دسته بندی :پارسایی

زهد در لغت به معنی پارسایی، پرهیزگاری و اعراض از دنیا آمده است. از دید عارفان و وارستگان، ترک حلال دنیا بخاطر ترس از حساب آن و ترک حرام دنیا بخاطر ترس از عقاب آن، زهد گفته می شود؛ به عبارت بهتر عدم خوشحالی در صورت بدست آوردن دنیا و

حکایتی را شنیده بودم و در بعضی کتاب ها هم نوشته اند، چکیده اش این است که مردی طالب دیدار بود و در این راه ریاضت ها کشیده اند. شبی به او نوید می دهند که در فلان شهر (یکی از بلاد را نام می برند) این فیض نصیب تو

همراهی عمل انسان تا قیامت     یَتبَعُ المَیِّتَ ثَلاثَهٌ: أهلُه و مالُهُ وعَمَلُهُ، فیَرجِعُ اثنانِ ویَبقی واحِدٌ؛ یَرجِعُ أهلُهُ و مالُه و یَبقی عَمَلُهُ.(۹/۴۰۵۸؛ کنزالعمال: ۴۲۷۶)     سه چیز، شخص مرده را همراهی می‏کنند: خانواده ‏اش، دارایی ‏اش و عملش. دو تای آنها برمی‏گردند و یکی باقی می‏ماند: خانواده و

پارسایی، اساس ایمان     لکلِّ شَی‏ءٍ اُسٌّ، واُسُّ الایمانِ الوَرَعُ.(۱۴/۶۷۵۴؛ کنزالعمال: ۷۲۸۴)     هر چیزی بنیادی دارد و بنیاد ایمان پارسایی است. پارسایی، ملاک و معیار دین     مِلاکُ الدِّینِ الوَرَعُ.(۱۴/۶۷۵۴؛ کنزالعمال: ۷۳۰۰)     قوام دین بر پارسایی است.  برترین بخش دینداری     أفضَلُ دِینِکُمُ الوَرَعُ.(۱۴/۶۷۵۴؛ بحار: ۷۰/۳۰۴)     برترین