قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم :
بهترین یار
خَیرُ الأصحابِ مَن قَلَّ شِقاقُهُ وکَثُرَ وِفاقُهُ.(۶/۳۰۲۸؛ تنبیه الخواطر: ۲/۱۲۳)
بهترین یار کسی است که ناسازگاری اش اندک باشد و سازگاری اش بسیار.
دوستان خدا
انَّ اللَّهَ یُحِبُّ الحَیِیَّ الحَلیمَ العَفیفَ المُتَعفِّفَ.(۲/۹۴۸؛ کافی: ۲/۱۱۲)
خداوند انسانِ با حیایِ بردبارِ پاکدامنِ با مناعت را دوست دارد.
محبوب ترین مردم در نزد خدا
أحَبُّ عِبادِ اللَّهِ الی اللَّهِ أنْفَعُهُم لِعبادِهِ، وأقْوَمُهُم بحقِّهِ، الّذینَ یُحَبَّبُ الَیهِمُ المَعروفُ وفِعالُهُ.(۲/۹۵۰؛ تحف العقول: ۳۷۶)
محبوب ترینِ بندگان در نزد خداوند کسی است که به حال بندگان خدا سودمندتر و در ادای حقّ خدا کوشاتر باشد؛ همانان که خوبی و انجام کارهای نیک محبوب ایشان است.
نشانه خدا دوستی
عَلامَهُ حُبِّ اللَّهِ تعالی حُبُّ ذِکرِ اللَّهِ، وعَلامَهُ بُغْضِ اللَّهِ تعالی بُغْضُ ذِکرِ اللَّهِ عزّوجلّ. (۲/۹۵۸؛ کنزالعمال: ۱۷۷۶)
نشانه دوست داشتن خداوند متعال، دوست داشتن یاد و نام خداست و نشانه ناخوش داشتن خداوند متعال، ناخوش داشتن یاد و نام خداوند عزّ و جل است.
وسیله جلب محبت خدا
قالَ اللَّهُ: ما تَحبَّبَ الَیّ عَبدی بشیءٍ أحَبَّ الَیَّ ممّا افْتَرَضْتُهُ علَیهِ، وانّهُ لَیَتحبَّبُ الَیَّ بالنّافِلَهِ حتّی اُحِبَّهُ، فاذا أحْبَبْتُهُ کنتُ سَمْعَهُ الّذی یَسمَعُ بهِ، وبَصرَهُ الّذی یُبصِرُ بهِ، ولِسانَهُ الّذی یَنْطِقُ بهِ ویَدَهُ الّتی یَبْطِشُ بها، ورِجْلَهُ الّتی یَمشی بها، اذا دَعانی أجَبْتُهْ، واذا سَألَنی أعْطَیتُهُ.(۲/۹۶۰؛ محاسن: ۱/۴۵۴)
خداوند فرمود: بنده من با هیچ وسیلهای دوست داشتنیتر از (انجام) واجبات، محبوب من نمیشود. او با مستحبات وسیله جلب محبّت مرا فراهم میآورد، چندان که محبوب من میشود و چون دوستش بدارم گوش شنوای او میشوم و چشم بینای او و زبان گویای او و دست نیرومند او و پای رهپوی او. هرگاه مرا بخواند، پاسخش دهم و هرگاه از من (چیزی) بخواهد عطایش کنم.
خدا دوستی یا دنیا دوستی
حُبُّ الدُّنیا وحُبُّ اللَّهِ لا یَجْتَمِعانِ فی قَلبٍ أبداً.(۲/۹۶۰؛ تنبیه الخواطر: ۲/۱۲۲)
دوستی دنیا و دوستی خدا هرگز در یک دل گرد نمی آیند!
با فضیلت ترین کار
أفْضَلُ الأعْمالِ الحُبُّ فی اللَّهِ والبُغْضُ فی اللَّهِ تعالی.(۲/۹۶۶؛ کنزالعمال: ۲۴۶۳۸)
بهترین کارها، دوستی و دشمنی کردن به خاطر خداوند متعال است.
اثر دوستی
المَرءُ مَعَ مَن أحَبَّ.(۲/۹۷۸؛ کنزالعمال: ۲۴۶۶۷)
آدمی با کسی است که دوستش دارد.
