجود لوجهه المتعالی العزیز المنیع و ان اثنیت نفسا ما کان مقصود قلبی الا ثناء نفسه و ان امرت الناس بعمل ما اردت الا العمل فی رضائه فی یوم ظهوره… الخ – قسم بجان خودم که در هر جائی که کلمه ربوبیت را بزبان آوردم مقصودم ربوبیت جناب بهاء است بر جمیع اشیاء و اگر کلمه الوهیت از قلم من جاری شد منظور من بهمان ایشان بوده است که اله جهانیان است و اگر کلمه محبوب و یا مقصودی ذکر کردم جناب بهاء مقصود و محبوب من است و هم محبوب عارفین است و اگر موضوع سجود بمیان آمد قصد نکردم مگر اینکه در مقابل وجه متعالی و عزیز و منیع او سجده بشود و اگر کسیرا توصیف و ثناء بنایم مقصودم ثناء و مدح او بوده است و اگر کسیرا بعلی دعوت کردم اراده نکردم مگر اینکه آن عمل برضای او انجام بگیرد.
و امثال این جملات در کتابها و نوشته های بهاء زیاد دیده میشود، و ما نتیجه ای از نقل آنها بجز سیاه کردن صفحات سفید قلوب خوانندگان محترم نمی بینیم.