۱۷-جدایی والدین همسرمان را بَد نشان ندهیم

بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد طالبی
عنوان: جدایی والدین/ همسرمان را بَد نشان ندهیم

یک مراجعه کننده ای می گفت: پسرم، صورت خودش را در آینه خط خطی می کند. عکس هایش را می گیرد و چشم هایش را در می آورد. عکس های خودش را خط خطی می کند. پدر و مادر هم از هم جدا شدند…
خیلی واضح است که چه اتفاقی افتاده است. کودک شبیه پدر است. مادر شروع کرده ویزگی های منفی پدر را بازگو کرده است. چه اتفاقی افتاده است؟ کودک از خودش متنفر شده است. کودک خودش را دو نیم تصور می کند. نیمی مادر و نیم دیگر پدر…
وقتی ما به کودک ویژگی های بَد پارتنری که از او جدا شدیم را می گوییم در واقع به کودک می گوییم نیمی از تو دارای این صفات است، نیمی از تو مسئولیت پذیر نیست، نیمی از تو متوجه احساسات نیست، نیمی از تو خیانت کار است…
حس کودک در اینجا نسبت به خودش منفی می شود. کاملا توجهش به این جذب می شود که ممکن است خود او باشد چون این آدم که درباره اش صحبت می شود پدر این کودک بوده است.
یکی از کارهای خیلی مهم که در جدایی انجام می دهیم این است که به هیچ وجه از طرفین جدایی درمورد کودک منفی نمی گوییم.
و این جمله همیشه یادمان است: هر موقع از طرفی که از او جدا شدم و درحال گفتن جمله منفی هستم، در واقع آن جمله را به نیمی از کودک خودم اطلاق می کنم. دیدگاه و درک کودک همین است.