۳۴.خجالت و کم رویی در فرزندان

بسم الله الرحمن الرحیم
کارشناس: استاد تراشیون
عنوان: خجالت و کم رویی در فرزندان

از ویژگی های منفی فرزندان باید پیشگیری کنیم و اگر احیانا در آنها شکل گرفته است باید اصلاح کنیم. یکی از ویژگی ها که هم برای فرزندان ممکن است اذیت کننده باشد و هم برای والدین سخت باشد بحث خجالت و کم رویی است.
وقتی ما میبینیم در جمعی یک فرزندی شیرین زبانی می کند و از طرف دیگر فرزند ما ارتباط گیری نمی کند و کنار ما نشسته است و جدا نمی شود،‌ هم خود فرزند آزار می بیند و هم ما از دیدن این صحنه ناراحت بشویم.
بهترین روش ها برای پیشگیری از خجالت و کم رویی فرزندان:
۱- آشنا کردن بیشتر فرزند با گروه های همسال
بچه ها وقتی در گروه همسال قرار می گیرند می بینیم که ارتباط اجتماعی شان بیشتر می شود.

۲- در محیط های اجتماعی که می رویم،‌ فرزند را همراه خود ببریم.
اگر قصد خرید یا رفتن به مکانی داشتیم و اگر امکانش بود فرزند را هم با خود ببریم و حتی مسئولیت هایی را در این زمان ها به فرزند بدهیم. مثلا مسئولیت کشیدن کارت از دستخوان کارت خوان را برعهده او بگذاریم یا پرداخت کرایه تاکسی را به او بسپاریم.

۳- گاهی اوقات دائما برای فرزند نسخه های ارتباطی نپیچیم!
یکی از علت های کم رویی حساسیت های والدین در مرودات اجتماعی است. مثلا می خواهیم به مهمانی برویم به فرزند می گوییم:‌ حتما دایی ات را دیدی،‌ اول سلام کن،‌ زشته اگر سلام نکنی
همین برخورد باعث می شود که فرزند هم حساس بشود. و عقب نشینی کند.

۴- زمانیکه فرزند رابطه اجتماعی با دیگران می گیرد،‌ از او ایراد نگیریم.
نقطه ضعف های او را نگوییم. بچه ها قطعا در ارتباطات اجتماعی که دارند از ابتدا همان چیزی نیستند که ما انتظار داریم بلکه به تدریج شکل می گیرند. باید در جاهایی آزمون و خطا داشته باشند تا رشد کنند. اگر هم خطایی کردند و قصد تذکر به آنها را داشتیم این انتقادها را همراه با بیان نکات قوت و مثبت او انجام بدهیم.

۵- توجه به نقش الگوها
 خود والدین هم باید ارتباطات اجتماعی خوبی داشته باشند تا بچه هایشان هم ارتباطات اجتماعی قوی بگیرند.
اگر دقت کرده باشید پدر و مادرهایی که کم رو هستند و خجالتی هستند، بچه هایشان هم مثل خودشان هستند. و بالعکس پدر و مادرهایی که ارتباطات اجتماعی خوبی دارند و فرصت های اجتماعی خوبی را برای خودشان ایجاد می کنند بچه هایشان هم در کنار آنها رشد می کنند. و لذا نقش الگو را نباید در این موضوع فراموش کنیم.

۶- استفاده از شخصیت های داستانی
قصه‌، یکی از ابزار مهم تربیتی است. ما نباید از قصه گویی در مسیر تربیت غفلت کنیم. لذا داستان هایی را برای بچه ها بیان کنیم که زمینه ای را فراهم کند که آنها در ارتباطات اجتماعی تقویت بشوند و به نوعی داستان یک آموزش غیرمستقیم را به فرزند می دهد.