چگونه مفهوم مرگ را به کودک آموزش دهیم ؟ ( با یک روش ساده )

مرگ ، بی شک یکی ازسخت ترین مفاهیم آموزشی ، برای بچه هاست . همچنین موضوعی  است که هر کس درطول زندگی یک بار یا بیش از یک بار با آن مواجه می شود . برای گذر ازاین دنیا بالاخره هر کس ناگزیر است که مرگ را تجربه کند .
بهترین روش برای فهماندن مرگ به بچه ها استفاده ازنمونه های ساده است . ما می توانیم این آموزش را با استفاده از یک دستکش که نمایانگر جسم خاکی ما و دستمان که نمایانگر روحمان خواهد بود، به بچه یاد دهیم . نمایش شیوه ساده
وانمود می کنیم که دستمان روحمان است و دستکش نقش بدنمان را دارد . ” قبل از این که به دنیا بیاییم روحمان زنده بوده است ( دستتان را تکان بدهید) . وقتی متولد می شویم بدنمان و روحمان به هم متصل می شوند و روح ما به جسممان زندگی می بخشد ( دست خود را داخل دستکش کنید و دستتان را تکان بدهید) وقتی می میریم  روحمان جسممان را ترک می کند و جسم را بی جان و مرده رها می نماید ( دست خود را از دستکش بیرون بکشید و دستکش را روی زمین رها کنید) روح ماهنوز زنده است ( انگشتان خود را تکان دهید ) و پیش خدا برمی گردد و ما در آنجا شاد خواهیم بود . وقتی زمان رستاخیز فرا برسد بدن ما و روحمان دوباره متصل می شوند ( دستتان را دوباره داخل دستکش کنید ) در آن هنگام آنها به طور کامل متصل می شوند .
به بچه های خود قوت قلب بدهید و بگویید که مرگ مرحله ای از زندگی است . این برا ی ما که روی زمین باقی مانده ایم سخت است چون افرادی را که می میرند ، از دست می دهیم . اما از طرف دیگر افراد مورد علاقه ما از درد و رنج  خلاصی یافته و پیش خدا رفته اند . آنها در کنار سایر افراد دوست داشتنی هستند که قبلاً مرده اند .
به آنها بگویید ما نیاز داریم که برای از دست رفتن کسانی که دوست داریم ، عزاداری کنیم چون دیگر پیش ما نیستند . ماهمچنین باید خوشحال باشیم ، چون آنها در جای بهتری هستند . باید به یاد بچه ها بیاوریم که دوباره با آنها ملاقات خواهند کرد . صحبت  و به خاطر آوردن و یادآوری این مطلب که آنها هنوز ما را دوست دارند همان طور که ما به آنها علاقه داریم ، کمک بزرگی خواهد بود. ما باید آنها را در خاطر خود زنده نگاه داریم . به این ترتیب قلب ما و بچه سبک می شود و برای ادامه زندگی آمادگی پیدا می کنیم .
این روش کمک زیادی خواهد کرد تا مسئله مرگ را تحمل کنیم و این اعتماد را در ما ایجاد خواهد کرد که خداوند ما را دوست دارد و به همراه افراد دوست داشتنی که از دست داده ایم منتظر ما می باشد . به قول ویلیام وردورس :
تولد ماچیزی نیست جز یک خواب و یک فراموشی . روحی که با ما رشد می کند همان ستاره زندگیمان ، جایگاه دیگری دارد . او از دور دستها  می آید . نه در فراموشی مطلق ، نه با کلامی آشکار ، بلکه در امتداد ابرهای شکوه و جلال به این دنیا می آید ، از سوی پروردگاری که منزلگاه ماست . منزلگاه ما دوراست . چه وقت برمی گردیم ؟ چه کسی می داند ؟ اما اگر طاعتش کنیم روزی دوباره در کنارش خواهیم بود.