بر اساس خبرهایى که از پیامبر گرامى اسلام در خصوص ظهور مهدى رسیده، باور به اصل مهدویت و انتظار موعود همواره و از همان دهه هاى نخست پس از وفات پیامبر در میان مسلمانان مطرح بوده است. اولین گزارش ها از انعکاس این باور در جامعه اسلامى به نیمه دوم
شیعیان هم بنا به دلایلی (از جمله دامن زدن خلفای جور به اختلاف آراء مذهبی برای نیل به مقاصد شوم سیاسی خود و نیز ممنوع کردن ائمه ی معصوم (علیه السلام) از نقل و بیان حقایق و معارف اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه و آله و سلم)) ، دچار
مناسبات میان دو گرایش عمده شیعه, یعنى امامیه و زیدیه, از همان آغاز شکل گیرى این دو گرایشْ وجود داشته است. گرچه در کوفه رجال شیعه در گرایش هاى مختلفى دسته بندى مى شدند, اما در قرن دوم هجرى با وجود نزاع هاى حاد میان زیدیه و امامیه, شاهد یک
امام زید بن علی بن الحسین (علیه السّلام) و تأسیس مذهب زیدیه زیدیه به شاخهای از مذهب تشیع گفته میشود که به امامت زید بن علی بن الحسین(علیه السّلام) معتقدند و خود را پیرو او میدانند.۱ شیخ مفید در تعریف زیدیه آورده است: «زیدیه به امامت علی، حسن، حسین و
امام زید بن على بن الحسین(علیه السّلام) و تأسیس مذهب زیدیه زیدیه به شاخه اى از مذهب تشیع گفته مى شود که به امامت زید بن على بن الحسین(علیه السّلام) معتقدند و خود را پیرو او مى دانند. در مقدمه البحر الزخار نیز در تعریف زیدیه آمده: «زیدیه به
سنت فقهى، زیدیان به زیدبن على نوه امام حسین(ع) و برادر ناتنى امام پنجم شیعیان دوازده امامى، محمد باقر(ع) که در سال ۱۲۲/۷۴۰ در جریان یک شورش نافرجام علیه هشام خلیفه اموى در کوفه به قتل رسید باز مى گردد. با وجود این، آثار فقهى منسوب به زید موثق نیستند.[۱]
