طبقات وراث در اقدس

میرزا بهاء از فکر سید باب استفاده و پیروی کرده و با تغییر و اصلاحات مختصری آنرا تعقیب نموده است.
میرزا بهاء در مقام تقسیم ارث: عدد (۲۵۲۰) را که قابل تقسیم به تمام اعداد آحاداست (و باصطلاح دارای کسور تسعه است) منظور و مناط حکم قرار داده، و روی اینعدد حقوق وارث را پر کرده است. ۱- برای ذریه عدد نه را اعتبار کرده که (۹ در ۶۰ مساوی است با ۵۴۰)
۲- برای ازواج عدد هشت را که (۸ در ۶۰ مساوی است با ۴۸۰)
۳- برای آباء عدد هفت را که (۷ در ۶۰ مساوی است با ۴۲۰)
۴- برای امهات عدد شش را که (۶ در ۶۰ مساوی است با ۳۶۰)
۵- برای اخوان عدد پنج را که (۵ در ۶۰ مساوی است با ۳۰۰)
۶- برای اخوات عدد چهار را که (۴ در ۶۰ مساوی است با ۲۴۰)
۷- برای معلمین عدد سه را که (۳ در ۶۰ مساوی است با ۱۸۰)
و مجموع این اعداد هفتگانه مساوی است با (۲۵۲۰) پس روی این قاعده لازمست مال موروثیرا به عدد (۲۵۲۰) تقسیم کرده، و سپس مقدار (۵۴۰) قسمت آنرا بذریه، و مقدار (۴۸۰) قسمت آنرا بازواج، و مقدار (۴۲۰) قسمت آنرا بآباء، و مقدار (۳۶۰) قسمت آنرا بامهات، و مقدار (۳۰۰) قسمت آنرا با خوان، و مقدار (۲۴۰) قسمت آنرا باخوات، و مقدار (۱۸۰) قسمت آنرا بمعلم بدهند. و تمام قسمتها تمام خواهد شد.
در اقدس (ص ۷ س ۱۱) میگوید: قد قسمنا المواریث علی عدد الزاء منها ما قدر لذریاتکم من کتاب الطاء علی عدد المقت و للازواج من کتاب الحاء علی عدد التاء و الفاء و للآباء من کتاب الزاء علی عدد التاء و الکاف و للامهات من کتاب الواو علی عدد الرفیع و للاخوان من کتاب الهاء عدد الشین و للاخوات من کتاب الدال عدد الراء و المیم و للمعلمین من کتاب الجیم عدد القاف و الفاء کذلک حکم مبشری الذی یذکرنی فی اللیالی و الاسحار، انا لما سمعنا ضجیج الذریات فی الاصلاب زدنا ضعف ما لهم و نقصنا عن الاخری انه لهو المقتدر علی ما یشاء – قسمت کردیم مواریث را بر عدد زاء (۷) و مقداری از آنرا باری ذریه های شما قرار دادیم از کتاب طاء (۹) که بر عدد مقت (۵۴۰) میشود، و مقداریرا برای ازواج از کتاب حاء (۸) که بر عدد ت ف (۴۸۰) میشود، و مقداریرا برای آباء از کتاب زاء (۷) که بر عدد ت ک (۴۲۰) میشود، و مقداریرا برای امهات از کتاب واو (۶) که بر عدد رفیع (۳۶۰) میشود، و مقداریرا برای اخوان از کتاب هاء (۵) که بر عدد شین (۳۰۰) میشود، و مقداریرا برای اخوات از کتاب دال (۴) که بر عدد ر م (۲۴۰) میشود، و مقداریرا برای معلمین از کتاب جیم (۳) که بر عدد ق ف (۱۸۰) میشود، همچنین است حکم مبشر من (سید باب) آنکه شبها و سحرها مرا یاد میکند، و ما چون ناله ی ذریه ها را در عالم اصلاب شنیدیم حصه ی آنها را دو مقابل کرده و از قسمت دیگران کم کردیم، و خداوند توانا است.
در اینکلام نیز از جهاتی میباید بحث کرد:
۱- ذریه را توضیح نداده است که: آیا منظور از آن اولاد بلا واسطه هستند یا باحفاد (نوه ها) هم شامل میشود، و آیا در یک مرتبه ارث میبرند یا در طول همدیگر؟ و آیا ذکور با اولاد اثاث تفاوت دارند یا متساوی هستند؟ و ظاهر کلام: تساوی کل است.
۲- اطلاق ازواج شامل زوج و زوجه هر دو بوده، و تفاوتی در میان آنها در میان صورت اولاد داشتن میت و نداشتن اولاد قائل نشده است.
۳- بطوریکه در گنجینه ی احکام (ص ۹۴) میگوید: مقصود از آباء و امهات: آباء و امهات بلافصل هستند، و اجداد وجدات خارج میشوند.
۴- برادران و خواهران با همدیگر فرقی ندارند که: ابی و امی باشند یا ابی تنها. و اگر امی تنها شد: یک ثلث از حصه ی او مخصوص بیت العدل خواهد بود. ۵- معلم در عرض ذریه و آباء و اخوان و ازواج وارث میشود، ولی اجداد و جدات و اعمام و عمات و اولاد اخوان و اخوات در این مرتبه حقی ندارند.
۶- روی اینسخن استاد دانشگاه یا دبیر دبیرستان یا دانش آموزیکه چهل سال مشغول تعلیم و تربیت بوده، و سالی صد نفر در کلاس او حاضر میشوند میباید از چهار هزار نفر ارث برند. و معلم در این صورت دارنده ی بزرگترین سرمایه و بالاترین شغل مادی خواهد بود.
۷- جناب میرزا ضجیج و ناله ذریه را در اصلاب شنیده است، ولی از ضجیج و ناله ی دیگران بی اطلاع مانده است: زیرا با اضافه کردن حقوق آنان حقوق سائرین را کم کرده و از اجداد و جدات و برخی دیگر اصلا اسمی نبرده است.
۸- روی نقشه جناب میرزا اگر شخصی بمیرد و از او یک جدی مانده است که مربی و بزرگ کننده میت بوده است با یک معلم که مدت چند ماه او را تعلیم نموده است: در این صورت تمام اموال او در میان این معلم و بیت العدل عمومی تقسیم شده، و جد میت کوچکترین حقی در اموال ذریه ی خود ندارد.